Predśednikova jeftina gluma pred Eskobarom i drugim visokim američkim zvaničnicima, po kojoj se američke upozoravajuće lekcije ne odnose na njega nego navodno samo na mandatara Spajića, bukvalno zasmijavaju čak i domaće velikosrbe koji su se bili spremili da vladaju Crnom Gorom do sudnjega dana.
Koji su danas u Crnoj Gori čvrsto antizapadno opredijeljeni prije svega nacionalni kolektiviteti, jer se o individualnostima odavno ne vode razgovori, a čijih se uvjerenja naš inokosni predśednik obavezno drži, nije preteško pogoditi. Najveći dio posebno novoproizvedenih Srba od nekadašnjih nacionalnih Crnogoraca antizapadno su orjentisani zbog relativno tanke pismenosti, što znači ropstva tradicionalnom srpskom folkloru u kome su uvijek i svuda samo Srbi u pravu. Nije onda teško zaključiti, čega smo svakodnevno svjedoci, da buljuk srpskih i prosrpskih stranaka, koje su evo tri godine bukvalno vlast u Crnoj Gori, a kolokvijalno ih zovemo Kolo srpskih sestara, ne umiju sastaviti nikakvu trajniju vladu, ni učiniti ni jedan pozitivni korak u pravcu stvaranja, primjera radi, istinskih pravosudnih institucija, da ne govorimo o nužnim koracima na putu prema Evropskoj uniji čije članstvo tobože priželjkuju.
Ma koliko se trudili da opštim mjestima i relativno praznom retorikom Evropskoj uniji laskaju preovlađujući guslarski mentalitet Kola srpskih sestara za savremenu Evropu nije razumljiv. Evropi jednostavno nije dovoljno jasno zbog čega se pojedine stranke iz Kola srpskih sestara različito zovu, a bukvalno drže iste ideologije. Koja je razlika između sadašnje koalicije ZBCG (bivšeg DF), zatim Demokrata, Socijalističke narodne partije ili Ujedinjene i Prave Crne Gore ne mogu uočiti ni domaći, a kamoli evropski komentatori i eksperti.
Postoji samo jedno obavezujuće pravilo kojeg se Kolo srpskih sestara do iznemoglosti drži. Može se, dakle, biti čak navodno i prozapadno orjentisan, ali uz trajnu i obavezujuću vjernost Beogradu. Zbog toga je naš folklorni predśednik pognute glave slušao američke savjete, a u sebi metanisao gazdi Vučiću. Sad se, po povratku iz Amerike, pravda tvrdnjom da je u Sjedinjenim Državama imao prilike da sluša i starije od Eskobara iako ne umije navesti u čemu se sugestije sa ta navodno dva nivoa razlikuju.
Nije se nimalo pokolebao podanički mentalitet srpskih stranaka u Crnoj Gori prema Vučiću čak ni najnovijim događajima na Kosovu u kojima je personalno Vučić pred međunarodnom zajednicom označen kao glavni krivac za najnovije krvoproliće u bivšoj južnoj srpskoj pokrajini. Čak i da umiju uočiti bliski kraj Aleksandra Vučića, srpske stranke u Crnoj Gori se i tako ubrzo spremaju za ropstvo novim srpskim gospodarima, ne uočavajući ni moguću distinkciju između sadašnjeg diktatora i potencijalnog budućeg demokrate koji bi se mogao naći na čelu Srbije. Podanički jad je, izgleda, trajna sudbina prije svega novokomponovanih Srba u Crnoj Gori. Što se tiče njihove pretanke pismenosti, valja istaći da nikad ne biše napuštali svoje izvorno ime kada bi znali samo dio komplimenata koje je intelektualna Evropa upućivala Crnoj Gori i Crnogorcima, i to mimo svih drugih balkanskih naroda.
