Potonjih par godina u političkome i javnom diskursu dominira riječ pomirenje. Skoro sve političke partije, društveni i javni djelatnici govore kako je Crnoj Gori neophodno pomirenje. Ali još niko, nijedan relevantan subjekt na javnoj sceni nije objasnio kakvo je to pomirenje prijeko potrebno Crnoj Gori. Mogle su se čuti razne banalne i besmislene teze poput potonje poslanika Konatara da bi najbolja simbolika pomirenja u Crnoj Gori bila da nacionalni Albanac potpiše temeljni ugovor s Crkvom Srbije (SPC). Navedenom tezom, kako je to predstavio poslanik Konatar, ukazuje se da bi potpisivanjem toga ugovora izgleda došlo do pomirenja između nacionalnih Albanaca i vjernika Crkve Srbije u Crnoj Gori, što je neviđeni nonsens, čime se izmješta i zamagljuje suština problema oko potpisivanja Temeljnoga ugovora s Crkvom Srbije. U prilog besmislenosti te teze govori i činjenica da je Crna Gora građanska država i da je nebitna nacionalnost i vjera onoga ko se nalazi na čelu njene države, jer ta osoba ne potpisuje ugovor u ime svoje nacije ili vjere nego u ime svih njenih građana raznih nacija i vjera. Kao što i prethodni premijeri nijesu potpisivali temeljni ugovor s Katoličkom crkvom, ugovore s Islamskom i Jevrejskom zajednicom kao pravolsavci ili nacionalni Crnogorci i u znak simboličnoga pomirenja s katolicima, muslimanima i jevrejima, nego kao predstavnici Crne Gore u interesu države Crne Gore, bez isticanja i fokusa na naciji i vjeri.
Zašto se sada javlja potreba za isticanjem nacija i vjera? Čiji se to diskurs i čiji se to svjetonazori permanentno nameću Crnoj Gori? Svjetonazori dominatno prisutni u nama suśednoj zemlji, a koji su očito preplavili i poslanika Konatara, predstavnika jedne navodno građanske i evropske partije. Svjetonazori za unišenje građanskoga koncepta crnogorskoga društva a samim tim i evropske perspektive Crne Gore. I kod potpisivanja Memoranduma o saradnji između manjinskih partija, GP URA, CIVIS-a i SNP-a isticano je da Memorandum predstavlja prvi korak k pomirenju u Crnoj Gori. Ako slijedimo tumačenje Memoranduma od strane samih potpisnika, kao i izjavu poslanika Konatara, izgleda da je Crnoj Gori potrebno navodno pomirenje između manjinskih naroda i srpskoga naroda u Crnoj Gori. Potpisnici, forsiranjem navedene teze, nesvjesno Crnu Goru predstavljaju kao nestabilnu zemlju po vjerskom i nacionalnom ključu, u kojoj do sada nijesu mirno živjele različite nacije i vjere, odnosno da im je potrebno pomirenje od strane njihovih političkih predstavnika, što je jedna velika laž i veoma opasna teza koja upravo, ako ne uspije naum formiranja nove vlasti od strane predstavnika manjina, GP URA, CIVIS-a i SNP-a, može dovesti do produbljivanja podjela s akcentom na nacionalnoj i vjerskoj osnovi. Ukoliko SNP ne smogne snage i hrabrosti da uđe u novu manjinsku vladu s parlamentarnom podrškom DPS-a, pružiće se povod navodnim političkim predstavnicima srpskoga naroda u Crnoj Gori da promovišu svoju tezu o ugroženosti srpskoga naroda i „srpskih interesa“ koju nameće Vučićeva velikosrpska politika i propaganda, a koja je pogubna za crnogorsko društvo.
GP URA i predstavnici manjinskih partija, skrivajući formiranje nove vlasti iza priče o potrebi za navodnim pomirenjem na nacionalnoj osnovi upadaju u zamku velikosrpske propagande koja Crnu Goru ne vidi kao građansku državu, nego kao državu u kojoj bi se predstavnici različitih naroda i nacija dogovarali oko interesa tih naroda i nacija, praveći od Crne Gore modifikovanu Bosnu i Hercegovinu, pripremajući teren za Otvoreni Balkan u kome bi predstavnici određenih naroda u dogovoru s predstavnicima drugih naroda branili interese svojih naroda. Otvorenim Balkanom i pričom o navodnom pomirenju dobili bismo modifikovani dejtonski sporazum na prostoru krnje Jugoslavije i tada zauvijek izgubili građansku i evropsku Crnu Goru izglasanu 21. maja 2006. godine.
Stoga su nepotrebna Crnoj Gori pomirenja na nacionalnoj i vjerskoj osnovi od strane njenih nacionalnih i vjerskih predstavnika, već je potrebno dosljedno poštovanje Ustava od strane njenih građana i političkih partija. Dosljedno poštovanje njenog građanskog ustrojstva đe vjera i nacija, na političkoj ravni, ne bi trebale biti glavni i presudni faktor. Crnoj Gori je potrebno pomirenje i mirenje navodnih srpskih političara i političkih stranaka s crnogorskim državnim vrijednostima uspostavljenih povratkom nezavisnosti, pomirenje i mirenje s njenim građanskim, antifašističkim i sekularnim ustrojstvom. Stoga, kad govorimo o Memorandumu i pomirenju, onda se može govoriti samo o pomirenju i mirenju SNP-a s ustavnim ustrojstvom Crne Gore s kojim su odavno pomirene manjinske i procrnogorske građanske partije. Iako je trenutno postojanje manjinskih partija u koliziji s ustrojstvom građanskog društva, njihovo djelovanje svakako nije, već nam svojevrsni paradoks njihovog postojanja govori da nemamo dovoljno snažne, valjano osmišljene i pristojno izgrađene institucije kulture koje bi čuvale kulturni i nacionalni identitet manje brojnih naroda, onemogućavale njihovo nestajanje i utapanje u dominantne nacionalne i vjerske strukture. Izgradnja takvih institucija kulture isključile bi potrebu postojanja političkih partija manjina, koje su prinuđene da kroz djelovanje i formiranje nacionalnih partija štite svoje nacionalne i vjerske osobenosti. Da smo imali promišljenu kulturnu politiku i istinski radili na izgradnji snažnih kulturnih institucija na temeljima crnogorskoga građanskog društva i prostor za zloupotrebu srpskog sentimenta u Crnoj Gori od strane navodnih srpskih političkih partija bio bi znatno manji.
Naime, sve “srpske“ političke partije u Crnoj Gori ne mogu da se oslobode „srpstva“, projektovanog i formiranog od strane beogradske politike. Onog „srpstva“ koje beogradskoj politici služi za ostvarivanje velikodržanih projekata. Pomirenje u Crnoj Gori je mirenje „srpske“ političke elite s građanskom i evropskom Crnom Gorom. Kad te „srpske“ političke elite postanu crnogorske, ne u nacionalnom nego političkom smislu, imaćemo istinsko pomirenje u Crnoj Gori. Ali, dokle god se ne oslobode uticaja Crkve Srbije, neće se osloboditi ni uticaja Beograda. Ostaće zarobljene u srpskoj kulturnoj matrici osmišljenoj u Beogradu s ciljem pokoravanja i vladanja Crnom Gorom. Nažalost, kao svoje taoce drže i veliki broj građana Crne Gore.
