Tako su glasile projekcije ondašnjih titogradskih vlasti iz 1986. godine. Njihova vizija nije se ‘ostvarila’ u punoj mjeri – jer, popis iz 2003. govorio je kako u Podgorici živi oko 136.000 građana, a na području cjelokupne opštine blizu 170.000.
Kakvi su bili prioriteti gradskih vlasti, ali i šta su kao ključne momente za razvoj grada vidjeli građani te 1986, može se uočiti iz prijedloga koji su se ticali izrade tadašnjeg Generalnog urbanističkog plana Titograda.
Treba najprije pomenuti kako je u to doba u Titogradu živjelo oko 100.000 ljudi, a u čitavoj opštini oko 140.000. Računica je govorila i da u titogradskim naseljima u prosjeku živi 12 građana po hektaru, što su eksperti za urbanizam i geografiju doživljavali kao “nedopustivo stanje”.
3
Do 2001. planirali gradnju 24.000 stanova
Kako je izvještavati povremeno “Titogradska tribina”, sve teme koje su se ticale GUP-a odnosile su se na nešto dalju budućnost – a preciznije na rok od 15 godina. Doduše, malo je ko tada slutio kako će za pola decenije uslijediti raspad države, uz rat i sankcije.
Stoga su planovi bili znatno optimističniji u odnosu na ono što će se docnije izroditi iz realnosti.
Gradski oci i urbanisti su u susret izradi GUP-a naglašavali kako je u Titogradu potrebno izgraditi 24.000 stambenih jedinica u periodu od 1986. do 2001.
Tadašnje procjene govorile su kako srednje škole raspolažu sa čak sedam puta manje prostora nego što im je potrebno za realizaciju svih oblika nastave.
Titogradu je, kako je isticano, bio potreban centralni Dom zdravlja, uz još četiri nova mjesna zdravstvena objekta.
Renomirani slovenački urbanisti podržavali koncept policentričnog razvoja
Za potrebe utvrđivanja smjernica za dalji razvoj grada angažovan je bio i tada renomirani Institut za urbanizam iz Ljubljane. Njihovi stručnjaci tada su utvrdili kako je Titogradu potreban policentričan razvoj – odnosno, stvaranje što više ‘malih centara’ izvan jezgra grada.
U to doba, gradske vlasti govorile su i o krajnje neravnomjernom razvoju djelova grada – odnosno o ‘bogatom’ i novom dijelu preko Morače i ‘siromašnom’ istočnom području, sa naseljima Konik i Vrela Ribnička.
Tadašnji podaci govorili su kako na Koniku, Vrelima i Starom aerodromu živi oko 25.000 ljudi, a procjene i da će ih 2001. godine biti 40.000. Otud je, prilikom razmatranja smjernica za GUP naročito naglašavana potreba razvoja infrastrukture u tom dijelu Titograda.
Tada je već potezano i pitanje transformacije jedinice lokalne uprave, odnosno uspostavljanja opština u okviru glavnog grada. Pominjano je uspostavljanje opština u Golubovcima i u Tuzima.
Ostvarene ideje o gradnji Junion bridža i mosta na Ribnici
Saobraćaj u Titogradu i tada je bio jedna od najkritičnijih tačaka funkcionisanja grada.
Kao ključne ciljeve za narednih 15 godina u samom središtu grada, stručnjaci su utvrdili gradnju mosta od naselja preko Morače do Stare varoši, ali i saobraćajno ‘otvaranje’ Konika i Starog aerodroma. I jedno i drugo se dogodilo – izgrađen je Junion bridž, te most na Ribnici iznad banje.
U to vrijeme razmatrano je i izmještanje dijela pruge koji je prolazio kroz Duklju, ali od te se ideje, zbog procijenjenih troškova, odustalo.
Urbanisti su se zalagali za zaštitu poljoprivrednih parcela u neposrednoj okolini grada, no tada su govorili i o prenamjeni jednog njihovog dijela. Poljoprivredno zemljište u okolini Kombinata aluminijuma, naglašavali su stručnjaci iz Ljubljane, treba prenamijeniti u industrijsko.
Tih dana već je vladala zabrinutost povodom budućnosti pojedinih gradskih preduzeća. Jer, kako je konstatovano i na sjednicama opštinskog parlamenta, u “Titeksu” i “Marku Radoviću” rasli su gubici, a sanacione mjere, koje su uvedene nešto ranije, nijesu davale očekivane rezultate.
