Grad na ušću Ribnice u Moraču oslobođenje je dočekao gotovo potpuno razrušen, a onda je uslijedio njegov ubrzan razvoj. Od preimenovanja, te proglašenja novim glavnim gradom Crne Gore, Titograd se neprestano širio, a taj je trend nastavljen i po povratku starog imena – sve do danas.
Međutim, zanimljivo zvuči statistika vezana za to kakvi su bili uslovi stanovanja, pa i sami stanovi u gradskom i prigradskom području desetak godina po oslobođenju – kada su posljedice ratnih razaranja i dalje bile vidljive.
Tokom 1955. godine, prema zvaničnim podacima iz tog doba, u Titogradu je bilo ukupno 3.036 stanova u kojima je živjelo ukupno 13.750 ljudi. U tu su brojku bile uračunate i kuće.
Stambeni prostor prosječne veličine prije 70 godina imao je manje od 35 kvadrata.
Stanova koji su imali više od prostorije bilo je 1.927, a u njima je živjelo 9.237 građana. Gotovo 970 stanova imalo je samo jednu prostoriju – dakle, dio spavaće sobe služio je i za kuvanje.
Te godine je 1.313 građana Titograda živjelo u barakama, kojih je ukupno evidentirano 126. Sa druge strane, 50 građana živjelo je u 21 stanu u podrumima, navodi se u evidenciji iz tog razdoblja.
Naročito je navedeno da je 521 žitelj glavnog grada boravio u stanovima, odnosno objektima koji su označeni kao „potpuno neupotrebljivi“. Takvih je objekata ukupno bilo 123.
Svega devet odsto stanova sa više prostorija imalo je posebnu kuhinju.
Sa druge strane, 72 odsto stanova sa više prostorija imalo je kupatilo, a pijaću vodu 73 procenta.
Te je godine procjenjivano kako je Titogradu potrebno najmanje 170 stanova samo za preseljenje zaposlenih u institucijama koje su prelazile sa Cetinja u novi glavni grad Crne Gore.
U kojoj se mjeri Podgorica od tada promijenila, najbolje će reći podatak da je na posljednjem popisu evidentirano 86.886 stanova, od kojih 78.439 služi za stalno stanovanje.
