Besprizorni gest jednog dripca na funkciji ne treba nikoga da iznenadi.
Pokazao nam je aktuelni predsjednik opštine Nikšić da njegova šubara i četnička kokarda nijesu nekakav mladalački hir ili prizemna provokacija - da je tako, on bi se i te fotografije odrekao po preuzimanju dužnosti prvog čovjeka crnogorskog Nikšića - već su oni duboki iskreni izraz njegovih nacional-šovinističkih ubjeđenja.
Čovjek je, jednostavno rečeno, domaći novočetnik, ili, ako vam je jednostavnije, lokalni fašista koji se divi domaćim kvislinzima i izdajnicima, starim i novim.
Zato su i svi njegovi ispadi i primitivno-pritvorni anticrnogorski nastupi, javni postupci i izjave - uključujući i negiranje genocida u Srebrenici - samo koncentrisana verzija one iste ideološke i političke matrice koju nam nudi i koju nad nama i po nama realizuje avgustovska većina.
Ne radi se, dakle, samo o građaninu Kovačeviću, koji je ovim postupkom i definitivno sebe učinio nedostojnim funkcije koju trenutno obavlja, niti o partiji kojoj pripada - tu je riječ o skupu političkih, obavještajnih, medijskih i crkvenih krugova, i iz naše zemlje i van nje. Kovačevićev srednji prst koji ,,namješta sat“ je nevaspitani i uličarski iskaz mnogo težeg i zlokobnijeg društvenog i političkog procesa.
A taj se proces nudi građanima Crne Gore - i onima koji su u učešću u litijama zaradili radna mjesta, i onima koji su pokušali da se odupru toj destrukciji, ksenofobiji, mržnji i velikosrpskom nacionalizmu, ali i onima koji su sve to nijemo posmatrali sa strane (njima možda i najviše!) - kao takozvano „nacionalno pomirenje“.
Jer, Kovačevićevo pokazivanje srednjeg prsta je „namještanje sata“ baš onoliko koliko je velikosrpski nacional-šovinizam – „nacionalno pomirenje“!
To je suština socijalne i političke situacije na koju nas je upozorio Kovačevićev srednji prst, dok se čuje crnogorska državna himna.
O tome se tu radi.
O tome se tu i od početka radilo: legitimisati, s jedne strane, sve iskaze, poruke, postupke i stavove novih četnika i ,,crkvenih“ bratstava, omogućiti i proširiti uticaj Crkve Srbije i njeno direktno brutalno miješanje u svjetovne stvari, ,,normalizovati“ i učiniti društveno i politički prihvatljivim sve brutalne napade na crnogorski identitet, kulturu i istoriju, i na manjinske, tj. manje brojne narode u našoj zemlji, a, s druge, žigosati i targetirati svaki vid građanskog otpora i nepristajanja na fašizaciju društva, na njegovu klerikalizaciju i socijalno, ekonomsko i kulturno propadanje.
Zato se urinira po spomeniku heroju Čupiću, zato su obrijane glave lokalnih skinheadsa dobri prijatelji junaka sa srednjim prstom i tehničkog premijera, zato „Nož, žica, Srebrenica“ u Crnoj Gori odjekuje kao „Nož, žica, Podgorica“, zato i književne i druge nagrade dobijaju otvoreni i primitivni negatori svega crnogorskog, zato se i crkve oslikavaju najprimitivnijim porukana mržnje i poziva na nove pogrome, zato se ne kažnjavaju oni koji nam se u lice sprdaju što živimo zajedno - mi, građani Crne Gore raznih imena, vjera, nacija i drugih posebnosti.
Zato su ,,ekstremisti, nacionalisti, nasilnici i fašisti“ oni koji pokušavaju da brane Crnu Goru svih građana i svih religija i naroda. Zato su tu analize BIRN, medijske kampanje Vijesti, Borbe, In4s, RTCG i nebrojenih drugih medijskih platformi koje nam dolaze iz Srbije, a i iz Rusije ...
Ko neće da se „nacionalno pomiri“, dobijaće „namještanje sata“ u lice dok potpuno ne ogugla i dok ne prihvati da to tako treba i mora. Da ponovimo: o tome je ovdje riječ.
Zato je, uostalom, i najmanja od svih većina - ona doskorašnja skupštinska od 41 naprema 40 - objašnjavana i predstavljana kao stav ,,iz glave cijela naroda“. Zato nam se i novi Slučajni Predsjednik, dok je još bio poletan u toj istovjetnoj namjeri da ,,pomiri narod“, zanosio dvotrećinskim većinama. Jer, on bi to zbog čega se ,,namješta sat“ da oposli bez pokazivanja srednjeg prsta!
Sreća je, ipak, što su neki procesi, za koje je bilo projektovano da predstavljaju vanjskopolitički okvir domaćem „nacionalnom pomirenju“ - takozvani „Otvoreniv Balkan“, naravno - propali i prije nego što su ih domaći „predstavnici volje naroda“ mogli zloupotrijebiti da nas i definitivno pomire!
Osnovno pitanje, dakle, nije što i kako Kovačević i njegovi rade, već je centralno pitanje današnje Crne Gore - kako i zašto mi to trpimo? Da li ćemo se tome suprotstavljati jadikovkama i naricanjem nad tužnom sudbinom Crne Gore, ili ćemo nešto preduzeti - organizovano, fokusirano i djelotvorno? To je pitanje!
Ili samo čekamo sljedeću fazu „namještanja sata“ i novu varijaciju na temu „nacionalnog pomirenja“?
