Istovremeno, tog su se dana i posljednji pripadnici Vojske Jugoslavije zvanično povukli sa Kosova.
Premda je bombardovanje, koje je počelo 24. marta, faktički okončano 10. juna, na ovaj datum je kraj kampanje objavio generalni sekretar NATO-a Havijer Solana.
“Postupajući po ovlašćenjima koja mi je dodijelio Sjevernoatlantski savjet, odlučio sam da od ovog trenutka okončan vazdušnu kampanju koju sam suspendovao 10. juna”, kazao je tada Solana.
Na komandi Vojske Jugoslavije u Prištini tog se datuma zavijorila zastava Ujedinjenih nacija.
Svemu je prethodio Kumanovski sporazum, potpisan devetog juna. Od tog je dana sa Kosova počelo povlačenje jugoslovenske vojske i policije. Doduše, te je snage kontrolisao Beograd, odnosno Slobodan Milošević, čijem je režimu tada bila suprotstavljena zvanična Podgorica, predvođena predsjednikom države Milom Đukanovićem.
Prema procjenama Human Rights Watch-a, u bombardovanju je stradalo između 489 i 528 civila, među kojima je 60 odsto bilo na Kosovu.
Procjena Srbije govorila je da je stradalo od 1.200 do 2.000 civila.
Fond za humanitarno pravo iz Beograda procijenio je da je u bombardovanju stradalo 218 albanskih civila, 204 srpska i 30 drugih nacionalnosti. Prema njihovoj procjeni, tokom bombardovanja je poginulo i 269 vojnika.
Kada je u pitanju Crna Gora, na njenoj teritoriji tada je stradalo devet osoba – i to sedmoro civila i dva vojnika.
Među stradalim civilima, šestoro je bilo iz Murina. Julija Brudar, Olivera Maksimović, Miroslav Knežević, Vukić Vuletić, Manojlo Komatina i Milka Kovačević stradali su u bombardovanju tog mjesta.
Paška Junčaj, koja je bila civil, i vojnik Miroslav Božović poginuli su prilikom bombardovanja Šipčanika, a pripadnik VJ Saša Stajić stradao je u kasarni u Danilovgradu.
