Rezultati izbora opominju da se Srbija nije dovoljno pomjerila od stavova iznijetih u Memorandumu SANU 1986, koje je na Osmoj sjednici 1987. usvojio Savez komunista Srbije, kad su pobijedili Milošević i njegovo staljinističko krilo.
Vlast i opozicija ponudili su zajedničku antizapadnu platformu, koju je Vučić definisao na početku kampanje, izazvavši opoziciju da odgovori na pitanja da li su za ulazak u NATO (koji je za strateški nepouzdane uslov za EU), da li su za priznavanje nezavisnog Kosova, da li su za sankcije Rusiji, da li smatraju da se odigrao genocid u Srebrenici. U javnosti, u medijima, nije izražena zabrinutost da je zajednička platforma istovremeno jedini izričit i jasan stav i vlasti i opozicije, ali i da platforma ponavlja logiku Putinove agresije na Ukrajinu, i logiku genocida, namjere da Ukrajina u svakom smislu nestane, da se uništi svaki njen identitet. Izbori su potvrdili da je u toku proces opšte intelektualne regresije, ne samo entropije političkog sistema, na čemu su Vučić i Đilas zajednički radili, svako sa svojom medijskom imperijom, tako da je sistem laži, obmana, relativizacija, huškanja i mržnje uspio da obuhvati društvenu cjelinu. Taj opšti, nepisani dogovor političke kaste o odricanju od evropske solidarnosti, time i kulture, preobrazio je samoizolacionizam u opsjednutost sobom koja se izrodila u samoodricanje. Masovno odbijanje razuma i prosvećenosti može voditi kolektivnom nestanku. Odbijanje stvarnosti podrazumijeva odricanje od empatije, u dubini i svake različitosti, i samo naizgled je moglo da konsoliduje zajednicu u smislu njene koherentnosti i homogenizacije. Ali homogeno društvo može biti izloženo izazovu nestanka.
Maligni uticaji Rusije i slabost Evropske unije doprinijeli su sazrijevanju cjelovite političke kaste, koju obezbjeđuju pomoćne institucije, mediji, službe, SPC, u posljednjim godinama i vlast u Kremlju. Srbija je naizgled podijeljena, ona je samo partijski fragmentirana. Većinski antizapadna, dok dominiraju antiamerički i antibritanski sentimenti. Uplašena od evropskih sloboda, različitosti i vladavine prava, uvjerena u milenijumsku posebnost, koju samo nauka nije uspjela da otkrije. Putin je postavio osnove rusofilije, koja nikad nije bila u ovoj mjeri opšta i zatucana. Namjerom objedinjavanja carističkog i sovjetskog nasljeđa, Putin je pokušavao da se prilagodi stvarnosti zapadnjačke tržišne efikasnosti, tehnološke superiornosti i neodoljivog konzumerizma, oduzimajući jedinkama sva građanska prava, istovremeno ih neodoljivo oslobodivši svake lične principijelne odgovornosti.
Izborni rezultati 2022. potvrđuju osnovnu strukturu formiranu na prvim slobodnim izborima 1990: dominantni socijalisti i radikali, samo su radikali (naprednjaci) preuzeli prvenstvo, i kompromisna građanska opozicija, čije je jezgro nekad činila Demokratska stranka. U proteklih deset godina Vučić nije uspio, ako je želio, da uništi Socijalističku partiju Srbije, koja je vršila vlast u gotovo neprekinutom kontinuitetu od 1945, ali je Đilas uspio da Demokratsku stranku i njene derivate odbaci na marginu, u sprdnju. Zajedničkim snagama, ugasili su svaku liberalnu, evropsku alternativu, i uspješno uveli u sistem mišljenja i informisanja antiameričke stavove i sentimente. A onda se dogodila Ukrajina, a da oni, takođe zajednički, nisu primijetili, ili nisu umjeli da primijete.
Zloupotrebe u izbornim radnjama, svi oblici pritisaka, krađa, medijske obmane, bio je to Vučićev izborni protokol kojim je, bez obzira na žalbe opozicije na konkretne nezakonitosti, možda uspio da izbjegne poraz u Beogradu, a u opštem smislu da nametne svoj nasilnički autoritet. U izbornoj noći sam se požalio da je „zbog Ukrajine“ Srbija otišla suviše udesno, upravo tamo gdje su je usmjeravali mediji, koje on lično uređuje, dok su desni kandidati i njihove organizacije uobičajeni konstrukti tajnih službi, takođe od prvih izbora 1990. Iz istog brloga se izrodio i sam Vučić. Kampanjom relativizacija i poluvijesti, Đilasov medijski koncern je u posljednjih nekoliko godina relativizovao stavove u evropski opredijeljenom biračkom tijelu, koje je značajno manje od socijalističko-radikalskog, ali nikad nije kao danas bilo lišeno uticaja na razumne odluke i opšte političke odnose. Vučić je dobro znao zašto nameće pitanja koja naizgled vode podjelama, NATO, Kosovo, Rusija, Srebrenica, kako smo ponovo uspjeli da skuvamo onaj Đinđićev akvarijum, i sad zajedno kusamo istu čorbu.
Ova podzemna, kukavička solidarnost s Putinovom agresijom na Ukrajinu učinila je Srbiju ne samo izolovanom u EU-NATO okruženju, obrazac Putinovih namjera i postupaka podsjetio je na Vukovar, Dubrovnik, Sarajevo, i Srebrenicu, na namjerno satiranje gradova, njihovog urbanog karaktera i kulture, svake posebnosti identiteta koji su neprihvatljivi jer su gotovo istovjetni. Političko i moralno odricanje od nasljeđa epohe zločina, i od mogućnosti njenog ponavljanja, nikad nije bilo sadržaj nekog konkretnog političkog plana, dok su evropski pritisci u tom smislu bili kompromisni, a javnost se rugala Haškom tribunalu. NATO intervencija 1999. brižljivo se odgaja u distorziji okolnosti koje su izazvale sukob sa Zapadom, čime se Srbija, bez obzira na političke promjene, i sebe same i evropskog okruženja, vremenom sve jasnije svrstavala na Putinovu stranu.
Konsolidacija Zapada je prelomna Putinova greška, kojom je izbrisao sve svoje uspjehe iz protekle dvije decenije. Tako je i Srbija, solidarna s njegovom agresijom i zločinima, postala, i u evropskom i u regionalnom kontekstu, sistemska greška. Zato su rezultati izbora, samo nedjelju dana nakon agonije u kojoj je Vučić uspio da prevarama i manipulacijama ukloni sve ključne činjenice, postali manje važni od stvarnosti kojoj je Srbija, pod zapadnim pritiscima, prinuđena da se prilagodi. Time smo sebe preobrazili u političku zajednicu s posebnim potrebama. Tu ulicu ne umijemo da pređemo ni na zeleno.
Najnoviji neuspjeh memorandumske Srbije, kolaps svih njenih vrijednosti i uvjerenja, nastupio je njenim porazom u Ukrajini. Memorandum SANU, koji je definisao Srbiju u posljednje tri i po decenije, postao je model mišljenja i postupanja, koji je svijet doveo do ruba novog i nikad opasnijeg sukoba. I zato evropski opredijeljena Crna Gora griješi pozivanjem na memorandum kojim je uspostavljen neprincipijelni dogovor o izlasku iz krize, koji bi održao putiniste na vlasti, i litijaške, i građanske. Zapravo je cio sistem zalutao u zonu državnog udara, dok odlazeća vlada, blokadom parlamenta, odbija da se povuče. Njen duh i svrha opstaće i u narednoj, manjinskoj.
