Doduše, svojim pomodnim „inkluzivističkim“ tekstom i konverti tskim vještarenjem, M. Marković je omogućio i podastro (neodređeno, nepotpuno, činjenično i tvrdnjama neistinito) rečenu Popovićevu manipu laciju. Predmet ove Popovićeve zloupotrebe na TV-u je Markovićev članak „Ostani doma, otadžbino“ u Monitoru od 21.maja 2020, posthumno ponovljen kao „posljednji njegov tekst“ 29.maja i.g..
Uz obnovljeni članak uporedo je objavljena epitafna glorifikacija zna(ve)nog M. Markovića kao „Čovjeka prkosa, koji se ne pokorava“, što se odnosi na njegovo „inkluzivističko saobražavanje“, „prevjeru“ i borbu prortiv „suverenistićkog režima“ u NCG. Ovo hvalisanje je uglavnom zato što mu navedeni članak u bitnom i izričito korespondira sa svjetovnim i crkveno-vjerskim sijamstvom većinske opozicije, litijaškom kontrarefo rmacijom, sa manitom pomamom, psihotičkim šizofrenim fenomenom, sociološko-patološkim (anamneznim i hibridnim) antidržavnim, antisuve renističkim i antiotadžbinskim, izdajničkim pokretom. Jer, taj pokret, „poskok“ 90-tih godina, svaki (gotovo izlinjali) otpor nacifikovanom genocidnom ništenju, diskriminaciji, posrbičenju i uobičajeno saobra ženoj ekskomunikaciji crnogorskog naroda-nacije i svega crnogorskog (ako nije u ramu svetosrpstva), inverzivno izopačava u „montenegrinsku antisrpsku histeriju“, „montenegrinsku političku šizofreniju i ukupnu patologiju crnogorskog društva“.
Sve ono što se povijesno i aktuelno potenčavalo, prostački populističko-pučistički se inverzino-perverzivno interpoluje i „lažoslovljem“ (Sv. Petar Crnogorski), lažomanijom prikaltava suverenističkom režimu. To je „imperijalna istorijska trajnica“ koja dura sve do danas, navlaštito od okupacione 1918, apsurdne ratničke „treće Jugoslavije kao ponavljane prve“, jubilarne slavopojke „1918-2018“, imperjalnog svetosrpstva (sinonimno velikosrpstva), nacifikovanog svetosavskog nacionalizma i fundamentalizma i satanske svjetovno-sakralne molebanske pučisstičke homogenizacije posrbičenja CG.
„Razočaran“ nedovoljstvom očekivane profitabilnosti svog renomea, udomazećenim i preporučen za „izmiriteljsko posrbičenje“ („kobni naški inkluzivizam“) i/li „hvatanjem za jačicu“, M. Marković podmeće staru antitetičku i antinomičnu „jezičku pometnju“ (zbrku) pomeđu pojmova države i otadžbine. To čini tako što suverenističku državu apstraktno-generalno upoređuje sa (neo)nacizmom, kvislinštvom, kolaboracijom u kojim se poistovjećuju sa otadžbinom.
Tako je ovi stari „autohtonik, autokefalista i suverenista“ olako zajahao na nacistički „državni patriotizam“ (nakon onog „ustavnog i amandmanskog patriotizma“), i posve nepovijesno uobičajeno suminuo i ignorisao vijekovni tradiciona lni slobodarski državotvorni otadžbinski crnogorcizam.u kojem je spupčena „borba neprestana“ za slobodu, etos, etnos, narod i državotvornost, kao nuždeni uslov svog samoopstanka u slobodi. Rečeni „državni patriotizam“ M. Marković vješto navodi na krvavo zamućenu vodenicu SPC i (pro)srpske opozicije koja opet suicidno melje ratničku agresivnost na NCG u kojoj je svetosrpstvo i svetosavlje ugroženije „antisrpskom histerijom“ nego što je bilo u ustaškoj NDH. Ni on, ni njegov promoter M. Popović, neće da prepoznaju da je nacifikovana religija (SPC) i religiozno nacifikacifikovana nacija (ideološko-političko svetosrpstvo čije je „samo biće SPC“) baš opasan nacizam, koji skriva histeriju genocidnog (posrbljujućeg) anticrnogrorcizma.
Evo kako višestruko zmijoliko, anamnezično, ali sa jasnim „ugroženo agresivnim“ ciljem da bezstidno izreče „montenegrinsku histeriju antisrpstva“ i „imbecilne floskule“ o (re)prezentantantivnom režimu NCG: „Montenegrinska floskula ’Sve za Crnu Goru, Crnu Goru nizašto’ mnogim zvuči patriotski i danas, iako se ona može tumačiti kao pravdanje za kolaboraciju sa okupatorom u Drugom svjetskom ratu, kada je i nastala“.
Ovakva „montenegrirnske floskula“ nije postojala ni u rodoljubovij ustaničkoj CG 1918, ni 1941-45, ali M. Marković ovog puta namjerno mimoilazi prvu. Jugoslaviju i bjelaško-cr(k)venu đilasovštinu druge Jugoslavije i njenu ovdašnju rearhaizaciju. Ni u ovoj citiranoj „montenegrinskoj floskuli“ ne pominje se uopšte „crnogorska država“, nego samo „Crna Gora“ koja i jeste nesporni jedini dom, otadžbina. Zato i jest „prije i iznad svega“, naška, a ne tuđa, domovina.
U tom kontekstu nacističkog „državnog patriotizma“, Marković tezom da „Crna Gora stalno traži krivca u drugom“ (umjesto u sebi i „patologiji crnogorskog društva“) ignoriše i oslobađa odgovornosti fanatičnu „imperijalnu konstantu“ svetosrpstva, nacifikovanu SPC, njeno nacionalističko svetosa vlje i ostale osvajače Crne Gore.
Kakva obrnuta i izokrenuta bjelaška zloupotreba, inače opravdanog, antifašizma!? I suviše, (h)oće svoju otađbinu, Crnu Goru, „zemlju malu odsvud stiješnjenu/ kakve sile put nje zijevaju“ (Njegoš) da prepušti usamljenu u nezajažljivim žvalama tradicionalnog istočnog dogmataizma svetosrpstva i svetorustva: „Zbog toga ova nova-stara ideja državnog patriotizma poprilično zaudara na neonacizam. Globalizacija i NATO-izacija – a to su samo eufemizmi za neokolonijalizam –pothranjuju malignitet crnogorskog društva“.
Ovđe je riječ o „jednom slučaju“ uhodane zloupotrebe staro-nove matrice: iskoristiti crnogorske suvereniste za svoje (pro)srpske političke ciljeve i pozivati se na njihovu „prevjeru“ kao na jaki dokaz njihovog stajališta, samopriznatog i samoprihvaćenog „izmiriteljskog posrbičenja“.
Na TV se prof. M. Popović predstavlja i kao sveznalac, filozof, bogoslov, zapadnjak, skeptik, izvan determinizma i indeterminizma (moguće slobode), istraživač svjetskih političkih sistema, a sve ovo zajedno ne samo da je neđusobno posve nekonsistentno, nekoherentno, nedosljedno, no i suprot(iv)no i „u sebi prortivrječno“. Ako je skeptik, onda nije ni agnosticizam, ni kriticizam, niti može zastupati neku pouzdanu tvrdnju, jer je sve u sumnji, obezvrjeđuje istinu i sve etičke i ostale norme do nihilizma, najbilži je sofisterijskom totalnom relataivi zmu.
Ovi zapadni-skepticista zapadnjačku „totalnu kritiku svega postojećeg“ nekritički prenosi na „totalnu kritiku svega postojećeg u suverenističkom režimu CG“, a najviše svega crnogorskog. Ujedno nesumnjivo prihvata nedodirljivu „svetu dogmu“ nacifikovanog svetosrpstva i svetosavskog naci(onali)zma. Kaže da mu je religijsko opredjeljenje filozofski panteista koji je klasični determinizam, što isključuje Popovićev nedeterminizam.
Revnosno istražuje svjetske političke sisteme i poziva se na neke savaremene istraživače koji već osporavaju (i američku) državu-naciju čime nerealistički sanja o staroj utopiji nestajanja države i nacije. Zapadni je kosmopolita i kosmopolitski (globalistički) demokrata, usmje renja onog „apstraktnog (nad i protiv državnog i nacionalnog) kosmopolitizma, globalizma i demokratije“ čija mu je istočna (posve dogmatska) implikacija carističko-patrijaršijsko svetosrpstvo i kosmopolitska svesrpska „(u)dvoj(e)na demokratija“, prema kojima, ovom prilikom, nema ni malo sumnje, no naprotiv je njihov apologet na nivou homogenizovane kolektivističke pučističke propagande.
Ovi filozof svjetske povijesti posve ignoriše 13-to vjeku samoprodukciju crnogorske istorije (naroda i nacije), 10-tovjeku držav(otvor)nost, viševijekovni slobodarski tradicionalni crnogorcizam i autokefalizam CPC. Sve je to, a naročito 1918, srpska imperijalna istor(iolog)ija iz korijena i u totalitetu kofundirala u sebi, preimenovala, potuđila, prisvojštila, posrbi(či)la. Toga radi je ovi znalac svjetskog političkog sistema posprdnim pučističkim cinizmom kudio suverenistički DPS i njenog Pre(d)śednika što „hoće da stvarara neku novu CPC“.
Zato je i razumljivo što niko iz svjetovno-sakralne većinske političke opozicije, uključujući URA-še, Dedmokratija še i prof. M. Popovića, što nikada javno nijesu negodovali i digli glas protiv uobičajene (jednovjeke) satanizacije, ekskomunikacije i genoci dnog ništenja samobitnih i autokefalnih (nesrpskih) Crnogoraca.
Podśećam uvaženog prof. M. Popovića da se „svjetska (građa nska) povijest“ (civilizacije) i globalizam ispoljava i samokonstituiše kroz stvarni pluralizam „nacionalne (oslobodilačke) istorije“, naroda-nacije koja takođe postaje svjetski fenomen i proces ili način samokonstituisanja i postojanja svjetskog. Mimo toga, svjetsko i globalno postaje imperijalno, a kosmopolitizam „apstraktni (prazni) kosmopolitizam“, „monolitni univerzalizam“, totalizam kao totalitarizam.
O tome viđeti utanačenije u mojim knjigama: Filozofija nacije (1985) i U kružištu svetosrpstva (mart 2020).
