Piše: Žarko Dragićević
Ediktom-Odlukom Sabora SPC u Crnoj Gori sačinjavaju eparhije Srpske pravoslavne crkve: Mitropolija crnogorsko-primorska i Eparhija budimljansko-nikšićka, kao i dijelovi eparhija Mileševske i Zahumsko-hercegovačke,čime se objedinjuje srpsko duhovno biće, a razjedinjuje crnogorsko građansko društvo.
Obnovom Eparhije budimljansko-nikšićke srpski pravoslavni hrišćani u CG dobijaju potpunu crkvenu vlast
Obnovom Eparhije budimljansko-nikšićke (2001) i ustoličenja nikšićkog episkopa Joanikija Mićovića (2002), srpski pravoslavni hrišćani u Crnoj Gori su po prvi put su u istoriji dobili potpunu crkvenu vlast i vlasništvo nad cjelokupnom imovinom Mitropolije crnogorsko primorske na teritoriji CG (katastarsko preknjižavanje vlasništva, kao i potpuna reorganizacija administrativnog I teritorijalnog ustrojstva, rađena je bez konsultacije sa institucijama države Crne Gore), nakon svega je u septembru 2003. godine održan i savjet svih episkopa čije eparhije u cjelini pokrivaju područje Crne kao i susjednih država Srbije i BiH.
Na taj način se razjedinjuje građansko jedinstvo društva i teritorijalnog suveriniteta Države, a uspostavlja ujedinjenje SPC sa srpskim teritorijama u regionu.
Ediktom se sve eparhije, manastiri muški i ženski, manastirišta i crkve proglašavaju vlasništvom Srpske pravoslavne crkve, a kako zvanično, tako i nezvanično, isključena je upotreba prefiksa crnogorski, kako nad vlasništvom, tako i nad istorijskom građom i dokumentima, koji bi bili upitni za potpuni, istorijski kontinuitet i teritorijalno vlasništvo SPC.
Dinastiju Petrović Njegoš, njenu trobojnu zastavu koja odgovara zastavi Republike Srbije, zvanično predstavljati kao srpsku dinastiju koja je vladala jugom srpske Države, od 1766. godine, kada je ukinuta pećka Patrijaršija i zbog dugova i nemara preuzeta je od Vaseljenske carigradske patrijaršije.
Uspostaviti Episkopski savjet srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori koji će sačinjavati episkopi eparhija: Crnogorsko-primorske, Budimljansko-nikšićke, Mileševske i Zahumsko-hercegovačke.
Kreatori “Edikta(odluke) o poništenju državne i crkvene samostalnosti Crne Gore ” su :
-Mitropolit Amfilohije Radović,
-Episkop Joanikije Mićović,
-Penzionisani episkop Atanasije Jeftić,
Iako usvojena uz većinsku podršku članova Sabora Srpske pravoslavne crkve, nezvanično nije postojala potpuna saglasnost za usvajanje ove Odluke-Edikta, jer sa njom se nezvanično (veći dio odluke je u neobjavljenim –pratećim dokumentima Patrijaršije i razlikuje se od zvaničnog texta) nijesu slagali tadašnji Patrijarh Pavle, episkop bački Irinej i neki od episkopa iz dijaspore(što je početak i jedan od razloga raskola u Saboru SPC).
Šest dana nakon proglašenja nezavisnosti počinje završna faza transformacije
Posle Edikta-Odluke Sabora Srpke pravoslavne crkve od 26.05.2006 god.(interesantno samo 6 dana posle proglašenja nezavisnosti Crne Gore) počela je završna faza transformacije Mitropolije crnogorsko primorske u srpske eparhije, reorganizacija administracije i kadrovsko popunjavanje državnim i narodnim donacijama obnovljenih hramova, svešteničko monaškim kadrom iz Republike Srpske, Srbije, Makedonije, Srpske dijaspore i zanemarljivim brojem sveštenstva iz Crne Gore,isključivo iz porodica lojalnih srpskoj crkvi i veliko srpskom projektu.
Na prvi pogled, deluje prilično paradoksalno činjenica da ljudi koji sa najdubljom iskrenošću učestvuju u “protestnim litijama”, uopšte ne poznaju razliku između religijskog učenja u čije ime se “tobože” bore i političko imovinskog” antitdržavnog projekta” .
Protesti protiv Zakona o slobodi vjeroispovijesti, ujedno su pokušaj rušenja Parlamentarne demokratije u CG, instrumentalizovani od srpskih političkih, crkvenih, državnih krugova Republike Srbije i Republike srpske, kao i njihovih kolaboracionista u Crnoj Gori .
Razlika u različitim (srpsko-crnogorskim) nacionalnim pripadnostima, prepoznata je kao sredstvo za fanatizaciju.
Posebno je neobično kada se taj fanatizam stavi u odnos prema crnogorskim vrijednostima koje se promovišu u društvu kao što su poštovanje, tolerancija, građansko društvo, državnost, borba protiv svih oblika diskriminacije, poštovanje zakona i tradicionalno njegovanje dobrih odnosa sa svim narodima drugih konfesija.
Na drugoj strani većinski (naravno ne cjelokupan) srpski nacionalni, politički i religijski korpus je netolerantan, posebno se istakao u surovom odbacanju prihvatanja različitosti i progonu neistomišljenika u ratovima 90- desetih.To opravdavaju sa time što su ubijeđeni i tvrde da su Crnogorci kao narod ne postoje, da su građani drugih nacija i vjeroispovijesti stranci i da kao takva Crna Gora ugrožava, srbijansku državnost i interese.
Ediktom-Odlukom Sabora Srpke pravoslavne crkve od 26.05.2006 god (ukida se Mitropolija crnogorsko primorska)
Odlukom Sabora SPC Crnogorci pravoslavne vjere su isključeni iz svih crkvenih prava.
Odluka podrazumijeva zaposijedanje svih crnogorskih hramova, poništavanje svih državnih pravnih odluka u viševjekovnom kontinuitetu, promjena freskoslikarstva i tradicionalne ikonografije, oduzimanje prava glasa u crkvenim gradskim i mjesnim odborima
U kontinuitetu, radom sveštenstva (stranih državljana) Crnogorci su ubjeđivani da pripadaju srpskom entitetu, zabranjuju se crnogorski državni simboli u hramovima.
Sva ova netolerancije prema pravoslavnim Crnogorcima drugim religijama, prokletstva, trovanje društva nacionalizmom u svom najgorem obliku-fundamentalzmom, pokazuje da je crnogorski narod postao predmet progona, a demokratski izabrana Vlast i institucije, kao glavna meta izložena je podvalama, obmanama, nepoštovanjem i tehnikom građanske neposlušnosti u crkvenoj režiji izazvanoj šteti mjerenoj desetinama miliona:
-Ne plaćanjem socijalnog i zdrastvenog osiguranja i poreza za preko 1.300 uposlenih(stranih državljana)
-Ne plaćanjem poreza na dodatnu vrijednost, poreza na promet i dobit za desetine registrovanih preduzeća, ugostiteljskih objekata, prodavnica, objekata za izdavanje, promet i gradnju stanova.
-Iznošenjem novca iz CG I finansiranje političkih aktivnosti “antidržavnih partija” i njima naklonjenih medija.
Ulični nenasilni teror počeo onda kada vidjela opasnost svih svojih zloupotreba, a posebno u strahu od reakcije građana od registracije, jer tada će biti potpuno jasne i vidljive, namjere i svrha “uličnih protesta”
Kada su procijenili da Crnogorce i crnogorstvo ne mogu iskorijeniti ili preobratiti autoriteti srpske crkve su se okrenuli pokušajima da regionalizuju konflikt i da uplitanjem Patrijaršije srpske,Srbije,Ruske pravoslavne crkve i institucija, izazovu međunarodni konflikt širih razmjera, tako da “uličnim litijama” po svijetu uz “nacionalističke himne” animiraju međunarodnu javnost, međutim “diplomatija laži I obmana” posebno crkvena, fundamentalizam nema tu mogućnost u savremenom gobalnom društvu.
Crna Gora bila je prinuđena da Zakonom uredi i dovede u sklad odnose sa religijskim zajednicama
Država CG koja je u kontinuitetu radila za prosperitet svih građana i građanskog društva, bila je prinuđena da Zakonom uredi i dovede u sklad odnose sa religijskim zajednicama .
Jer Srpska pravoslavna crkva u CG ne samo da ne poštuju državne institucije, koje su ustanovili njeni građani, nego su otvoreno shodno svojim vlastitim interesima ušli u predizbornu utakmicu, u interesu druge Države i ucjenama pokušali nametnuti rešenja koja će ih postaviti iznad institucija i izvan pravnog sistema Crne Gore.
Zakon o slobodi vjeroispovijesti koji po svim normama međunarodnog prava uređuje ovu oblast, Srpskoj crkvi u CG nije prihvatljiv, jer uređeno društva prema međunarodnim vrijednostima i normama, ne ugrožava društveni poredak, a odnos crkve prema vlastima po onoj sintagmi „Bogu božije, caru carevo“ (Luka, 20). Davno je prevaziđen i živimo u XXI vijeku I svijetu gdje smo svi građani neke države, a tako niko nije ni izuzet iz obaveza prema zajednici.
Po svemu sudeći, Odluka Sabora Srpke pravoslavne crkve od 26.05.2006. god je dokument koji je proizveo događaje, da se postignu politički nacionalni i privatni imovinski ciljevi, a ne da se ispoštuju izvorne vrijednosti pravoslavnog hrišćanstva i prava pravoslavnih vjernika.
