Knjiga „Lauta i ožiljci“ donosi Kišove priče iz zaostavštine, većinom nastale u slično ili isto vrijeme kada su pisane i priče iz knjige „Enciklopedija mrtvih“.
Utoliko se može reći da priče iz knjige „Lauta i ožiljci“ predstavljaju posljednji okretaj zavrtnja u neuporedivoj stvaralačkoj radionici Danila Kiša.
Ove priče oličavaju jedan od mogućih ishoda te velike avanture.
Suočavajući život i priču, činjenice i fikciju, govor dokumenata i moć imaginacije, Danilo Kiš u svojim posljednjim pričama pripovijeda o Edenu fon Horvatu i sredonjoevropskoj sudbini, o apatridima i grobovima, o Juriju Golecu, o ljubavi i smrti, o Beogradu, o Andriću, o dugovima i svijetu koji uvijek ima dvije nepovezive strane.
– Pripovjetke iz Kišove zaostavštine: „Apatrid“, „Jurij Golec“, „Lauta i ožiljci“, „Maratonac i sudija“, „Pesnik“ i „Dug“, napisane su između 1980. i 1986. bilo s namjerom da budu uključene u knjigu „Enciklopedija mrtvih“, bilo kao njen odjek. Njima smo pridodali kratku dvodjelnu prozu „A i B“, koja u rukopisu nije imala zaglavlja. Mada ne pripada pripovjednom žanru, ona funkcioniše kao metafora (metonimija) u odnosu na najveći dio Kišovog proznog opusa: otud njeno mjesto u ovoj knjizi, i to na kraju, „kao neka vrsta lirskog epiloga“. Knjizi smo dali naslov „Lauta i ožiljci“ rukovođeni činjenicom da je Kiš dvije svoje zbirke, od ukupno tri, naslovio po jednoj od priča, imajući manje na umu njeno povlašćeno mjesto, a više sposobnost naslova da tematski objedini sve ostale. Činilo nam se da se nešto slično postiže i ovim naslovom – kaže Mirjana Miočinović, priređivač knjige u završnoj napomeni.
