Prije nekoliko dana obilježen je tradicionalani svesrpski praznik Dan srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave. Tradicija seže čak do 2020. godine, kad je ovaj praznik vaspostavljen. No, tako vam je to kod Srba. Naročito ovih u Crnoj Gori, jer, oni su, kao što znate, so srpstva, srpska Sparta, elitni Srbi i ostalo nalik tome. Bar su sve to bili do smrti Amfilohija Radovića, nakon čijeg se upokojenja i njihov doživljaj sebe značajno mijenja te su tako od elitnog srpstva stigli do tačke u kojoj je njihova matica Srbija, a nacionalna nošnja šajkača i opanak.
Ako ih pitate za sve njihove tradicije reći će vam da je i tzv. plivanje za krst časni ritual s dugom tradicijom, premda ta tradicija počinje sredinom 90-ih kad Risto Radović odlučuje da svoju vjerujuću pastvu okupa u hladnoj Morači. Svi ti proglašeni praznici i tradicije duge svega nekoliko godina ništa su drugo do dio velikosrpskog projekta. Važan dio, koji za cilj ima zapišavanje teritorije i buđenje nacionalizma. Povampirenje velikosrpskog nacionalizma, koji je, kao što danas jasno vidimo, samo usnio na neko vrijeme, da bi se prije tri godine probudio i objavio svijetu u svoj svojoj raskoši.
Vitlanje zastavama tuđe zemlje u svojoj zemlji nije ništa neobično i novo kad govorimo o Crnoj Gori. To je običaj koji se u Crnoj Gori ustalio mnogo prije famoznog Vučićevog Dana srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave. Decenijama unazad ako biste naišli na svadbenu kolonu u svatovima ste mogli viđeti istaknute srpske zastave. Kao i u opštinama u kojima su vlast partije u službi zvaničnog Beograda. Kako prije 2020. tako i nakon te čuvene godine slobode. Na tzv. litijama, tom pseudoreligijskom igrokazu, srpske zastave su bile obavezan rekvizit. Zapravo, litijaška kontrarevolucija sazidana je na mantrama o srpskom jedinstvu i slobodi, slobodi koja je mahala zastavama Srbije. Usred Crne Gore. Slobodi koju je kobajagi neko ugrozio. Slobodi koja je poricala sve druge slobode. Slobodi koja je potirala i dalje potire slobodu svih koji ne kleče na koljenima pred Aleksandrom Vučićem, voždom svih Srba.
Elem, odavno je svakom zdravorazumskom biću jasan koncept “srpskog sveta” i svega onoga što je u vezi s njim, i u službi istog. Sve te primitivne i banalne manifestacije velikosrpskog šovinizma upoznali smo već decenijama unazad. Ono što zabrinjava je koliko je opozicija u Crnoj Gori svjesna trenutka koji živimo, i zla s kojim se Crna Gora danas suočava. Na tzv. Dan srpskog jedinstva i ostalih trivijalnosti na zgradi Opštine Bijelo Polje istaknuta je srpska zastava! Nije da bismo bili zatečeni da je riječ o gradu u kojem vlast obnašaju partije podružnice SNS-a, jer toga smo se prethodnih godina nagledali, ali u Bijelom Polju vlast čine DPS, BS, SDP i SD! Ako se u gradu u kojem velikosrpski nacionalisti nemaju vlast slavi praznik koji je 2020. proglašen za praznik ne bi li projekat “srpskog sveta” dobio još jedan točak na kojem će se kotrljati i kojim će gaziti sve izvan tog i takvog svijeta, kako da razumijemo i kako da objasnimo ono što se dogodilo? Ono što se nije smjelo dogoditi? Da li je “suverenističke partije”, koje su vlast u Bijelom Polju, strah od svojih političkih protivnika ili na ovakvo poniženje pristaju iz nekih drugih, nama nedokučivih razloga? Što god bilo po srijedi za posljedicu ima prvorazredan skandal koji se bilo kakvim verbalnim akrobacijama ne može braniti.
Ako partije koje čine opoziciju, a već tri godine kritikuju velikosrpski projekat koji od 2020. godine razara temelje Crne Gore, u gradu u kojem su vlast, i u zgradi u kojoj stoluju, dozvoljavaju performanse “srpskog sveta” onda se moramo zapitati ko to danas brani nacionalne interese Crne Gore? Onda se moramo zapitati kakva nas budućnost čeka? A oni nek se pitaju koliko će ih ovakav kukavičluk koštati.
Crna Gora će preživjeti sve novoproglašene praznike i tradicije velikosrpskog nacionalizma, uprkos činjenici da su Vučićevim vazalima u Crnoj Gori danas suprotstavljeni oni koji ne samo da dozvoljavaju, već neki od njih i čestitaju tzv. Dan srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave. Uprkos svemu. Jer “kršna i siromašna Crna Gora ne haje ni za Nemanje, ni za Murate, pa ni za Bonaparte; svi oni biše pa i preminuše, i mač svoj o Crnogorce đekoji opitaše, pa nestaše, a Crna Gora ostade dovijeka i strašnoga suda u svojoj volji i slobodi, a to ti je u slavi.”
Preživjećemo onda kad se ujedinimo, oslobođeni straha i taština. I tuđih zastava na crnogorskim balkonima. Kad Crna Gora bude jedan jedini interes i ideal. Tad će se dogoditi crnogorsko jedinstvo, i to će biti kraj “srpskih svetova” u Crnoj Gori, koji će se urušiti do temelja, jednom zasvagda.
