Muzika „montirana“ kao film, film komponovan kao muzičko djelo, album osmišljen po pravilima filmskog reditelja... Dovoljno da shvatimo da album „I Am Easy To Find“ nije samo nešto duže, raskošnije i muzički smjelije od bilo čega što je do sada stvorio bend The National... Već istinski drugačije.
The National je jedna od grupa koje će vam leći u onoj mjeri u kojoj vam se dopadne njen vokalista Met Berindžer. I to uopšte nije loše kada je u pitanju jedan tako raskošan kreativni mikrouniverzum.
Četiri zida
Berindžer je vječita glavna zvijezda u filmu svog života, u kojem uvijek tvrdoglavo koristi arsenal destruktivnih i šarmantnih kočnica što sprečavaju da se tu išta suštinski bitno dogodi i promijeni. Takvom liku bio je potreban pjesnički talenat skoro vejtsovskih razmjera, da bi učinio da The National postane ono što jeste: jedini indi rok projekat afirmisan prošle decenije, koji je sada popularniji nego bilo kada ranije.
Ipak, u našoj eri i zbilji, u kojoj se od muzičara sve više traži angažovanost, čak su se i tvrdokorniji fanovi pobunili nakon prethodnog albuma „Sleep Well Beast“. Zatražili su Berindžeru da iskorači iz svoja četiri zida i pokaže kako može da radi i još nešto - a ne samo da slavi sopstvene i naše uzvišene nesigurnosti.
Iskorak je tu – i više je nego radikalan. Čak i formom. Jer, vrlo svjesno, „I Am Easy To Find“ ne reklamira se kao album grupe The National, već kao muzika koja prati dvadesetpetominutni istoimeni film sa Ališom Vikander. Djelo Majka Milsa je vizuelna poslastica u stilu modernog velikana Andreja Zvjaginjceva, a suštinski prati matricu filma „The Tree of Life“ (Terens Malik, 2011).
Kapetan tuge
Ovo je filmska priča o životnoj tranziciji moderne žene. Mils je majstor za takve storije, pa čak i onda kad djeluju kao vizuelni kolaži koji više prate jedan osjećaj i raspoloženje, nego što imaju konzistentnu ideju. Da je tako, svjedoči nominacija za najbolji originalni scenario koju je dobio za sjajnu dramu „20th Century Women“ (2016).
Berindžer je, dakle, odlučio da kapetansko kormilo velikog broda tuge The National prepusti drugom čovjeku. I ne samo to. U svakoj od pjesama je ili podijelio glavnu ili je bio samo vrhunska sporedna uloga. Naravno da su, zbog prirode filma, u fokusu prvenstveno žene. Kakva ekipa je samo tu okupljena... Šeron Van Eten, Liza Hanigan i prije svih Gejl En Dorsi, dugogodišnja basistkinja i bek vokal Dejvida Bouvija!
Ovo je ploča koja nema turbo-gorivo hita, niti joj je potreban. Ima nezaboravni momenat, pjesmu „Where Is Her Head“, u kojoj oko nuklearnog jezgra glasa Iv Oven orbitira Berindžer poput Malog princa koji uporno traži neki novi horizont i kutak na svojoj maloj planeti. Prije nego što pronađe neku gudačku zoru i onako pospano promrmlja: „Mislim da udaram u zid, mrzim što te volim ovoliko. Mislim da bježim odavde, ne mogu podnijeti još neki dan“.
Kosmički obrt
Berindžer se potrudio da ploča bude lijepo uklopljena u kompletan The National univerzum, pa se naslovni singl skladno nadovezuje na kraj prethodnog albuma. Prije nego što se prospe u eksploziji emocija i života slavnih gošći, a Gejl En Dorsi mu u lice saspe: „Nemaš pojma koliko sam teško umirala kada si otišao“. Pjesma „Not In Cansas“ je već savršen dokaz da nijesmo u nekoj indi rok normalnosti, već na potpuno drugoj muzičkoj teritoriji na kojoj Met uzvraća sa: „Ovo je napola tvoja krivica, pa mi napola oprosti“.
U toj očekivanoj igri Berindžera sa sopstvenim egom i sebičlukom, 64 minuta muzike djeluju kao predugo iskustvo koje previše puta vraća na isto mjesto. Takođe, ploča djeluje kao da je nastala kao odraz nekog drugog albuma, koji nikad nećemo čuti - kao niz remiks pjesama koje su slavne muzičarke, svaka na svoj način, radile slušajući novu muziku grupe The National.
Naravno, tako je želio Majk Mils, a The National jeste savršen bend za igru spoticanja o iste prepreke muškog ega. To je najočiglednije onda kada Berindžer žali što pred ženom koju voli nije „onaj koji bi imao petlje da nacistu razvali po njuški“. Čak i tada, to je samo manifestacija njegovog ega koju Met ciljano servira u željenoj demistifikaciji sebe.
Sve je to tipičan The National. I opet, sve je to manje bitno od bolnog, kosmičkog i suštinskog obrta koji Gejl En Dorsi servira napola pjesme „You Had Your Soul with You“. Jednog tona koji može obilježiti osvit novog kursa benda The National. I samo taj poziv je dovoljno dobar i snažan, da vas natjera da pogledate Milsov kratki film na Jutjubu.
Ocjena: 75/100
FOTO: rollingstone.com
