Nagoviješteno još u pripremi prvih, postalo je očigledno nakon trećih protesta na trgovima u Podgorici i u Budvi: rukovođenje i organizaciona struktura skupova, i po vertikali i po horizontali, utemeljena je na tek u nekoliko nijansi inoviranom obrascu revolucionarne garde, koja je odlučila - „dosta je bilo“! I modeli obraćanja javnosti, dramatični pozivi narodu da im se pridruži, uz gotovo prijeteća upozorenja tobože zabludjelim i korumpiranim glasačima koalicije na vlasti - što bi ih sve moglo snaći ne revidiraju li svoje stavove - sastavni su dio koncepta takozvanog „završnog udarca“ nakon gotovo četvorogodišnjih pokušaja javnog kompromitovanja i beskrupuloznog unižavanja ključnih institucija sistema bez kojih ne može biti ni države, ali može državnog provizorija kojim bi upravljala revolucionarna vijeća ili tzv. svenarodni komiteti.
DEKLAMATORI
Na udaru su, dakle - parlament, šef države, Vlada, ali i - pravosuđe, tužilaštvo, policija, vojska, kulturne i obrazovne ustanove i institucije, Javni servis, ali i sva ostala glasila i novinari koji ne rade po ,,pravilu službe“ („peesu“) odnosno diktatima šarolikih povjereništava gardijskih revolucionara. Koji ne iznajmljuju svoje potpise za potrebe „pokajničkih ispovijedi“ odbjeglog osumjičenika za višemilionske pljačke, niti su spremni da za troškovni kusur polupismenog Lovca na zmajeve, koji rukovodi plavetnim kurirsko - informerskim dnevnikom, založe lično i profesionalno dostojanstvo.
Zahtijevaju se ostavke, blokade svih aktivnosti aktuelnih nosilaca javnih, odnosno državnih funkcija, predaja vlasti na svim nivoima i formiranje tehničke ili vlade nacionalnog spasa(?!). Mada se političko krilo revolucionarnog vođstva još nije razmahalo u punoj mjeri, pilot izdanja javnog opozicionog deklarisanja veoma su prisutna, iako u očiglednom nesrazmjeru delikatnosti otvorenog procesa sa realnim autoritetom odabranih deklamatora.
PJETLIĆI KIKIREZI
O čemu se radi, kako to ono kažu, pokazaće vrijeme. Ali nije teško pretpostaviti. Da ključni politički i parapolitički igrači duboko potcjenjuju i preziru najveći dio onih koje subotom izvode na ulice, sasvim je očigledno.
Drugačije je teško objasniti sinhronizovano eksponiranje ideološki disperzivnog političkog Ura- pjetlića Dritana Abazovića, s jedne i crnogorstvujućeg neoliberala Vladimira Pavićevića, koji je, do skoro, osnove „starog zanata“ pekao kao poslanik u Narodnoj Skupštini Republike Srbije, s druge strane. Od javnih nastupa pomenutog dvojca, otužniji su još samo prizori kada se Ranko Krivokapić, nakon više od deceniju i po učešća u „lopovskoj vlasti“ i neumjerenih, pa samim tim i nedostojnih pohvala Milu Đukanoviću, poziva na sojsko i čojsko u tradiciji Crnogoraca, stalno prežeći iz udobnog zaklona, pod kontrolom ovdašnjih Putinovih heroja.
KRČMLJENJE
No, pravednosti radi, takvih i Krivokapiću, Abazoviću i Pavićeviću sličnih, tokom postojanja i nestajanja Crne Gore bilo je na pretek. Naročito tokom 19. i 20. vijeka, počev od ubistva knjaza Danila, pa do izgnanstva kralja Nikole i užasne crnogorske sudbine. Knjaza nijesu ubili izvanjci, no su oroz povukli zemljaci, a posprdni pjesmuljak „Kralj Nikola ukra vola“, nijesu sročili Srbi no, rugajući se najviše sebi - Crnogorci, koji su ga i najgrlatije pjevali.
Stotinu godina kasnije, po istom notnom pismu, otpjevavaju se rugalice „osavremenjenih“ sadržaja ali jednako samoponižavajućih poruka. I opet se nađu „odabrani“ Crnogorci da budu najgrlatiji, pa držeći prst u uvo da ne čuju sebe, infantilno vjeruju da se radi o svevremenskoj odi slobodi, a ne o birtijskoj uspavanki kojom se, u atmosferi okrvavljene balkanske krčme, čeka gašenje svijetla…
