Od muzičara koji je lider benda na koncertnim turnejama Rodžera Votersa, mogu da se očekuju isključivo kompleksnost i muzička raskoš. Džonatan Vilson utvrdio je takvu reputaciju pločom „Rare Birds“ - sopstvenom Sikstinskom kapelom, Tihim Donom ili Zlatnim runom. Ili, prosto, gargantuanskim projektom.
Fascinacija erom
Muzičar i producent, koji se proslavio saradnjom sa Votersom i radom na albumima koje potpisuje Father John Misty, rođen je 1974. godine - u eri najveće popularnosti glema i psihodeličnog roka. Ovaj vrhunski muzičar iz Los Anđelesa fasciniran je upravo muzikom tog vremena. Zbog toga ne čudi što je Vilson uspio da stigne upravo do Votersa.
Album „Rare Birds“ je sublimacija svega dobrog i važnog u vezi sa nasljeđem jedne ere, čiji su autori iskreno i savršeno pretenciozno vjerovali da mogu da budu nastavljači kompozitora klasične muzike.
Upozorenje prije preslušavanja: ploča „Rare Birds“ u kombinaciji sa nekim iole kvalitetnijim slušalicama donosi potpuno drugačije iskustvo od onog na koje ste vjerovatno navikli. Ako joj se posvetite sa odgovarajućom „opremom“, otkrivaćete, iznova i iznova, mnogo novih i brižno pripremanih slojeva.
Veliko trenje
U velikom trenju klavira i distorzija, cijelog gudačkog orkestra i eha udaljenih truba, Vilsonovog laganog sanjivog glasa i moćnih pratećih vokala - ima neke iskreno životne i pozitivne dinamike. Još kada uzmete u obzir da jedan od pozadinskih glasova pripada slavnoj Lani Del Rej, onda je jasno kako je Vilson pristupio ovoj ploči po principu „na moj račun neka ide sve“.
Naravno, „Rare Birds“ ne bi bio glem rok album da nije konceptualan, samo što Vilson tu ne pravi pretjerane komplikacije. U krajnjoj liniji, ovo je samo još jedna od priča o rastanku dvije osobe u Los Anđelesu.
Senzibilitet pjesama seže od onoga što je Dejvid Gilmor radio na kultnom projektu „On an Island“ do posljednjeg albuma benda War on Drugs. Melanholična „Me“ ima potencijalno jednu od najljepših instrumentalni solo-jedinica godine, a „Over The Midnight“ posjeduje sint-eho koji je poput Svetog Grala za gospodu iz grupe War on Drugs.
Katarzični kraj
Međutim, najljepše pjesme su one koje imaju jasne filmske reference. „Sunset Boulevard“ je ljupka, hipnotišuća klavirska afera, a „Mulholland Queen“ donosi savršeno, intenzivno i katarzično finale velikog muzičkog putovanja.
Vilsonu je bio potreban rad sa nekim od vodećih modernih producenata kao što je Danger Mouse, čisto da bi kompletan koncept dobio glazuru posebnog, aktuelnog i potpuno osobenog, a da se tekstovi liše pomalo jeftinih i prežvakanih momenata.
Svejedno, „Rare Birds“ ostaje prelijepa, veoma moderna oda istinski posebnoj muzičkoj eri - i poslastica koja će naročito prijati nekim starijim rokenrol sladokuscima.
S. S.
Ocjena: 77/100
