Veče posvećeno klasiku svjetske književnosti proteklo je kao razgovor između profesorice engleskog jezika i književnosti Marije Petrović-Martinović, i profesorice srpskog jezika i književnosti Maje Simović, a specijalni gost bila je dramaturškinja Stela Mišković, koja je uradila dramatizaciju „Orkanskih visova“, čiju režiju potpisuje Dora Ruždjak-Podolski.
- Danas možemo reći postoje različiti „Orkanski visovi“ i ovo djelo više ne pripada samo svijetu književnosti, već je obnovljeno kroz različite adaptacije i interpretacije. Roman je bio inspirativan za razna tumačenja marksista, psihoanalitičara, poststrukturalista, a provučen je i kroz izvjesna feministička čitanja. Dakle, ono što čini ovaj roman i dalje zanimljivim i intrigantnim, gotovo 170 godina nakon prvog objavljivanja, jeste njegova otvorenost koja uporno privlači i poziva na nova osvježena čitanja - istakla je Simović.
Učesnice su posebno skrenule pažnju na činjenicu da ovaj roman nije samo ljubavna priča, iako je njegova žižna tačka tragična ljubav dvaju likova koji pokreću i podnose sve ostalo – Ketrin i Hitklif.
- Ispisan i sastavljen od višestrukih narativa, kontradiktornih ili prije hibridnih žanrovskih odrednica, kao omaž strastima i sa jednom i više nego sadržajnom tematikom koja obiluje romantičarskim, okeanskim osjećanjima, ne dozvoljavaju da ga ukalupimo u još jednu ljubavnu priču. Štaviše, izgleda da je tačna procjena Martina Ketla o „Orkanskim visovima“ za koje kaže da, ukoliko ih želimo posmatrati samo kao ljubavni priču, onda na Šekspirovog „Hamleta“ možemo gledati kao na neku vrstu sitkoma - čulo se na promociji.
Stela Mišković nije htjela mnogo da otkriva o pisanju prve balkanske dramatizacije ovog, kako je kazala, za dramatizaciju izuzetno potentnog, ali i kompleksnog romana, prije nego što publika bude imala priliku da pogleda predstavu. Ipak, istakla je da je dugo razmišljala o tome šta će biti idejna okosnica predstave, po je tako u toku procesa došla do teme izbora koje pravimo, dosljednosti kojom stojimo iza njih, načina na koji prihvatamo svoje i tuđe izbore. To ju je potom dovelo i do teme malograđanštine koja joj je poslužila kao spona sa današnjicom, što predstavu čini aktuelnom. Mišković je kazala i da je za ovu priliku radila tzv. filmsku dramaturgiju koja podrazumijeva nizanje kratkih, kroki scena koje omogućavaju ukidanje jedinstva prostora i vremena.
