Možda i najvažnije otkriće bilo je to da su se naši preci ukrštali sa bliskim vrstama humanoida.
Jedno od glavnih pitanja do kojih je to saznanje dovelo je koliko je današnji čovjek naslijedio od tih arhaičnih vrsta.
U Africi je ukrštanje ostavilo specifičnu genetsku strukturu kod nekih subsaharskih populacija. Oko dva procenta DNK ovih ljudi potiče od starih vrsta kao rezultat ukrštanja prije oko 35.000 godina.
Dobro poznati neandertalci, ukrštali su se sa “osnivačima” evropske i azijske populacije, a istraživanja pokazuju da oko 1,5 do dva odsto genoma savremenih stanovnika ovih kontinenata potiče od te vrste.
Još jedna vrsta, misteriozni denisovani, prenosili su svoje gene na ljude Jugoistočne Azije, Nove Gvineje i Australije. Takođe, današnje populacije na ovim područjima naslijedile su neke gene i od neandertalaca.
Ova ukrštanja bila su veoma važna za evoluciju organizma savremenog čovjeka. Utvrđeno je da je upravo zahvaljujući denisovanima, tačnije njihovom genu EPAS1, ljudi prilagodili življenju na višim nadmorskim visinama, ali i dobili snažniji imuni sistem.
U Evropi je ukrštanje sa neandertalcima dovelo do obogaćivanja genoma genom koji se povezuje sa metabolizmom masti, odnosno pretvaranjem masnoće u energiju u ćelijama.
Međutim, za očekivati je da je prirodna selekcija funkcionisala dvosmjerno u odnosima između različitih vrsta: Homo sapiens x Homo neanderthalensis, Homo sapiens x Denisovans i Homo sapiens x misteriozne afričke vrste.
Jedan interesantan primjer je laboratorijsko poređenje genoma neandertalke sa 1.000 savremenih ljudi iz cijelog svijeta i dobijanje rezultata koji jasno ukazuju na postojanje negativne selekcije. U određenim slučajevima, postojalo je samo 0,1 odsto neandertalske DNK.
Takođe, jedna naročito interesantna stvar kada je riječ o dokazima o ukrštanju je činjenica da su jedini fosili denisovana pronađeni samo u jednoj pećini u Sibiru, 6.000 km udaljenoj od Nove Gvineje.
Ipak, nova studija o ovom problemu, objavljena u stručnom časopisu Molecular Biology and Evolution, potvrdila je da denisovanske DNK ima u manjim procentima širom Istočne Evroazije i kod američkih Indijanaca.
Pengfej Ćin i Mark Stonking sa Maks Plank Instituta za evolucionu antropologiju ispitali su 600.000 genetskih markera kod 2.493 osobe iz 221 svjetske populacije. Otkrili su da današnji stanovnici Nove Gvineje i jedan slučaj sa Sjevera Australije, imaju oko 3,5 odsto denisovanskog DNK. Za razliku od njih, kod stanovnika Istočne Azije i Indijanaca, registrovano je samo 0,13 do 0,17 odsto takvih gena.
Ćin i Stonking su zaključili da trag ka razotrkivanju misterije denisovana očigledno vodi ka Novoj Gvineji, a da je prisustvo tih gena u drugim krajevima svijeta posljedica skorijih migracija.
Izvor: b92.net
