U Crnoj Gori je tako počeo period višestranačja. Od 1990. do 2014. bilo je deset vlada, a premijeri i većina ministara bili su iz Demokratske partije socijalista, koja je na parlamentarnim izborima, samostalno ili u koalicijama, dobijala većinsku podršku građana.
Kuriozitet je da većina vlada, iako su najčešće imale apsolutnu podršku u parlamentu, zbog raznih razloga, nijesu "odradile" puni mandat.
Milo Đukanović je tada, na svoj 29. rođendan, kao najmlađi premijer u Evropi, počeo državničku karijeru. Dvadeset četiri godine kasnije, Đukanović šesti put obavlja dužnost premijera, a bio je i predsjednik Crne Gore. Od 1996. godine napravio je konačni otklon od politike Slobodana Miloševića i poveo Crnu Goru putem obnove nezavisnosti, što je i ostvareno 21. maja 2006. godine.
Nova Vlada iz 1991. godine ponudila je izlaz: napuštanje dogovorne ekonomije, koja je tada bila dominantna, razvoj kroz promjenu nepovoljne privredne strukture, modernizaciju sabraćajne infrastrukture (izgradnja auto-ceste koja bi se priključila na auto-put kroz Srbiju), reformu državne uprave, proizvodnju zdrave hrane, razvoj turizma, uvođenje finansijske policije, raščišćavanje odnosa sa Saveznim izvršnim vijećem.
Događaji koji su uslijedili, raspad SFRJ, rat u Hrvatskoj i BiH, sankcije međunarodne zajednice, razorna inflacija, slijeđenje puta Slobodan Miloševića i sve što je uz to išlo, nijesu omogućili ovoj vladi da sprovede ni mali dio planiranog. Vlada je tokom dvogodišnjeg trajanja pretrpjela i niz personalnih promjena zbog odlaska na druge dužnosti i ostavki nekih ministara.
