Lekturu potpisuje Zuvdija Hodžić, a likovna urednica je Suzana Pajović. Knjiga je presjek stvaralaštva Bogomila Đuzela od 1962. godine do danas.
Bogomil Đuzel je rođen 1939. u Čačku, Srbija, gdje je njegov otac, Dimitar Đuzelov, službovao kao gimnazijski profesor, ali sa zabranom povratka u Makedoniju, poslije amnestiranja od kazne – 20 godina robije, 1931. godine (na koju je bio osuđen na Skopskom studentskom procesu, 1927. godine, kao glavni organizator MMTRO – Makedonske mladinske tajne revolucionarne organizacije). Poslije vraćanja sa porodicom u Skoplje, zbog saradnje sa bugarskim okupatorom, Dimitar Đuzelov je osuđen na smrt kao „narodni neprijatelj“ od Vojnog suda Jugoslovenske armije, 1945. godine… Bogomil Đuzel je diplomirao na katedri za engleski jezik i književnost na Univerzitetu „Ćirilo i Metodije“, 1963. godine. Bio je na post-diplomskom studijskom boravku na Univerzitetu u Edinburgu, 1964-65. godine, kao stipendista Britanskog savjeta za kulturu. Prije toga radio je kao TV realizator u RTV Skoplje (1963–64), a potom kao dramaturg Dramskog pozorišta u Skoplju (1966–71) i kao programski direktor „Struških večeri poezije“ (1971–73), do ukidanja tog radnog mjesta poslije njegovog povratka iz Amerike. Izvjesno vrijeme je bio bez posla (sa kasnije priznatim stažom „slobodnog umjetnika“), a od 1976. godine radi kao bibliograf u Narodnoj i Univerzitetskoj biblioteci „Kliment Ohridski“, a od 1985–99. godine opet kao dramaturg u Dramskom pozorištu.
Od 1999. godine je vršilac dužnosti direktora „Struških večeri poezije“, do penzionisanja, u martu 2004. godine. U međuvremenu bio je sekretar Makedonskog PEN Centra (1963–64), sekretar Društva pisaca za odnose sa inostranstvom (1970–72) i prvi predsjedavajući Nezavisnih pisaca Makedonije (1994), i glavni i odgovorni urednik dvomjesečnika za književnost i kulturu „Naše pismo“, od njegovog osnivanja 1995. godine. Objavljene knjige poezije: Medovina (Skoplje, 1962, i izbor na srpskohrvatskom, Beograd, 1971); Alhemijska ruža (Skoplje, 1963), Mironosnici (Skoplje, 1965 – nagrada „Braća Miladinovci“); Odisej u paklu (izbor, Skoplje, 1969); Bunar u vremenu (Skoplje, 1972 – nagrada „Braća Miladinovci“); Točak godine (Skoplje, 1977); Stvarnost je sve (Skoplje, 1980); Prazan prostor (Prilep, 1982); Mrak i mlijeko (Skoplje, 1986 i na srpskohrvatskom, Titograd, 1987 – jugoslovenska nagrada „Aleksa Šantić“ za 1985/88); Rušeći zid (Skoplje, 1989); Odabrane pjesme (Skoplje, 1991); Goli život (Skoplje, 1994); Haos (Skoplje, 1998); Ona (poema, Skoplje, 2000); Opstanak (Skoplje, 2003); Pješčanik (Skoplje, 2008); Ostrvo na kopnu (Bitola, 2008). Izbor na makedonskom i srpskohrvatskom, Pesni/Pjesme (Beograd, 1981); na slovenačkom Riba smisla (Ljubljana, 1985); na engleskom,Three (Univerzitet Ajova, l973, sa predgovorom Vaska Pope); The Wreckage Reconsidered (Šatanoga, 1995); The Wolf at the Door, Xsenos Books, 2007, sa predgovorom Čarlsa Simića); L’etat de siege (Maison de la poesie, 2007), te elektronsko izdanje 60 pjesama na makedonskom i engleskom, Odbrani pesni/Selested Poems 1962–2002 (Skoplje, 2002); Odabrane pesme na bugarskom (2010), hrvatskom (2011), engleskom...
Zastupljen je u svim makedonskim i jugoslovenskim pjesničkim antologijama objavljenim poslije 1965. godine na više od 20 stranih jezika. Na njegovoj poeziji poljski slavista i književni teoretičar Leh Mjodinski odbranio je doktorsku disertaciju (Univerzitet Katovice, 1994), prevedenu i na makedonski jezik pod nazivom: Priroda-intelekt-kultura – pitanja o pjesničkom stvaralaštvu Bogomila Đuzela (Skoplje,1999). Đuzel je autor jednog izbora iz savremene makedonske poezije objavljenog u Belgiji (1993), posebno na flamanskom i francuskom jeziku. Bogomil Đuzel je redovni član Makedonske akademije nauka. Živi u Skoplju i pasionirani je ljubitelj prirode (planina, jezera) i izuzetan poznavalac gljiva i pečurki. Makedonska književna kritika, eks-jugoslovenska, ali i inostrana, smatra ga najznačajnim predstavikom moderne makedonske poezije i centralnom figurom savremene poezije Balkana i Evrope. Njegovo obimno pjesničko djelo kritika je sažela u četiri referencijalne tačke-markere, kao suštinu višedecenijskog pjevanja, imenujući ih: poetikom početka (kategorija vremena i prostora), poetikom pobune i konfliktnosti (ergo sum), poetikom kao memorijom – pamćenje (mneme) i sjećanje (anamneza) i poetikom misije, u smislu ovaploćenosti prelaska nebića u biće, kao vrhovne težnje svakog istinskog pjesnika da umjetnički objasni svijet koji ga okružuje svijetom riječi, ali na jedan inovantan način, uvodeći svoj pjesnički iskaz, a time i jezik u zajednicu svjetske poezije.
