Količina svjetlosti koja se emituje iz jonizovanog vodonika u svemiru je samo dio onoga što bi u stvari trebalo da postoji.
“To je kao da se nalazite u velikoj jarko osvijetljenoj prostoriji i vidite samo nekoliko sijalica od 40 vati. Odakle onda dolazi sva ta svjetlost? Nje nema na našem popisu”, rekla je Džuna Kolmajer sa Instituta za nauku Karnegi u studiji objavljenoj u žurnalu “The Astrophysical Journal Letters”.
Naučnici su istražili tragove vodonika u prostoru između galaksija.
Kada su atomi vodonika izloženi ultraljubičastoj svjetlosti sa velikom energijom, oni se od električno neutralnih atoma pretvaraju u naelektrisane jone.
Na njihovo iznenađenje otkrili su postojanje mnogo većeg broja ovih jona nego što bi to moglo da se objasni izmjerenom količinom ultraljubičaste svjetlosti u univerzumu.
Interesantno je to što ova nejednakost postoji samo u “obližnjem dijelu svemira”.
Za transformisanje neutralnog vodonika u jonizovani vodonik neophodni su jonizujući fotoni koji potiču od kvazara i navrelijih mladih zvijezda.
Jonizujuće fotone iz mladih zvijezda uglavnom apsorbuje gas u njihovim galaksijama, pa su naučnici izbrojali poznate kvazare i ispostavilo se da je on mnogo manji od količine koja je potrebna za proizvodnju svjetlosti koja je mogla da stvori tako veliku količinu jona vodonika.
“Ako izbrojimo sve poznate izvore ultraljubičastih jonizujućih fotona, dobijamo pet puta manji broj. Nedostaje nam 80 odsto jonizujućih fotona i pitanje je šta se sa njima desilo. Fascinantna je mogućnost da oni potiču od nekog nepoznatog izvora”, rekao je Bendžamin Openhajmer iz Centra za astrofiziku i astronomiju Univerziteta u Kaliforniji.
Izvor i foto: blic.rs
