- Ako je tačno, a tačno je, ono što kaže istorijska nauka da se u prošlosti sadašnje formiralo i buduće začelo; ako je povijest neprekinuti lanac prošlog, sadašnjeg i budućeg, te ako nema prošlosti bez sjećanja i budućnosti bez nade, onda, kada je u pitanju analitički pogled na savremenu političku istoriju Crne Gore od 1990. do današnjeg dana, sljedeće činjenice, provjerene i provjerljive, same po sebi očigledno govore, između ostalog, i sljedeće:
Prvo, u antiratnom i suverenističkom demokratskom crnogorskom pokretu ukupna istorija SDP Crne Gore, kao političke partije, bila je čista poput kristala, navodi Adžić.
Prema njegovim riječima, u toj borbi za demokrasku i građansku Crnu Goru aktuelni i dugodišnji lider SDP Ranko Krivokapić pokazao je, u etičkom smislu postojanost, a u državotovornoj, političkoj i ideološkoj borbi za emancipaciju Crne Gore granitnu čvrstoću i dosljednost, tako da bi u tom smislu svi prigovori na njegov račun predstavljali kulmen kleveta i manipulacija. Ko je jednom iznevjerio Crnu Goru i drugi put može dakako, a Krivokapić među takve nikad nije spadao i niti može spadati.
- Drugo, više od 20 godina istorije SDP bila je i ostala luča ponosa, časti i istine o pravoj Crnoj Gori, pogotovo u vrijeme koje će ostati, čast izuzecima, zapisano kao doba našeg sunovrata i bešćašća. Lider SDP Krivokapić, kao i bivši predsjednici SDP (Žarko Rakčević, dr Ilija Vujošević), nijesu, kao neki, vodili „rat za mir“; nijesu učestvovali u Miloševićevim ratovima u Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni, nijesu pripadali politici i vlasti koja je palila Konavle, granatirala Dubrovinik, rušila Vukovar, ubijala Sarajevo i Bosnu, već su bili apsolutno tome antipodni, osuđujući izvršioce i saizvršioce i druge saučesnike te i takve velikosrpske politike i industrije smrti.
Treće, činjenice same po sebi dovoljno govore, da su SDP i njen predsjednik Ranko Krivokapić uvijek i svuda bili sa Crnom Gorom kad joj je bilo najteže i ostali su uspravni kad su se kičme lomile i kad su mnogi iz današnje vlasti i opozicije duvali u ratnohuščkačke trube i bacali cvijeće na tenkove koji su posijali širom ex Jugoslavije krv, pepeo i groblja.
Četvrto, predsjednik SDP Ranko Krivokapić i SDP (to u istoriji nije i ne može biti sporno, a zabranjeno je propagandno, kreativno i pristrarsno tumačenje istorije i njeno retuširanje, falsifikovanje) nijesu sa Amilohijem Radovićem, guslali na dubrovčakom ratištu, nijesu podržavali Karadžića i Mladića, nijesu sa Amfilohijem i Arkanom nalagali badnjake ispred Cetinjskog manastira i vojštili na Crnu Goru, već su vazda branili koncept građanske i multietničke Crne Gore i svakom zlu prema Crnoj Gori gledali „pravo u oči“ i konzistentno mu se odupirali. Neki drugi su bili nešto drugo od SDP Crne Gore i njihove se grešne ruke u istoriji Crne Gore tokom devedesetih ne mogu oprati, čak ni sa se peru u sedam mora.
Peto, ne treba zaboraviti da je gospdin Ranko Krivokapić znao i umio i imao hrabrosti da u sred Beograda u Skupštini reče velikosrpskim klero-nacistima ko su i što su, te da u brk skreše Vojislavu Šešelju i njegovim ultradesničarima da ne mogu vrijeđati Crnu Goru i Crnogorce i da ostane uspravan uprkos snažnom pritisku i prijetnjama koje su ugrožavali i njegov fizički integritet.
Šesto, SDP i njen predsjednik Ranko Krivokapić bili su ti koji svoje slobodno opredjeljenje i uvjerenje nijesu, zavisno od potrebe i interesa, mijenjali, kao mnogi što su iz sadašnje vlasti i opozicije, te nije SDP tražio nikad da se mijenjaju državni simboli Crne Gore, i nijesu, tako činjenice govore, ni Ranko Krivikapić, ni Žarko Rakčević ni dr Ilija Vujošević ili neko drugi iz SDP, dodijelili, recimo, Njegoševu nagradu Dobrici Ćosiću ili Matiji Bećkoviću, niti su oni, već neko drugi, a zna se pod čijim egidom ko i kada, dodijelili nagradu „Risto Ratković“ Radovanu Karadžiću, niti je SDP-u blizak žiri dodijelio ovogodišnju 13 julsku nagradu onima koji su bili protiv nezavisne Crne Gore.
I sedmo, nijesu SDP i njen predsjednik Ranko Krivokapić, radi održanja gole vlasti, zbog ličnih ineteresa, već neke druge partije i njihovi predstavnici, paktirali sa četnicima i niti je SDP i njeno čelništvo, kao što je to bio slučaj sa mnogima, otišlo na poklonjenje Srpskoj crkvi, patrijarhu Irineju i mitropolitu Amfilohiju i ostalim negatorima crnogorskog državnog i nacionalnog bića, u osveštavanju svetosavsko-velikosrpskog hrama u Podgorici, već su jedini od svih releantnih političkih subjekata u CG bojkotovali tu manifestaciju.
Činjenice govore neumoljivo, a istorija i savremeni politički odnosi jedino se ispravno mogu interpetirati ako su u skladu sa činjenicama, zaključio je Adžić.
