„Iz odredaba člana 13 Ustava kojima je propisano da je službeni jezik u Crnoj Gori crnogorski, da su ćirilično i latinično pismo ravnopravni i da su u službenoj upotrebi i srpski, bosanski, albanski i hrvatsku jezik, ne proizilazi ustavnopravno dopuštenje zakonodavca za uspostavljanje drugačijeg pravnog položaja službenog jezika i ostalih jezika u službenoj upotrebi, u bilo kojoj oblasti pa ni u procesu opšteg obrazovanja u državnim ustanovama, odnosno konkretnog uređenja izvođenja nastave na tim jezicima. Nasuprot tome, zakonodavac je u suštini, upotrebu srpskog jezika u materijalnom smislu uspostavio na način suprotan Ustavu, kako u odnosu na crnogorski kao jedini službeni jezik u državi, tako i u odnosu na ostale jezike koji su u službenoj upotrebi. Ustavni sud je utvrdio da je zakonodavac prekoračio granice ustavnih ovlašćenja, jer je pored obaveze izvođenja nastave na crnogorskom jeziku neposredno ustanovio obavezu izvođenja nastave u ustanovi na jednom od jezika u službenoj upotrebi- srpskom“, naveli su zvaničnici Ustavnog suda.
Objašnjavajući odluku ističu da je odredbama člana 11 stav 2 i 3 zakona da je „imajući u vidu istu lingvističku osnovu nastava u ustanovi izvodi i na srpskom, bosanskom, albanskom i hrvatskom kao jezicima u službenoj upotrebi“, zakonodavac derogirao ustavno načelo o crnogorskom jeziku kao jedinom službenom u Crnoj Gori i u međusobno neravnopravan položaj, u postupku opšteg obrazovanja, doveo ostala lica koja govore jednim od Ustavom utvrđenih jezika u službenoj upotrebi.
