Izdaje ga, a ko bi drugi, sudeći po nazivu, nego Mitropolija crnogorsko-primorska Srpske pravoslavne crkve, odnosno njena izdavačko-informativna ustanova “Svetigora”.
Simpatično lice dječaka sa kačketom izviruje iz zadnjeg, jednog od dva bijela slova na logou ispisanom u bojama trobojke Srpske pravoslavne crkve. To je, biće po svoj prilici, zapravo, dječak, po kojem je, kako tvrdi uredništvo, časopis dobio ime.
“Ćirilko je poučno zabavni časopis koji je ime dobio po jednom dječaku, vašem vršnjaku, koji mnogo voli da se igra, da istražuje i da se zabavlja, ali voli i da uči, da zna o svojim precima, svojoj kulturi i svojoj vjeri…. Isto tako, on dobro zna da je život čudo, da je Bog ukrasio svijet svim ljepotama, a da ga čovjekova ljubav i plemenitost ispunjavaju smislom”, piše u uvodnom obraćanju potpisanim sa “Ćirilko” (naravno, nije napisano kao ovdje - latinicom). Može se pretpostaviti da je uvodnik napisala glavna urednica Vesna Todorović, koju na slici vidimo u društvu sa Amfilohijem, na svojevremenom beogradskom predstavljanju knjiga “Nemanjićki manastiri” i “Manastir Mileševa”.
Posljednji, 11. uskršnji broj na naslovnoj strani objavio je fotografiju sa “pravoslavnog dječijeg sabora” na Cetinju, na kojoj je značajan broj djece imalo čast da se ispred Cetinjskog manastira slika sa mitropolitom Amfilohijem.Istina, slika nije tako nova i nema veze sa Vaskrsom, ili Uskrsom. Ako je najsvježija, nastala je na posljednjem, trinaestom po redu Pravoslavnom dječijem saboru koji Mitropolija organizuje u prvoj polovini avgusta. Dakle, prošloga ljeta. Rubrike su, naravno, u duhu uređivačke politike ovog zabavno-edukativnog časopisa.
U onoj nazvanoj “Azbuka”, u najnovijem broju riječ je o slovu “e” i značajnim riječima koje na to slovo počinu – “Evanđelje”, “Eva”, “episkopi”, “Ekaterina prevlačka – blažena kontesa”, “epitrahilj”. Tu je, potom, priča o vasršnjem jajetu, I “Uskršnja pjesma” Čika Jove Zmaja.
Na stranicama lista našla se i ilustrovana jednoručna srpska azbuka za ljude sa oštećenim sluhom.
U rubrici ”Ujakove priče iz davnine”, objavljena je neka davna reportaža uglednog crnogorskog novinara, pokojnog Boška Pušonjica o Oktoihu i o Obodskoj štampariji.
“Pričajući mi priče o našoj dalekoj i slavnoj istoriji, moj ujak mi je jednog dana pročitao i zabilješku o Obodskoj štampariji novinara Boška Pušonjića”, stoji u uvodu za reportažu. O autoru nije rečena ni riječ, niti gdje je reportaža objavljena, pogotovo ne koliki je Boško bio protivnik svake nacionalne i vjerske isključivosti. Slijedi nekoliko crtanih “mozgalica”, tipičnih za dječije časopise, u kojima djeca treba lavirintom da pronađu put ždrebetu i prasetu do svojih majki. I bojanka, u kojoj treba obojiti po zadatoj slici Bijelog anđela, “bijelog kao snijeg i sjajnog kao munja”.
Jedine dvije strane koje odudaraju od srpsko-pravoslavmog duha su rubrika “lektira”, sa četiri pjesme Miroslava Antića.
Djeca potom uče o srpskim svecima, valjda poznatima Evstatiju I i Evstatiju II, arhiepkiskopima srpskim, pa svetom Efremu, valjda čuvenom patrijarhu srpskom, prepodobnoj Evgeniji i Efrosiniji i prepodobnoj Evgeniji Jeleni.
Pa o vitezovima srpskim, Milanu Toplici, Ivan Kosančić i Miloš Obilić, te odlomak iz pjesme “Kosovka djevojka”, pa onda tekst o princezi Simonidi Nemanjić.
Zadnje strane su posvećene Bibliji u stripu.
Saradnici na časopisu nisu mnogo poznati crnogorskoj javnosti – Serjoža Popov, koji je, sudeći po informacijama do kojih se može doći, pored toga što je preduzetnik i direktor Duga Knjige iz Sremskog Karlovca, u časopisu najvjerovatnije ilustrator. Pa Vladenka Kovačević, koja je jedna od otpuštenh profesorica srpskog jezika iz nikšićke gimnazije, oktobra 2004. Godine.
Za Vesnu Nikčević može se naći da je među prevodiocima “Knjige o svetoj poslušnosti” i “Očinske pouke za život u Hristu - Iz života i učenja blaženoga starca Epifanija”.
Među djecom saradnicima, nema nikoga iz Crne Gore. A i cijela Srbija predstavljena je samo - opštinom Osečine.
U rubrici “Ćirilci pišu”, ima pet pjesama u religioznom duhu koje su napisali samo i jedino učenici OŠ “Braća Nedić” iz Osečine. Osečina je, za one koji ne znaju, mala opština sa manje od tri hiljade stanovnika, u Srbiji, u kolubarskom kraju, ali kako stvari stoje, mjesto u kojem više nego dobro uspijeva i raste religiozni duh u djece.
Možda najzanimljivija u posljednjem broju “Ćirilka” je jedna basna, za koji u časopisu tvrde da je srpka, a koja je naslovljena “A zašto šiče na sveca”, o kurjaku i gusci.
- Kurjak se zarekao da ne kolje više ništa i da ne jede mesa, i pošao u pustinju da se posveti. Udarivši u tom putu negdje pored gusaka, gusak po običaju svome digne glavu i stane šikati, a on ga uhvati i pojede. Kad ga dovedu na sud i upitaju zašto je to učinio, kurjak odgovori : “A zašto on čiče na sveca?” -
Inače, pored “Ćirilka”, u Crnoj Gori ne izlazi već godinama ni jedan dječiji časopis, a nijedna od televizijskih kuća odavno ne proizvodi ni dječije ni naučne programe.
G. BOROVIĆ
