“Neuka većina je već tada nasjela nacionalističku i populističku srpsku propagandu i pristala da Crna Gora postane jeftini saveznik beogradske politike koja je krenula da nasilno preuređuje i rastura Jugoslaviju. Zaslijepljena i ubjedljiva većina je 1989.god. podržala Miloševićev ulični puč, srušila je pošteno državno rukovodstvo i dovela na vlast nekvalifikovane beogradske poslušnike iz oportunističkih i klijentelističkih partijskih, univerzitetskih i omladinskih struktura. Ovim je neznavena većinska javnost demonstrirala u kojoj mjeri ništa nije shvatala niti razumjela u predvečerje tragičnog jugoslovenskog sukoba”, navode Živković i Bojović.
Kazna je, kako dodaje, stigla tako što je Crna Gora postala saučesnica u nasilnom razbijanju Jugoslavije, provizorni dio nepriznate države lažnog imena, međunarodno je izolovana, ekonomski i socijalno je uništena i moralno je diskreditovana.
“Mučno i teško izvlačenje iz zagrljaja agresorske, šovinisticke i kriminalizovane Srbije trajalo je preko petnaest godina i ne bi bilo moguće bez konvertitskog zaokreta i cijepanja vladajućeg DPS-a, niti bez preovladavanja suverenističke ideje i istrajnosti izvornih proevropskih independističkih i reformatorskih snaga. Nakon niza izgubljenih godina država je obnovljena i to uprkos kompromitujućem DPS-ovom nasljeđu i značajnom dijelu javnosti koji je pružio neslavni otpor sopstvenoj suverenosti”, navode oni.
Ipak, dodaju, time nije otklonjen kontinuitet crnogorskih političkih magli.
“Jer, većinska crnogorska javnost najčešće nije mogla da dobaci do državničkih ideja i odluka. Svoj bijeg i nerazumijevanje suverene političke zajednice nerijetko je pokazivala kada je trebalo donositi važne i nužne odluke, poput priznanja susjednog Kosova ili učlanjenja u NATO pakt. Pritom je rješavanje političkih problema i društvenih kriza često svodila na infantilnu logiku kojom se stvari rješavaju sa "novim, mladim i nepotrošenim licima". Tako da ne iznenađuje kada svih proteklih godina ubjedljiva većina odbacuje emancipatorske, poštene i hrabre politike, kao i kredibilne, iskusne i posvećene predstavnike takvih politika, dok se neizostavno podržavaju demagoške, korumpirane, klerikalizovane i otrcane politike i ljudi bez sistemskog iskustva, političkog znanja i lične stamenosti. Sve ove godine o tome upečatljivo govore, dok postreferendumski period svjedoči o odsustvu politike koja bi učinila nemogućim sadašnje veliko posrtanje, pri čemu, kao i prije tri decenije, građani prepuštaju državu nezrelim, štetnim i nesposobnim namještenicima”, kažu Živković i Bojović.
Prema njihovim riječima, dok se većinska javnost ne suoči sa svojim zabludama i promašajima koji su omogućili da imamo srozanu političku klasu i uspon regresivne srpske crkve, Crna Gora će jurišati u propast.
“U suprotnom, pod teretom opšteg nazadovanja mogu se organizovati beznadežni izbori svaka tri mjeseca uz “reforme” svedene na tzv. nova lica i nekvalifikovane lidere koji jurišaju na funkcije i budžet. Konačno, da bi sve još brže propadalo, izbore treba usloviti sa litijaškim pohodima i naricanjima velikosrpskih mizoginih popova uz obavezno pričešće dvoličnih stranačkih čelnika”, zaključuju Bojović i Živković.
