-Srećna sam što komite tog vremena, medju kojima je bio moj svekar, čuveni Đuro Drašković, kroz vaš rad, dobijaju neko mjesto u društvu koje im je oteto, što mladi ljudi obilaze njihov grob, što se, posebno kroz pohode na Lipu Cucku, odaje počast za ono što su radili I za što su dali i vlastiti život.Hvala Vam što ste, kao patrija, imali osnivačku skupštinu baš na Čevu i što ste se poklonili sjenima mog svekra i supruga, kaže Drašković.
Moj svekar, Đuro Drašković, bio je ugledni čovjek toga vremena; fis muški, stasit, obrazovan, poštovan u Crnoj Gori. Ubijen je kada je imao samo 38 godina; njegova supruga, Velika, ostala je sa tri djevojčice i dječakom, Golubom, koji je tada imao dvije I po godine. Bila je to otmena i neustrašiva žena; kada su došli da zapale kuću, izašla je i rekla: “Juče ste mi ubili Đura na Cetinje, a danas ovoj pileži da palite kuću!” Jedan od “domaćih”, koji je bio sa srpskom vojskom je tada rekao da se povuku i da je ostave sa nejači u kući, priča ova divna žena, otmena Crnogorka, dočekujući nas u svom stanu u Podgorici.
Ni njen život nije bio lak:
-Eto, rođena sam u ćeliji, đe su italijanski okupatori zatvorili svu moju porodicu; majku, oca, babu… Stamatovići su bili partizanska porodica.a stric jedan od organizatora 13-julskog ustanka… I ja se rodim u betonskoj ćeliji, metar sa metar; nema majka s čim da me ogrne osim travezom... A Talijani gledaju bebu, pa donose porciju supe da me nahrani, eto koliko su znali …A prvi poklon sam dobila upravo u ćeliji; zatvorenice su bile oduševljene što se rodila beba, a nijesu mogle praznih ruku da uđu kod bebe, pa se dosjetile; kad su ih Talijani puštili u krug zatvora, viđele su okolo murve, pa svaka od njih ubere po šaku i tako uđu kod majke u ćeliju…
Sa Golubom, jedinim Đurovim sinom i najbližim saradnikom Krsta Zrnova Popovića, upoznala se mnogo poslije rata; i sin čuvenog kapetana, prošao je golgotu; bio je osuđen kao član Štaba "Crnogorske nacionalne komande" i proveo osam godina u zatvoru.
-Bio je to težak ali lijep život, kaže gdja Vida, koja je karijeru prosvjetne radnice započela u Bosni i Hercegovini, dok je najveći dio radnog vijeka provela u Nikšiću.
-Žao mi je samo što Đurova sestra Vidosava nije dočekala da se Đuro sada ovako poštuje i voli, otišla je s tom ranom u grob,ali drago mi je što se, prvo serijom “Božićni ustanak”, a zatim osnivanjem Patriotsko komitskog saveza, te idejama koje promovišete, na pravi način afirmišu vrijednosti koje su činile crnogorski narod velikim i časnim, pa samim tim i ljude tog vremena, kao što je bio moj svekar Đuro Drašković.
