Teško da je istorija smislila ironičniju i pakosniju situaciju nego što je događaj koji se nedavno desio u Nikšiću, javnim skrnavljenjem spomenika ikone antifašizma Ljuba Čupića, upućujući na taj način poruku da su ponovo na vlasti duhovni naslednici onih koji su prije sto godina izveli na sličan način performans, na istom trgu, simbolički sahranjivanjem najvećih crnogorskih svetinja. Da se podsjetimo kako je to opisano u „Krvavom albumu Karađorđevića“.
„Jednog dana decembra 1918. godine u jedan sat noću, jedna grupa srbijanskih oficira praćena vojnicima, jednom grupom najgore fukare, kojom su terorizirali čestito i mirno stanovništvo, izvršila je u Nikšiću sledeći odvratan zločin, želeći ubiti autoritet crkve, odnosno svetitelja patrona crnogorskog naroda i države. Napravili su tri kovčega, na formu mrtvačkih sanduka. Na jednom je bilo napisano Sv. Petar, na drugom Sv. Vasilije, a na trećem crnogorska kruna. Ove kovčege nosili su kroz varoš Nikšić na način kao što to čine crkvene procesije, zatim su se zadržali na trgu, gdje su iskopali tri groba u koja su položili ova tri kovčega. Poslije ovoga održali su opijelo kao što se to čini u pravoslavnoj crkvi, običaj da se grobovi preliju vinom i uljem, to su umjesto toga srbijanski oficiri prepišali grobove.“
Aktivni gradonačelnik Nikšića, zvani Šubara, iz podnožja svoje primitivne oholosti zapišavanje spomenika crnogorskog Če Gevare, izjavio da mu je žao što se to desilo u centru grada, ne skrivajući zbog toga svoje ravnogorsko blaženstvo. Vjerovatno je mislio da je to bilo primjerenije uraditi pod Trebjesom, na mjestu gdje je Ljubo strijeljan 1942. godine, ili na groblju gdje je sahranjen.
Pokušaj relativizacije ovog varvarskog čina najmanje doprinosi časti onima koji upravljaju gradom. Oni se ne mogu osloboditi odgovornosti za stvorenu atmosferu u kojoj je moguće da jedna spodoba iživljava svoje talibanske nagone, o čemu je pjevao veliki srpski pjesnik Brana Petrović.
„Naiđosmo na groblje zabačeno,
u grobove ubacismo bombe sa suzavcem,
mrtvaci su iz grobova iskakali,
mi smo ih ponovo ubijali.“
To su njihovi ciljevi uzvišeni koji ih vode putevima gospodnjim.
Ovaj gradonačelnik koji je na vlasti u Nikšiću sa čudesnom I neodoljivom litijaškom harizmom na čelu je grada koji je kapija Crne Gore, koji je nekada bio bastion antifašizma i grada umjetnosti, velikih slikara, pjesnika, književnika, muzičara, sportista i sa pravom se smatra da su u nečemu doprinijeli ne samo crnogorskoj, već i evropskoj kulturi.
Ali njegove nerve više hipnotiše spomenik čiča Draži u Bileći, gdje je prisustvovao svečanom otvaranju nego Mona Liza u Luvru ili Mikelanđelov David u Firenci, Njegošev spomenik na Lovćenu, remek djelo Ivana Meštrovića, više nego umjetnost i kultura čitavog svijeta.
Međutim ovaj „anticrnogorski esnaf“ koji je na vlasti u Nikšiću, danas je metafora sveukupnog crnogorskog poniženja. Njihove mjere nijesu mjere civilizovanog svijeta nego uspostavljeni „urinarni“ kulturni model strogo određen ključalim stepenima srpstva i svetosavlja.
“Čežnja izražena za primitivnošću je bolest kulture“, rekao je Dostojevski. Krsnim hodom započetim na litijama ne stiže se u civilizaciju i Evropu, nego nazad u srednji vijek i pravo pod točak jedne nakazne ideologije.
