Na iznenađenje Beograda i Moskve, ANB se u kratkom vremenu digla iz pepela, uskratila pipke njihovih agenturnih mreža u svojim redovima, ali i krenula u kontraofanzivu. U saradnji sa Specijalnim državnim tužilaštvom, lisice na ruke su stavljene saradniku ruske obavještajne službe, bivšem visoko pozicioniranom službeniku crnogorskog MVP-a, koji je godinama unazad informacije iz Podgorice dostavljao Moskovskim vlastima. Iz Crne Gore je protjeran veliki broj ruskih diplomata, koji su se umjesto diplomatskim bavili obavještajnim radom. Takođe, boravak je uskraćen i desetinama njihovih saradnika, ruskih državljana, koji su pod izmišljenim osnovima boravili u Crnoj Gori, a ustvari se bavili obavještajnim poslovima. Paralelno sa ovim, u izuzetno dobroj saradnji ANB-a i Specijalnog državnog tužilaštva, prekinute su aktivnosti otkrivanja krijumčarenja cigareta, koje su, uprkos propagandi odlazećeg premijera u tehničkom mandatu Dritana Abazovića tekle nesmetanom dinamikom u organizaciji, kako se sumnja, njegovih najbližih saradnika.
Aktivnosti ANB-a u tom periodu ponovo su upalile crveno svijetlo u Kremlju. Kao i dvije godine prije toga, iz Moskve je stiglo novo naređenje da se hitno mora uspostaviti kontrola nad ANB-om kako bi se ona pasivizirala i tako stvorili uslovi za obnavljanje agenturne mreže u Crnoj Gori i nastavak sprovođenja ruskih interesa. Nalog Moskve, koji je ponovo prenijet preko Beograda, premijer Abazović je bez pogovora izvršio, uprkos snažnom pritisku iz Brisela da to ne čini, jer je ova tajna služba bila na dobrom putu da dostigne očekivane standarde.
Umjesto Kentere, na mjesto direktora postavljen je Boris Milić, jedan od prvih saradnika Kenterinog prethodnika Dejana Vukšića, koji se nakon što je shvatio da je došao kraj Vladi Zdravka Krivokapića približio Abazoviću. Milić, kojeg je Vukšić, prema informacijama iz ANB-a i pisanju građanina sa pseudonimom „Profesionalac“, na poziciju načelnika regrutovao sa mjesta nižerangiranog operativca u Agenciji, bio je prototip idealnog direktora po standardima Moskve, imajući u vidu nedostatak znanja i iskustva, ali i spremnosti na bespogovorno izvršavanje naloga. To potvrđuje i činjenica da, uprkos upozorenjima iz Brisela, raskrinkavanje mreže proksija u Crnoj Gori nije nastavljeno, ova akcija nije dobila finalni epilog. U međuvremenu su brojna imena, kojima je bio bio zabranjen ulazak u Crnu Goru, u konsultacijama ANB-a i Uprave policije skinuta sa liste zabrana.
Iako je direktorska pozicija pripala Miliću, prema istim informacijama, rukovođenje Agencijom je preuzeo Abazovićev prijatelj Artan Kurti, koji je imenovan na mjesto generalnog inspektora za unutrašnju kontrolu. Imenovanjem Kurtija na ovu poziciju Abazović je napravio još jedan „faul“ prema zapadnim partnerima, koji su se oštro protivili ovakvom rješenju, budući da Kurti nije ispunjavao ni minimum uslova zbog bezbjednosnih smetnji. Ne samo da ga je imenovao na poziciju generalnog inspektora, već mu je dodijelio mnogo šira ovlašćenja od onih koja zakon propisuje. Tako je Kurti, umjesto kontrole zakonitosti rada Agencije za nacionalnu bezbjednost koja je njegova isključiva nadležnost po zakonu, ustvari upravljao radom Agencije u svim segmentima. Na taj način je Abazović mogao nesmetano da realizuje svoje političke i druge sumnjive interese, kao i interese partnera iz Moskve i Beograda.
Kurti i Milić su tako ponovo rehabilitovali saradnike koje je ranije izabrao Dejan Vukšić, odnosno njegovi nalogodavci, a u pojedinim slučajevima pronašli još originalnija rješenja. Tako je, na primjer, prema pisanju „Profesionalca“, na čelo sektora čiji je zadatak suprotstavljanje ruskom obavještajnom djelovanju postavljen Dejan Mrdak, koji je dugo godina bio uklonjen iz Agencije, jer se sumnjalo da je imao sumnjive veze upravo sa ruskom obavještajnom službom. Njegov pomoćnik je Nikola Laušević, prvi saradnik Dejana Vukšića i jedna od veza jednog od čelnih ljudi Bezbjednosno-informativne agencije Sribije Marka Parezanovića.
Informacije iz Agencije ukazuju da su Kurti i Milić rehabilitovali i Bobana Stanovića, koji je takođe imao konekciju sa BIA, ali i Katarinu Vujović optuženu za odavanje imena agenata američke CIA u vrijeme Dejana Vukšića.
Rješenja za pojedine čelne i izuzetno značajne funkcije u Agenciji su isto tako interesantna zbog veza sa kriminalnim strukturama, ali i stručnih i moralnih kvaliteta.
Na ovaj način Kurti i Milić, odnosno Dritan Abazović, nastavili su da realizuju zadatke koje je prije njih započeo Dejan Vukšić, sa ciljem sistemskog onesposobljavanja ANB-a, koja je, što svjesnim činjenjem, a što nestručnošću rukovodilaca, svedena na najniže grane u svojoj istoriji i kao takva ne predstavlja ni najmanju prijetnju iole ozbiljnijem protivniku, a kamoli izuzetnom moćnim obavještajnim službama Ruske Federacije i Srbije. Tako su obavještajne službe ovih zemalja u mogućnosti da svoj maligni uticaj na ovom području realizuju bez ikakvog otpora, te da dodatno jačaju svoju infrastrukturu, koja će im obezbijediti uslove za snažno obavještajno prisustvo, odnosno realizaciju njihovih interesa u dužem periodu.
