Treće večeri FIAT-a publika je imala priliku da prisustvuje predstavi ,,Konferencija ptica’’ nastaloj u produkciji španske pozorišne i audiovizuelne kompanije Insectotròpics, čiji je režiser Laia Ribas. U predstavi glume: Marga Socias, Bru Ferri, Laia Ribas, Jan Barcelo, Jaime Jimenez, Maria Thorson i Celia Waliño.
Građu za ovu predstavu predstavlja istoimena pjesma Atara Nišapurija (1145-1221), poznatog i pod imenom Feridudin, persijskog pjesnika, hagiografa i teoretičara sufizma. Pjesma opisuje kako su se ptice svijeta pošle u potragu za Simurgom, persijskom mitskom pticom koja simboliše mudrost, vrlinu i izobilje, i služi kao posrednik između Zemlje i raja.
Da bi došle do Simurga, ptice moraju proći kroz sedam dolina, svaka predstavljajući jednu vrstu spiritualnog iskušenja, kao što svaka ptica u pjesmi predstavlja manu koja navodi ljude na grijeh, nesreću i nemudre odluke, dok ih ne preostane samo trideset.
Godine 1979. slavni režiser Piter Bruk (21. 03. 1925 - 02. 07. 2022) i glumac i scenarista Žan Klod-Kerijer (17. 09. 1931- 08. 02. 2021) su postavili dramsku adaptaciju Nišapurijeve pjesme na francuskom jeziku. Njihov tekst služi kao polazna tačka ove produkcije, ali veoma brzo od nje odstupa. Ishod potrage za Simurgom ostaje nepoznat, jer se ova specifična produkcija fokusira na ptice koje nisu uspjele izdržati putovanje i stići do kraja, bilo jer su odustale ili jer nisu preživjele.
Vodeći se devizom da je proces putovanja bitniji nego konačna destinacija, predstava sagledava faktore koji navode ptice na njihovu potragu, sugerišući egzistencijalni strah i anksioznost izazvanu ekološkom krizom i ratnim stanjima u svijetu, te poetski prikazujući proces gubitka nade, inicijative i vjere. Introspektivni, stilizovani pristup osigurava da krajnji rezultat nije ni melodramatičan ni depresivan, već prijatno melanholičan.
Najsnažniji dio ove predstave su svakako vizuelno-audioni elementi. Praćena delikatnom, prozračnom muzikom i lirskom naracijom prikladnom za pričanje bajki, ostvaruje se utisak da smo izmješteni u neki drugi predio, mitski i bezvremeni. Sivi asfalt zgrade i parkinga ispred KIC-a biva ukrašen vještom igrom sjenki i privlačnim projekcijama, kojima dominiraju hladne boje, dovodeći do jedinstvene estetike koja se čini hibridom veb-stranica savremene umjetnosti i vintaž slikovnica.
Ipak, javlja se sumnja da se ova predstava oštro opredijelila za stil nad supstancom. Simpatični specijalni efekti i melanholična atmosfera ne mogu sami po sebi dugo držati pažnju; potrebni su im čvršći, konkretniji temelji (bilo na nivou karakterizacije, teme, angažovanosti ili dramske situacije) koji ovdje nedostaju. Predstava se može učiniti previše apstraktnom da bi u potpunosti zaintrigirala publiku.
U drugoj polovini drame, događaju se dva kratka eksperimenta, koji se čine nevješto umetnutim i nedovršenim. Prvo je scena u kojoj se vrši iskok iz žanra, i poetski ton biva zamijenjen kratkim prenosom vijesti u kom se diskutuje o misterioznom nestanku ptica.
Drugi je momenat u kom se naratorka direktno obraća publici i postavlja im seriju pitanja, tražeći im da podignu ruku ako su se ikada našli u neprijatnoj situaciji koju dato pitanje opisuje. Mada ovakvi eksperimenti imaju potencijala, pogotovo u savremenoj dramaturgiji, u ovom slučaju nisu bili dovoljno razrađeni, te se odaje utisak da njihova eliminacija iz predstave ne bi škodila njenoj strukturi.
Muziku potpisuje Bru Ferri, kostim Marta Lofi, a izvršnu produkciju Maria Thorson. Asistent umjetničkog vođstva i produkcije je Celia Waliño, dok je Elena Tarrats asistent režije i odgovorna za pokret. Učestvovali su i Aleix Ramisa, savjetnik za rasvjetu, Jan Barceló, umjetnik i tehnolog, Jaime Jiménez, multidisciplinarni stvaralac i videograf, kao i Maa Berriet (kreativno kodiranje uz AAASeed). Distribuciju potpisuje Desiré Povedano, a fotografiju Insectotròpics.
