Nakon govora poslanice SDP-a Draginje Vuksanović Stanković na posljednjem protestu pokreta „IMA NAS“ u kojem je pozdravila saborce s Belvedera, na društvenim mrežama pojavila se objava u kojoj se problematizuje „pozdrav saborcima“ poslanice Vuksanović Stanković jer: „mora da su joj ti saborci s Belvedera Demokrate i GP URA čim s njima SDP čini vlast na Cetinju“ te se postavlja pitanje: „hoće li tako postupiti śutra i na državnom nivou?“
Pored konstatovanja izdaje koju je SDP počinio prema građanima s kojima je zajedno bio na Belvederu, navedenim postom se problematizuje i dovodi u pitanje principijelnost i dosljednost crnogorske suverenističke političke elite u borbi za nezavisnu, sekularnu, multurkulturalnu i evropsku Crnu Goru za koju se po njihovim riječima bezuslovno i beskompromisno zalažu. Dok ih postupci poput učešća SD-a s “izdajnicima” u ulcinjskoj vlasti demantuju. Zaista, licemjerna opravdavanja da je lokalna vlast nešto drugo u odnosu na državnu politiku klasično je vrijeđanje pameti jer, kao što vidimo po cijeloj Crnoj Gori, te se “logike” ne drže antidržavne partije no svuđe đe im rezultat to dozvoli drže u debeloj izolaciji suverenističke partije.
Ako je cjelokupnoj crnogorskoj javnosti jasno da trenutna nova-stara parlamentarna većina (Demokratski front, Demokrate, GP Ura i ostali sateliti) vrši ustavni puč, razgrađuje državne institucije, urušava državne kompanije i udaljava Crnu Goru od Evropske unije utapajući je u srpski svet okrenut Moskvi, postavlja se pitanje zašto su suverenističke političke partije i dalje u bilo kakvim dilovima i aranžmanima s tim antidržavnim elementima? Ili možda sve navedeno nije tačno, pa nas suverenistička politička elita obmanjuje? Radi li se o borbi za Crnu Goru ili o borbi za bolje pozicioniranje suverenističkih partija u nekim budućim pregovorima i dilovima u kojima odjednom GP URA, Demokrate ili Evropa sad nijesu izdajnici, pored standardnih izdajnika iz Demokratskoga fronta?
Ovđe se ne radi o laičkome pogledu na djelovanje političkih partija ili što djelovanje političkih partija kao takvih sve podrazumijeva, nego o razlikama između poruka koje šalju suverenističke političke partije, poziva da ih se slijedi u njihovoj borbi i onoga što se stvarno zbiva na terenu. Kako mogu očekivati da ih masovno i iskreno slijede građani u njihovoj borbi protiv „izdajnika i rušitelja države“ dok oni s njima na raznim nivoima prave dilove i vrše vlast? Čime to garantuju suverenističke političke partije da se i ova borba neće završiti, kao i borba SDP-a na Belvederu, u zagrljaju „izdajnika i rušitelja“ dok im „saborci“ za nezavisnu, sekularnu, multikulturalnu i evropsku Crnu Goru završavaju s etiketama „ekstremista“ i „terorista“? Ukoliko ne pokažu principijelnost i dosljednost i ova borba i sve buduće borbe biće jalove i Pirove pobjede poput one s Belvedera.
Crnogorska politička scena trenutno je više nego jasna. Demokratski front direktno slijedi anticrnogorsku i antievropsku politiku Aleksandra Vučića. Demokrate direktno slijede anticrnogorsku i antievropsku politiku Crkve Srbije, odnosno Aleksandra Vučića. GP URA je nebitna, odradila je svoje, a po učinku je gora i od samoga DF-a. Evropa sad direktno slijedi anticrnogorsku i antievropsku politiku Crkve Srbije, koja ih je osnovala, odnosno dovela Spajića i Milatovića u ministarske fotelje i iluzorno je nadati se da će se okrenuti protiv politike Crkve Srbije, odnosno Aleksandra Vučića. Zavaravanje je cjelokupne crnogorske javnosti da će nakon izbora bilo koja od te četiri partije formirati vlast sa suverenističkim snagama. Samo formiranje vlasti od strane navedenih partija predstavlja i predstavljaće antiustavni čin jer politike koje one slijede i za koje se zalažu u koliziji su s Ustavom Crne Gore, crnogorskim evroatlantskim putem i crnogorskim nacionalnim interesima. Nadasve su u koliziji s kulturnim identitetom Crne Gore. Ljudi zaduženi za kulturu u tim partijama su osvjedočeni negatori samobitnosti i samosvojnosti crnogorske kulture, crnogorske književnosti, crnogorskoga jezika i crnogorske crkve, samim tim i suverene crnogorske politike. Da li će Crna Gora pod njihovom vlašću biti nezavisna apsolutno je nebitno jer neće biti suverena, građanska, sekularna, multikulturalna i evropska.
Postavlja se pitanje načina borbe protiv navedenih političkih partija i politika koje trenutno uživaju većinsku podršku među crnogorskim građanima. Svjedoci smo zadnje dvije godine da ih ustav i zakoni Crne Gore ne mogu spriječiti u njihovim namjerama. Jedino što ih je sputavalo i onemogućavalo bio je otvoreni beskompromisni građanski bunt, što nas dovodi do suverenističke političke elite. Da li su crnogorske suverenističke partije i partije manjina prvžene Crnoj Gori spremne za otvorenu beskompromisnu borbu i na ulici i u sistemima države? Borbu za koju više nema izgovora poput „institucionalne borbe“ kad su DPS i SDP minirale protest povodom potpisivanja Temeljnoga ugovora (kojim se, kao i Zakonom o predśedniku, takođe kršio ustav) ili borbu koja ne podrazumijeva trule DPS kompromise poput formiranja Abazovićeve vlade. Borbu u kojoj bi se poništili svi truli kompromisi i čvrsto stajalo na crnogorskim, građanskim, sekularnim i evropskim pozicijama. Nas ima. Pitanje je - ima li vas?
