Bili su „spartanci „ i onda kad su pristali da oćute „bratski“ zločin, kad su Crnu Goru na mrtvačkom odru prekrili pokrovom, šatro, „srpske Sparte“, s namjerom da se nikada više ne pojavi sa svojim istorijskim likom i državotvornim subjektivitetom.
Oni koji su bili sultanovi vodonoše, dok je postojala crnogorska država, kojima je jedan okupator sašio kapu od „šajaka“, a drugi fermanom sultana od 1835. odredio izgled srpske zastave, pokazaše Janusov obraz na raspeću balkanskog slobodara – Crne Gore.
Inverzija istorije
Bila je Crna Gora „srpska Sparta“, sve dok je dio njene svijesti i savjesti pristajao na selektivno pamćenje i selektivni zaborav lekcija iz sopstvenog duhovnoh i državotvornog trajanja, po mjeri i programu Velikosrpskog Projekta Zla.
Bila je „srpska Sparta“ i dok je crnogorska elita klimoglavo gledala kako se otima, falsifikuje i uništava crnogorsko kulturno, duhovno i državotvorno nasljeđe.
Bila je i onda „srpska Sparta,“ dok je pristajala da u njeno ime Beograd kadruje; ne najčovječnije, najčestitije i najsposobnije Crnogorce, nego najposlušnije aminaše, spremne da se iz lukrativnih razloga ne samo odreknu sopstvenog identiteta, nego da tvrde da on nije nikad ni postojao. Za pristanak na tu neljudsku inverziju dobijali su naučne titule, zvanja i namještenja.
Bila je „velikosrpska Sparta“ i dok je pristajala da se pod svetost evharistije i hristodulije, podmeće svetosavlje kao duhovni spiritus movens velikosrpskog ideološkog Projekta.
Bila je „srpska Sparta“ i kad su njeni predstavnici pristajali na patološku transformaciju, da srbovanje počinju da prihvataju i afirmišu kao poželjnu mentalnu i karakternu osobinu Crnogoraca.
Ukratko, više od vijeka dešavale su se apsurdne inverzije istorijskih činjenica, umjesto stvarne, stvarana je interpretativna verzija o prošlosti. Srpskom kolektivitetu su, velikosrpske elite, nametale poželjne mitove, umjesto nepoželjne prošlosti; a crnogorskom, umjesto čestite slobodarske prošlosti, nuđene su instant prerađevine i falsifikati začinjeni svetosavljem, po mjeri interesa velikosrpske ideološke matrice.
„Laž je oblik našeg (srpskog) patriotizma“, tješi, daje nadu, laska – bez laži bi velikosrpska politika bila mrtva. Onomad, reče neki doktor da je otkriven srpski genetski kod.
A onda, kad je akumulirana energija slobodarskih generacija milenijumskog državotvornog trajanja Crne Gore, iskoristila istorijsku šansu da tu energiju, punjenu kumulativnom snagom o crnogorskom identitetu, iskaže kao kolektivno crnogorsko JA i počela sa svog entiteta da skida vjekovnu masku laži, „srpska Sparta“ je nazvana ustaškom tvorevinom, a „spartanci“ ustašama.
Vrijeme crkvenih marševa, Kovida-19 i obilježavanje praznika Dana nezavisnosti Crne Gore, razgolitilo je strategiju nalogodavaca i taktiku izvođača radova, kako da se sruši slobodna i građanska država Crna Gora, čak i po cijenu građanskog rata!
Velikosrpski projekat nije arhiviran
Građanski i evroatlantski put Crne Gore označio je definitivan raskid s podaničkim statusom Crne Gore prema velikodržavnom hegemonizmu Beograda.
Iluziju beogradskih političkih elita, o privremenosti obnovljene crnogorske državnosti, morale su se arhivirati, jedna iluzija je zaliječena drugom, da je Srbija mogla spriječiti Crnu Goru „da ode“.
Ipak, ne treba se nadati da će Velikosrpski Projekat na jugozapadnom Balkanu biti arhiviran. On i dalje ostaje strateški dokumenat, ali njegova realizacija u novim uslovima zahtijeva nove operativno-taktičke metode.
Navodna ugroženost Srba u regionu je postala in i dežurni razlog za izazivanje sukoba i nemira, po potrebi Beograda i u sklopu globalnih geopolitičkih interesa velikih sila.
SPC i pročetnička elita Srba u Crnoj Gori, po planu beogradske ideološke radionice, počinju intenzivno da simuliraju ugroženost. Pokušavaju da građane prevare masovnim fascinantnim i zavodljivim lažima o ugroženosti, dok se, prema ustavnom poretku Crne Gore, koga su ti građani izabrali, odnose krajnje destruktivno i neprijateljski.
Nakon neuspješnog zločinačkog ortakluka Beograda i Moskve, da nasilno sruše ustavni poredak u Crnoj Gori, aktuelni politički establišment u Beogradu koristi staru mudrost latina, „divide et impera“ – podijeli pa vladaj, na nov način.
Vrijeme crkvenih marševa, Kovida-19 i obilježavanje praznika Dana nezavisnosti Crne Gore, razgolitilo je strategiju nalogodavaca i taktiku izvođača radova, kako da se sruši slobodna i građanska država Crna Gora, čak i po cijenu građanskog rata!
No, sve se više pokazuje da građani Crne Gore nijesu beskonačno manipulativna gomila za trening sljedbenika svetosavskih obožavatelja nacizma Nikolaja Velimirovića i četničkog koljača Pavla Đurišića.
Alarm za dremljivu akademsku javnost
Palanačka oholost predsjednika Srbije kad je, u jeku epidemije, pokušao da „pokloni“ tri respiratora Crnoj Gori koja joj je prethodno zaplijenio, kao i zabrana izvoza pšenice i sanitetskog materijala, nije ništa drugo nego pokušaj ucjene, lažne nadmenosti i pokazivanje mišića.
Zaboravio je predsjednik Srbije da Crnogorci ne prihvataju „danajske darove“ i ne podnose „uši iz obojaka“.
Stiče se utisak, kad je u pitanju crnogorska država, da bi beogradskoj eliti najviše odgovaralo neko stanje vigilantizma u kojem bi svetosavski podvižnici SPC i četnički aktivisti DF-a, imali ekskluzivno pravo da se ponašaju kao vigilanti i umjesto držanih institucija i da sami čine po Crnoj Gori šta im je volja. Traže endemski politički ekskluzivitet na pravo da oni ugrožavaju sve, a da sami ne budu ugroženi?
I kad država Crna Gora donosi suverene odluke u skladu sa svojim interesima i integritetom pravne države, ona dolazi u sukob upravo s takvim destruktivnim i antidržavnim političkim i vjerskim strukturama, koje postaju hroničan remetilački faktor ne samo u Crnoj Gori nego i u svim državama avnojske Jugoslavije.
Spoj dva zla, svetosavskog kleronacionalizma i retrogradnog velikosrpskog hegemonizma, konačno je pokazao mentalni ljudski „proizvod“ u liku profašističkog osamnaestogodišnjaka koji ruši i skrnavi spomenike crnogorskim patriotama poginulim u borbi protiv fašizma, za slobodu Crne Gore.
Oni su babice novih regruta i duhovni, ideološki i materijalni pokrovitelji neke nove „ srpske Sparte“ i grobari slobodne i savremene Crne Gore. Oni su toksično jezgro koje bi željelo da, barabar državi, vaspitava mlade generacije kao mrzitelje Crne Gore.
Odjek udaraca macolom u grob crnogorskih antifašista od strane četničkog regruta, uz blagoslov štaba SPC i likovanje čelnika DF-a, trebalo bi da prodrma obrazovno-vaspitni sistem crnogorske države i probudi dremljivu akademsku, patriotsku javnost Crne Gore.
Vandalizam, mladića s macolom, posljedica je i njihovog nečinjenja.
