Red poteza je oproban - mnogo puta potvrđen u praksi. I, sve su prilike - radi!
Prvo falsifikujete istoriju, promišljenom i bahatom sinergijom „nauke“ i terenskog, praktičnog djelovanja crkve. To je, razumije se, najbolji metod koji garantuje da se falsifikat mnogo bolje plasira (prima) narodu, pastvi i građanstvu, kroz razne dokumentarne emisije, feljtone i jezgrovite, popularne, tabloidne forme. Dakle, da ih što više ljudi „upije“.
Kako se malo ko ozbiljno bavi istoriografskim izvorima i dokumentima, onda je to već napola završen posao.
Konačni stadijum je kada takvim „činjenicama“ edukujete nove generacije kroz suptilna pitanja u popularnim pitalicama i kvizovima.
To je već faza kada je „oprano“ prisvajanje istorijskih ličnosti, kultova, čitavih dinastija i njihove nekadašnje teritorije, koja se nekim, zađavola, čudnim istorijskim okolnostima ispriječila između Raške i mora...
Konačno rješenje u ovoj igri „popunjavanja istorije“ pozajmicama od komšija, pogađate, glasi: „Srbija u vreme dok se zvala Duklja“.
Prvi do prvoga
Za legitimisanje falsifikata treba poći od neke važne ličnosti, koja traje milenijum, a poznata je van granica „srpskog roda“. Pogađate – knez Vladimir.
U davno odmakloj fazi prisvajanja Vladimira Dukljanskog na kraju dođete do one popularno-edukativne komponente i kviza na Radio-televiziji Srbije u kojem bolji od dva takmičara zna da su, kako je to produkcija navela, Jovan i Vladimir tačan odgovor na pitanje: „Koja dva česta muška imena čine ime kneza Duklje (oko 1000-1016), prvog srpskog vladara proglašenog za sveca?“
Koga već interesuje što pitanje ne „pije vodu“ ni sa istorijskog izvora, a ni semantički, kada je ova kultna ličnost Duklje proglašena u okviru Srpske pravoslavne crkve za: „Svetog Jovana Vladimira, kneza srpskog“.
Tako je kneza Vladimira - istorijsku ličnost koja je još u 12. vijeku, nakon šizme u hrišćanstvu, među katolicima slavljena kao svetac – Srpska crkva proglasila ne samo za sveca (što nije sporno, slave ga Makedonci, Albanci, i šire) već mu je dala i vladarski, srpski, identitet.
Vladimira, kneza dukljanskog, je prema podacima (u kojima se prepliću predanje, istorijski izvori i fantastika) na prevaru, šaljući mu drveni krst kao zalogu da će održati riječ, pogubio šura (Kosarin brat od strica) Jovan Vladislav 22. maja 1016. godine u Prespi.
Jovan ga pogubio, a SPC „ubila“ njegov hiljadugodišnji kult i običaj iznošenja Vladimirovog krsta na vrh Rumije svake godine, koji vjekovima sabira žitelje tog kraja, raznih vjera i nacija. Tradicije koja ima status nematerijalnog kulturnog dobra u Crnoj Gori, a baštini je familija Andrović iz Bara, kao čuvari krsta Svetog Vladimira.
Ubistvo tradicije, ako se ko još sjeća, dogodilo se uz podršku helikoptera (Vojske Srbije i Crne Gore) koji je 2005. godine donio metalnu crkvu izvršavajući tako zamisao Srpske pravoslavne crkve, riješene da obilježi teritoriju i „ubrza“ predanje da će se jednoga dana, kada poštovaoci kneza Vladimira iznesu dovoljno kamenja na Rumiju, sa neba spustiti bogomolja na vrh planine.
Idemo dalje...
Kada je crkva osvanula na planini, i knez Vladimir „priveden namjeni“ - krenuli su utabanim šablonom novi feljtoni u srpskim medijima koji „razgone istorijski mrak“.
Ovoga puta uvertira je glasila da je „prilično čudno što se od svih srpskih dinastija i vladara u Srbiji i njenim školama istorija uči tek od vladavine Stefana Nemanje“. Onda slijedi edukacija čitaoca, koja kaže da je, zapravo, „davno prije Nemanjića postojao srpski kralj“, a ime mu je Mihailo Vojislavljević. Toliko davno da ni Nemanjići koji su razorili Duklju/Zetu Vojislavljevića nijesu znali da među Srbima nije bilo kralja prije njihovog Stefana Prvovenčanog.
Zbilja jeste uznemirujuće da je trebalo da prođu vjekovi, zaživi svetosavski nacionalizam, počne se istrajno raditi na velikodržavnom projektu, pa da Srbija počne da otkriva nepoznatu sebe. Odnosno da u istorijskoj nauci, crkvenim pretenzijama, i kroz medijska štiva počne prisvajati makar dva vijeka tuđe istorije koja su, eto, „igrom slučaja“, a valjda i zavjera Kominterne, tekli na teritoriji današnje Crne Gore.
Ovim vraćanjem u rikverc kroz teritorije, prostor i vrijeme moguće da će i antička Duklja biti srpska tvorevina. Što bi, svakako, popunilo jaz između Julija Cezara, do čijeg kalendara, dva milenijuma kasnije, SPC jako drži uprkos činjenici što je genijalni srpski naučnik Milutin Milanković, prije sto godina napravio reviziju i omogućio precizno računanje vremena.
Zašto je to tako, pitanje je za neki drugi kviz.
