Sekulić poručuje da oni koji javno kritikuju poslovanje na polju energetike, isti ulažu u taj posao.
“No, kao i u svemu do sada, ne vjeruju samozvani eksperti i manjinski akcionari ni sami svojim otvorenim pismima. Kao što nisu vjerovali nijednoj svojoj javnoj konstrukciji o crnogorskoj energetici u protekle četiri godine. Jer da su vjerovali, ne bi ulagali svoj novac u većinski državna energetska preduzeća”, ističe Sekulić.
Tokom prethodnog perioda osporavan je rad DPS-a, kaže Sekulić, ali su kritičari zarađivali na poslovima kojima rukovidi država.
“Crno na bijelo, za četiri godine upornog glasnog osporavanja DPS-ove politike u energetskom sektoru, samozvani eksperti, obmanjujući crnogorsku javnost kataklizmičnim najavama o propasti cijelog sektora, ulagali su, ničim izazvani, u akcije Elektroprivrede Crne Gore, uredno primajući dividendu i spokojno posmatrajući rast vrijednosti svog ulaganja, koji je im je omogućio upravo upravljački i rukovodeći kadar imenovan od strane Vlade Crne Gore. Samo u protekle dvije godine, 94 miliona eura je isplatila ta, kako su navodili, kompanija pred bankrotom. Državi Crnoj Gori i manjinskim akcionarima, uključujući i eksperte”, objašnjava Sekulić.
Ona ističe i da partije koje se zalažu za ekologiju imaju dobiti od projekata na polju energetike.
“Rijetki su primjeri poslaničkih kandidata partija članica Zelenih Evrope, koji ulažu svoj novac u kompanije, koje kupuju rudnike uglja. I ne samo ulažu, nego čak i ne koriste svoje pravo da kao nesaglasni akcionari napuste takve kompanije, uz fer naknadu. Valjda je zeleno važno do neke granice, ali kad je povrat na uloženo preko 70% za samo dvije i po godine, onda može i crno. Ne mora na bijelo”, priča Sekulić.
Kako ona kaže, jednu poruku imaju za javnost, drugu za DPS, a treću za međunarodnu zajdenicu.
“Dok pobjeđuju zamišljene protivnike, braneći Taru od DPS-a, sakrivajući činjenicu da vizija o gradnji Buk Bijele danas živi samo kod njihovih sporadičnih koalicionih partnera, crno-bijeli zeleni nikako da uhvate jasan signal - da li velike energetske objekte treba graditi, kako nama sugerišu, ili su i Morača i Komarnica potpuno nepotrebne, kako poručuju, valjda međunarodnoj javnosti. Nije se za čuditi. Kad nijesu čvrsto stali čak ni iza svog navodnog zalaganja za učlanjenje Crne Gore u NATO, ignorišući istorijsku sjednicu Skupštine Crne Gore, kako od njih očekivati da izaberu put crnogorske energetske nezavisnosti i doprinesu stvaranju crnogorskog zelenog dogovora. Njima je i to sporedno.
No, crnogorsko društvo politički je zrelo. Beznadežno daleko su eksperti od poslaničkog mandata u Skupštini Crne Gore, pa im i naredne četiri godine jedino preostaje da svoju sujetu zadovoljavaju otvorenim pismima i besjedama na skupštinama akcionara Elektroprivrede Crne Gore”, zaključuje Sekulić.
