Novine neki dan objaviše da je u Pljevljima “svečano proslavljena godišnjica nestanka Crne Gore”!?! Naravno, u znak afirmacije i podrške odlukama takozvane Velike narodne skupštine (poznatije kao Podgorička skupština) s kraja 1918. godine, kada je nasilno detronizovana dinastija Petrović Njegoš, a Crna Gora “bratski” okupirana i prisajedinjena Srbiji. Podrazumijeva se – rečena “svečana proslava” nestanka Crne Gore počela je himnom “njihove” države Srbije, “Bože pravde”.
Nenormalna normalnost: Ni ta, ko zna koja po redu, ordinarna anticrnogorska “svečana proslava” i svojevrsna sprdačina sa državom - priređena novcem iz budžeta Crne Gore - nije izmamila ni najmanju potrebu državnih i političkih zvaničnika Crne Gore da, makar, na (u ovakvim prilikama) sebi svojstven način, “umotano” (da ne kažem: smotano) reaguju i (zrgoženom) dijelu ovdašnje javnosti (pokušaju da) pojasne zašto se ta (i njemu slična) protivustavna ponašanja ovđe i dalje smatraju normalnim. Možda i (za njih) – poželjnim? Kao i onu sprdačinu iz istih “krugova” sa crnogorskim državnim simbolima, uz podršku (!?) čak i nekih visokih zvaničnika.
Elem, u crnogorskom parlamentu već pet-šest godina čami zvanični - i tada već odocnjeli! – zahtjev, s potpisima preko 6.000 građana, da se u dnevni red Skupštine uvrsti predlog rezolucije za ukidanje odluka takozvane Podgoričke skupštine, što će reći “bratskog” zločina prema Crnogorcima i Crnoj Gori, koji je (istorija to potvrđuje) uzrokovao nenadoknadive žrtve i mnogostruko negativne posljedice, od kojih su neke i danas veliko breme ove države. Ne samo verbalne prirode... Da ovđe pomenem samo tadašnje “poklapanje” Crnogorske pravoslavne crkve i, po tom osnovu, gubitak crnogorske državne jurisdikcije nad preko 550 crkava i manastira i ogromnih pripadajućih zemljišnih površina.
“Tolerantni” državni vrh: Istrajavanje državnog i političkog vrha Crne Gore da i dalje toleriše i “trpi” praksu koja uveliko prevazilazi “teme koje nas dijele”, ili nuđenje nekih nemuštih modaliteta u funkciji zabašurivanja rečene inicijative građana, uz navodno čekanje “povoljnijeg trenutka” za to, još je čudnije pri saznanju da je upravo ta ista državna vlast omogućila grupi građana Crne Gore, srpske nacionalnosti, da osnuju Savjet srpske nacionalne manjine, uprkos činjenici da najveći broj Srba i njihovih političkih stranaka u Crnoj Gori energično (i opravdano) odbacuje status manjinskog naroda. Da (uzaludno) čuđenje bude mnogo veće, vođe rečenog srpskog Savjeta jednako tako odbacuju manjinski status ovdašnjih Srba!? Ali zdušno i sa velikom zahvalnošću “antisrpskim vlastima” u Crnoj Gori prihvataju darivane im velike budžetske pare (Oni vele, navodno, one koje u budžet uplaćuju samo Srbi). I da tim istim novcem neskriveno “izvode redove” protiv države koja ih finansira!?!
Kad država finansira svoje negatore: Neki domaći zvanični tumači takvu mudroliju pravdaju i objašnjavaju zakonskom “osnovanošću”. Što će reći da su isti takav manjinski savjet, u skladu sa zakonom, mogli osnovati “svi koji to žele”. A, to znači i grupe ovdašnjih Crnogoraca!? I da po tom osnovu i oni iz budžeta dobijaju stotine hiljada eura i troše ih kako im je ćef!?! Rekao bih: šteta što se i to (još) nije desilo, pa da sprdačina bude potpunija!
Čuju se priče o tome da u DPS-u smatraju da su odluke “Podgoričke skupštine” poništene odlukama III zasjedanja AVNOJ-a. Ako jesu, zašto – nijesu?!
Grdno se, međutim, varaju ako vjeruju da se razrješavanje ovakve “tematike” može odlagati u nedogled, a da ne bude (novih, loših) posljedica! Kao, recimo, što su one, izazvane prenemaganjem crnogorskih vlasti, godinama već, u pogledu (zvanično preuzete) obaveze uklanjanja metalne skalamerije sa vrha Rumije, na šta ih ovih dana (ponovo i službeno) opominju čak i iz SAD! (Tamo njima će, možda, to biti važnije od svih vapaja Crnogoraca – pravoslavne, katoličke i islamske vjere...)
Da li ovakvo ponašanje potvrđuje ocjene nekih znalaca da ljudima iz državnog vrha Crne Gore, u stvari, politički odgovara da ovi i ovakvi problemi (“koji nas dijele”) stalno budu “vrući”?
