Brojni su paradoksi naše političke zbilje, pogotovo oni vezani za pitanja identiteta. Dok se Crna Gora krupnim koracima kreće ka integraciji u Evropsku uniju i NATO-pakt, događa se - u procesu rješavanja krupnih identitetskih pitanjanja - stagnacija ili minimalni pomak, a nerijetko u određenim sferama i regresija.
U samoj Crnoj Gori otpori integraciji u NATO-pakt su jaki od političkih ali i drugih krugova, koji po navici ili nalogu, slijede puls Beograda. Jos su jači i izražniji otpori i evidentne sabotaže izgradnji crnogorskih nacionalnih institucija. Brojni razlozi to uslovljavaju.
Državna nemoć: Ti se razlozi kreću se u paleti od nesposobnosti pojedinih nosilaca značajnih funkcija u državi, nedostatka strategije i vizije, naslijeđenog birokratskog konformizma i političkog oportunizma, do imaginarnog straha od stvarnog ili zamišljenog unutrašnjeg protivnika i očigledne sabotaže i destrukcije od strane dijela opozicije Crnoj Gori.
Očigledna harizma autoritet i moć premijera Mila Đukanovića, kao i predsjednika skupštine Ranka Krivokapića, ne mogu nadomjestiti, ispraviti i anulirati uvriježenu inerciju i nedostatak energičnosti i akcione sposobnosti brojnih drugih vodećih ljudi u važnim institucijama sistema u Crnoj Gori. Jer državu čine zakoni, ljudi i institucije, a ne zidine zgrada, stolice i inventar.
Opoziciona moć: Prosrpski elementi u Crnoj Gori ne jenjavaju: iako permanentni luzeri na lokalnim i parlamentarnim izborima i referendumu 2006. godine, to im ne dekuražira da budu grlati i organizovani u destrukciji i sabotaži, ponašajući se - u kontinuitetu –protivno državnom crnogorskom interesu.
Ponovo, orkestrirano, podižu hajku protiv crnogorskog jezika i usvojene prve crnogorske gramatike. Negiraju crnogorsku naciju i narod, iako su, i prema potonjem popisu stanovnistva, Crnogorci demografski najbrojnija nacija u Crnoj Gori. Prema zadnjem popisu, Srba ima 32 odsto, ali je njhove političke i crkvene glavešine, poglavice i barjaktare izgleda uhvatila panika da će broj njihove etničke zajednice na sljedećem popisu naredne godine biti manji nego sto je bio, pa već uveliko sprovode političko-nacionalnu mobilizaciju i agitprop.
Uloga SPC i Beograda: U tome im Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori i vlast u Beogradu daju ne samo impuls, već i sveukupnu logistiku. Zapomažu i žale se ovdašnji prosrpski elementi da su diskriminisani i ugroženi. A zaboravljaju da, recimo, Srpska pravoslavna crkva drži u imovinskom posjedu preko 650 crkava i manastira u Crnoj Gori, a državinu nad njima stekla je silom, prevarom i zlouporebom povjerenja, na osnovu odluka nelegitimne i nelegalne tzv. Podgoricke skupstine iz 1918. godine. Zapravo, na temelju odluka koje su pripremile, sprovele i akceptirale srpske vlasti, u uslovima vojne okupacije i nasilne aneksije Crne Gore.
Upravlja Srpska crkva kulturno-istorijskim spomenicima Crne Gore, koji su sakralnog karaktera; devastira ih, kršeći važeće zakone, rentirajući ih, ostvarujući ogroman novčani i drugi profit. Na svojim medijskim portalima i u novinama, koje finanasiraju posvemašnim crnogorskim parama, dobijenim iz budžeta Crne Gore, šire nacionalističk politiku, koristeći vulgaran vokabular u diskvalifikacijama i etiketiranju nosioca vlasti u Crnoj Gori i crnogorskih intelektualnih krugova, institucija i zapaženih pojedinaca. Vode kampaju zbog fantomske, fiktivne i simulirane diskriminacije Srba u Crnoj Gori, a u stvari agresivno sprovode koncept diskriminacije Crnogoraca i otvoreno rade protiv Crne Gore. Osnivaju filijale kulturnih institucija Srbije u Crnoj Gori, uz finansijsku, političku i drugu logisticku pomoc iz Srbije-kao Maticu srpsku u Crnoj Gori. Navodno da čuvaju i njeguju svoj nacionalni identitet, a u stvari da nastave sa politikom posrbljavanja crnogorskog prostora. Vode kampanju protiv ministarstava prosvjete, koje je zakonski nadležno za primjenu ustavom definisanog crnogorskog jezika u obrazovni sistem Crne Gore.
Srpske vlasti, iako deklarativno ističu da se drže po strani od uplitanja u unutrasnje stvari Crne Gore, realno se u njih flagrantno miješaju. Navodno prihvataju i priznaju drzavnu nezavisnost Crne Gore i postojanje crnogorske nacije, a s druge strane svojim brojnim konkretnim akcijama bi željeli da Crna Gora bude prolazna i privremena tvorevina, a Crnogorci nacionalna manjina u sopstvenoj državi.
Ponavljanje obrazaca iz 2006: U stvari: ponašaju se kao u doba referendumske kampanje 2006. godine, samo prilagođeno novim okolnostima i real-politickoj zbilji. Ne odustaju od svojih pretenzija prema Crnoj Gori, koji nijesu samo političko-kulturne, već i ekonomske i finansijske prirode.
Kao što je nekad, uoči referenduma 2006. godine u Beogradu bio formiran unionističko-unitaristički pokret “Za zajedničku državu Crne Gore i Srbije”, pod patronatom Vojislava Koštunice i uz vođstvo akademika Ljubomira Tadića i Matije Bećkovica, te s obaveznim blagoslovom srpskog mitropolita u Crnoj Gori, Amfilohija Radovića, tako i danas prilično jaki srpski politički i parapoliticki elementi i krugovi u Crnoj Gori, koriste skorašnju posjetu srpskog predsjendika Borisa Tadića Crnoj Gori i neukusno je eksponiraju, maltene do nivoa deifikacije i sakralizacije.
Posjeta srpskog predsjednika Crnoj Gori bila je politička i propagandana instrumentalizacija identitetskih pitanja, iako je deklarativno bila sračunata u smjeru poboljšanja ili unapređenja crnogorsko-srpskih biletaralnih međudržavnih odnosa. Medijski publicitet koji je u ovdašnjoj javnosti dat toj posjeti bio je enormno neprimjeren. Da je uskrsnuo slavni državnik SFRJ maršal Tito i da je posjetio Crnu Goru ne bi se toliko glorifikovalo i pretjerivalo od strane pojedinih ovdašnjih medija. I to ne samo prosrpskh, već posebno onih koji sebe nazivaju nezavisnim medijima.
Zloupotreba Tadićeve posjete: I drugi državnici su pojećivali Crnu Goru i crnogorski državnici su posjećivali značajne evropske i svjetske adrese: nije se, kao ovog puta kršio redovni, uobicajeni protokol i ad hoc dogovarao neki novi. Na kraju, prva državna adresa priredi svojoj državi poniženje, time što je pristala da izostavi ili da isključi oficijelni susret srpskog Predsjednika sa predsjedikom crnogorske Skupštine, što je odista neprimjereno i nekorisno po interese Crne Gore.
Došao je srpski predsjednik Tadic, i obišao sva glavna uporista srpskih političko-crkvenih ekspozitura u Crnoj Gori. Otišao je s crnogorskim domaćinom i kolegom po funkciji u manastir kod Amfilohija. Domaćin je zaboravio i u ovom slučaju na načelo sekularnosti, na koje se verbalno vrlo često poziva. Srpski mitropolit na sred Cetinja je priredio crkveno-političku procesiju, koju su pratili iskreni i srdačni znaci političko-crkvenog bratsva i solidarnosti.
Uslijedilo je kod nas već “običajno” cjelivanje popova i političara, potom pozdravni govori i komparacija sa Svetim Petrom i Karađorđem, te Amfilohijev bogougodni svetosavski blagoslov.
Zloupotreba Cetinjskog manastira: Uvijek su srpski politicari i ratnici “vaskolikog srpstva” pohodili, kao hodocasnici Amfilohija u Cetinjskom manastiru. Nijesu to radili iz dubokih religijskih pobuda i hriscanskih motiva, vec dakako iz konkretnih političkih interesa i aspiracija. Pohodio je Amfilohija svojevremeno i Arkan, sa svojim paravojnim formacijama, a ovaj ga svesrdno dočekivao, podržavajući, militantnu i ratnohučkačku politiku.
Pohodio je Amfilohija, uoči referenduma u Crnoj Gori, i bivši srpski premijer Vojislav Koštunica, iz političko-propagnadnih razloga, kako bi ozvaničili svoje “srpsko bratstvo i jedinstvo” sve sa ciljem da Crne Gore ne bude, odnosno da ne obnovi svoju državnu nezavisnost. Ali, ni to, na koncu, nije pomoglo unionistima-unitaristima. Pohodio je svojedobno, na Rijeci Crnojevića, da bi obezbijedio što više glasova u svojoj tadašnjoj predsjedničkoj kampanji i aktuelni predsjednik Crne Gore, srdačno se pozdravljao sa njime, zbog čega su mu crnogorski suverenisti s pravom zamjerili. Nekada su Amfilohija pohodili u Cetinjskom manastiru, a on ih je nesebično podržavao, i čelnici ultradesne Narodne stranke, danas marginalane vanparlamentarne političke grupe. Činjeli su to i brojni unitarističko-unionistički prosrpski politički krugovi iz raznih partija (SNP, SNS- NSD, DSS i drugi).
Udar na identitet: Napadi na Crnu Goru i sve što je crnogorsko su konstantni. Na Rumiji su srpski nacionalisti nelegalno podgili limeni objekat, dopremljen helikopterima iz Beograda, i nazvali su to - crkvom. Godinama poslije, do danas, ostaje bez primjene zakonito i izvršno rjesenje nadležnih državnih organa o njegovom uklanjanju.
Sjećamo se kada je, uz blagoslov Srpske crkve i Amfilohija i njegovih poklisara, bilo podignuto postolje za spomenik Pavlu Đurisicu u Zaostru kod Berana, ali crnogorska vlast je – eto - uklonila to nelegalno postolje za spomenik, koji je bio namijenjen ovom poznatom ratnom zločincu i kvislingu.
I danas se u Crnoj Gori sokole velikosrpski protivnici Crne Gore i crnogorskog identiteta. Agresivni su na uličnim manifestacijama, crkovnim litijama, a sportska takmičenja koriste za političke parade, dok religijske praznike ekspoatišu za promovisanje svoje političke doktrine. Potom, ne poštuju državne simbole Crne Gore-grb, zastavu i himnu, a pojedini crnogorski zvanični su prema tome ili indiferentni ili neprirodno popustljivi i tolerantni.
Zaboravlja se da nije demokratija destrukcija, niti tolerancija nepoštovanje ustavno-pravog poretka, zakona i institucija crnogorske države.
