Piše: Dragutin Papović, poslanik DPS-a
Crna Gora pod vlašću litijaške Vlade ne može biti nezavisna, suverena i demokratska država, niti antifašizam i građansko društvo mogu zajedno sa četničkom ideologijom. Ili će Crna Gora biti civilizovana evropska država ili će potonuti u varvarstvo „srpskog sveta“
Suštinski pobjednik predizborne i postizborne kombinatorike je pokret nazvan litije. Osnivač, finansijer i vlasnik pokreta je SPC, koja je izvršila mobilizaciju i homogenizaciju birača. U stvaranju pokreta je značajno učestvovao i koncern „Vijesti“.
Političku strukturu pokreta čine tri koalicije koje su formirale skupštinsku većinu. Iako su u teoriji različite, tri koalicije su u praksi slične i djeluju sinhronizovano. Koalicije sačinjene oko DF-a i Demokrata pokretu su obezbijedile partijsku infrastrukturu, a koalicija sačinjena oko Ure pokretu je dala medijsku logistiku. Koalicije su se potčinile pokretu, pokret ih je doveo u poziciju skupštinske većine, a skupštinska većina je izglasala litijašku Vladu.
Premijer i ministri su dobili podršku skupštinske većine zahvaljujući tome što ih je nametnuo osnivač pokreta, a uprkos ličnoj netrpeljivosti između njih i poslanika skupštinske većine. To znači da vlasnik pokreta (SPC) ima glavnu riječ, jer je to izvor političke moći i jedinstva skupštinske većine i Vlade. Zato se potpredsjednik Vlade i lider URE zavjetovao da će biti branitelj interesa SPC.
Litijaški pokret je pravoslavni samo na nivou reklame. Njegov suštinski karakter su crkveno samovlašće i četnička ideologija. Organizacija SPC, uprkos svom Ustavu i propisanoj sabornosti, u praksi funkcioniše kao kombinacija oligarhije i despotizma. Svu moć u SPC ima najviša crkvena hijerarhija oličena u arhijerejima okupljenim u Saboru i Sinodu. Na čelu crkvene hijerarhije nalazi se patrijarh, koji se doživljava kao poglavar ili vođa, što on stvarno i jeste, iako prema crkvenim pravilima ima više počasnu nego stvarnu vlast.
Vjernici ne mogu da učestvuju u izboru patrijarha i ostalih arhijereja. Crkveni funkcioneri se biraju između sebe na doživotne mandate, što je suština oligarhije. Arhijereji u eparhijama najčešće vladaju samovoljno i neograničeno. To je klasičan primjer despotizma i dokaz da je ova crkva odavno zrela za temeljnu reformu. Zato je za demokratiju nužna odvojenost države crkve.
Problem nastaje kada crkva uđe u politički sistem i izbori se za vlast. To se preko litijaškog pokreta desilo u Crnoj Gori na izborima održanim 30. avgusta. Osvajanje svjetovne vlasti nije najveći uspjeh SPC. Njen najveći uspjeh je to što je svoj pokret i Vladu predstavila kao faktore „demokratizacije i oslobođenja“. To je paradoks, jer SPC sa oligarhijsko-despotskom praksom ne može razvijati demokratiju. Ona je može samo oslabiti, što se pokazalo već u prvom mjesecu rada litijaške Vlade.
Tajno i protivpravno zaduživanje, uništavanje ekonomije i diplomatije, kadrovske čistke, nepotizam, korupcija, raspirivanje međunacionalne i međuvjerske mržnje, kršenje Ustava, zakona i procedura nijesu rezultat neznanja nego suština litijaške Vlade.
Rezultat ovog političkog procesa je da stvarna vlast nije u Vladi, već u litijaškom pokretu, odnosno u rukama SPC. Bizarno je da je lider pokreta i dalje mitropolit Amfilohije. Iako je preminuo, on se javlja kroz zavjetne instrukcije na ceradama, fasadama i reklamnim tablama, što je uvjerljiv dokaz o idolopoklonstvu litijaškog pokreta. Ovo je dovelo i do cinično-apsurdne situacije. Amfilohije je žestoko kritikovao Titov posmrtni kult, a njegova Vlada u Crnoj Gori upravlja u skladu sa parolom: I poslije Amfilohija Amfilohije.
Litijaški pokret i Vlada imaju četničku ideologiju. O tome svjedoče uvredljive izjave četvorostruke ministarke o svima koji nijesu muški ili ženski četnici. Takvi su ostatak Vlade i skupštinska većina. Na to ukazuju premijerova čestitka neustavnom i morbidnom danu Republike Srpske i glasanje skupštinske većine protiv Rezolucije o genocidu u Srebrenici i protiv Zakona o zabrani fašističkih, neofašističkih i vojnih nacionalističkih organizacija i upotrebe njihovih simbola.
Iluzorno je očekivanje da će četnici u Vladi i Skupštini glasati protiv svojih uzora. Savremeni četnici više od 30 godina rade na stvaranju onoga što su njihovi idejni preci tokom Drugog svjetskog rata zvali „homogena Srbija“, a to je isto što je i njemački „lebensraum“ (životni prostor) u Hitlerovom nacizmu. „Srpski svet“ je lebensraum u savremenoj četničkoj ideologiji.
U toj zamišljenoj nacističkoj zajednici krvi i tla, koja (za sada) ne mora biti u jednoj državi, mjesta ima samo za jednu naciju. Od formiranja litijaškog pokreta i uspostavljanja njegove Vlade njihovi simpatizeri brutalno prijete svima koji se ne uklapaju u „srpski svet“. Uklapanje Crne Gore u „srpski svet“ nije moguće dok postoje crnogorska nacija, crnogorska državnost i građansko društvo. Zato je prvenstveni zadatak litijaške Vlade da Crnogorce svede na nacionalnu manjinu. To je presudni korak ka marginalizaciji i uništenju crnogorske države, a potom slijedi getoizacija nepoželjnih naroda.
Uklanjanje njihovih predstavnika iz državne uprave i javnog sektora je upozoravajuće. Završna faza je nestanak građanske države i formiranje kleronacionalističke satrapije. Prvi korak je učinjen. To je osvajanje vlasti, što omogućava unutrašnju razgradnju države, odnosno njeno svođenje na marionetu kreatora i realizatora „srpskog sveta“.
Litijaška Vlada je krenula da izvrši civilizacijski sunovrat nezavisne i suverene Crne Gore. Ona se etničkim inžinjeringom priprema za ulazak u „srpski svet“. Sprovodi zaokret od antifašizma ka četništvu i zaokret od evroatlantskog i građanskog ka kleronacionalnom i totalitarnom društvu. Tu su i ostali pokazatelji ove tendencije. Politička teoretičarka i filozofkinja Hana Arent navodi da totalitarizam na vlasti „sve prvorazredne talente, bez obzira na uvjerenja, uvijek zamjenjuje čudacima, a pomanjkanje inteligencije i kreativnosti je najbolji garant njihove odanosti.“
Ti čudaci su ušli u litijašku Vladu. Odnosno, kako to književnik Svetislav Basara kaže, litijaška Vlada je turbošarlatanska. No, najveća greška bi bila ako bi je zbog toga potcijenili. Upravo je šarlatansko-čudački karakter Vlade dokaz njenog razornog potencijala.
Ideologija četničkog pokreta iz Drugog svjetskog rata i ratova 90-ih se uzdigla kroz litijaški pokret i preuzela je vlast, ali ne u potpunosti (totalitetu). Još se drže malobrojne institucije koje litijaški pokret nije uspio da zauzme ili devalvira. To je dovelo do kohabitacije nepomirljivih politika i ideologija u državnom sistemu, što dugoročno nije moguće.
Crna Gora pod vlašću litijaške Vlade ne može biti nezavisna, suverena i demokratska država, niti antifašizam i građansko društvo mogu zajedno sa četničkom ideologijom. Ili će Crna Gora biti civilizovana evropska država ili će potonuti u varvarstvo „srpskog sveta“.
