Iako aktuelni menadžment čini sve da „zakuca posljednji ekser u sanduk" Agencije za nacionalnu bezbjednost, nekadašnji direktor Dejan Vukšić ne propušta priliku da nas podsjeti na uništavanje Agencije Države koje se desilo u vrijeme njegovog, na sreću ne predugog mandata na poziciji prvog čovjeka ove institucije.
Nakon više gostovanja na javnom servisu, u nedavnoj emisiji održanoj na televiziji čiji je vlasnik jedan od "najkontroverzinijih biznismena" i tajkuna DPS režima, a koji sada promoviše njega kao predsjedničkog kandidata, Vukšić je još jednom pokušao da iskoristi izvanredan alibi koji je sam sebi dao - da se sakrije iza obaveze čuvanja tajnih podataka, izbjegavajući tako svaki odgovor koji mu nije u interesu, dok istovremeno, otvoreno ili kroz insinuacije, govori sve ono što želi, uključujući ogroman broj laži i dezinformacija.
Tako je izbjegao da odgovori na neka najinteresantnija pitanja, poput onog o švercu cigareta njegovoj ulozi u ovom poslu, krijući se iza uspjeha Milene Petričević koja je, po njemu, odlično radila posao, pri čemu naravno nije saopštio da je upravo on kumovao njenoj smjeni informacijom koju je dostavio, jer je na njeno mjesto bio projektovao sebi lojalnu Jelenu Đukić. Ne sprječava zakon Vukšića da objasni za koje svrhe mu je trebao uvid u video nadzor u Luci Bar koji je obezbijedio i ko mu je od službenika Agencije imao pristup. Koji podaci od interesa Agencije su prikupljeni na ovaj način i kojem državnom organu su dostavljeni? Ko su lica koja je protežirao u drugim državnim organima, posebno u Upravi prihoda carina, ali i Upravi policije? Zbog čega je uglavnom bio zainteresovan za one pozicije koje su mogle imati dodira sa krijumčarenjem cigareta, poput Slobodne zone, granične policije, načelnika pojedinih centara tome slično? Po kom osnovu su on i njegovi operativci ostvarivali kontakte sa visokopozicioniranim službenicima drugih državnih organa, pokušavajući da ih vrbuju za saradnju, uz zahtjev da o tome ne informišu njihove šefove?
Što je preduzeo kada mu je dostavljena informacija da sin tadašnjeg premijera Zdravka Krivokapića učestvuje u kriminalnim aktivnostima i ostvaruje saradnju sa šefom kriminalne organizacije koja je u tom periodu bila glavna za krijumčarenje cigareta u Crnoj Gori? Da li je snimke sa sastanka mlađanog Krivokapića sa šefovima kriminalne organizacije u jednom od podgoričkih hotela dostavio Tužilaštvu ili Upravi policije? Da posavjetujemo gospodina Vukšića da ne bi bilo dobro za njega da negira da je Agencija posjedovala te snimke istog dana kad je sastanak održan.
Vjerovatno zbog zakona o tajnosti ne može da saopšti ni da je imao informaciju o kriptovanom telefonu koji je posjedovao tadašnji vicepremijer Dritan Abazović, što su komentarisali pripadnici kriminalnih struktura, kao i pojedine podgoričke starlete kojima se Abazović hvalisao svojim "blekberijem". Bolje i za njega za Abazovića da ni ovu informaciju ne negira, jer i o ovome postoje dokazi u vidu snimljenih telefonskih razgovora i službenih dokumenata.
Potencirajući da je u radu bio nezavistan, Vukšić je saopštio da njega niko nije mogao da nazove da mu traži da nešto uradi, zaboravljajući da postoje snimljeni razgovori u kojima pripadnici jedne od najvažnijih kriminalnih grupa u Crnoj Gori - budvanske, preko zajedničkog prijatelja Marka Bata Carevića, realizuju sve svoje interese u Agenciji za nacionalnu bezbjednost. Tako su Carević i budvanski kriminalci, preko istog Vukšića birali kadrove u Agenciji i Upravi policije i to na ključnim mjestima, poput načelnika Centra bezbjednosti Budva, ili operativca ANB po liniji rada suprotstavljanje organizovanom kriminalu. Da pojasnimo, pripadnici Budvanske kriminalne grupe su, preko Marka Bata Carevića, izabrali lice koje je Vukšić zaposlio u Agenciji i rasporedio na liniju rada suprotstavljanje organizovanom kriminalu. Taj službenik je trebalo da se bavi organizovanim kriminalom u Budvi, odnosno da se bori protiv onih koji su ga izabrali i zaposlili, a kada dođe do podataka, treba da ih ustupi načelniku Centra bezbjednosti UP, kojega su takođe oni postavili preko Vukšića. Ovo je malo manje tragičan scenario od onoga kada su Abazović i Kurti postavili saradnika ruskih obavještajnih službi da bira nove službenike Agencije za nacionalnu bezbjednost koji će se boriti protiv ruskog uticaja u Crnoj Gori.
I naravno, o kadrovskim rješenjima u Agenciji i Upravi policije, ali i drugim ustupcima koje je činio kriminalnim organizacijama i stranim obavještajnim službama, Vukšić ne može da govori jer su to tajne, ali može da ustvrdi da nije radio ni u čijem interesu osim za dobrobit Crne Gore.
Vezano za njegovu i ulogu Agencije u događajima oko ustoličenja mitropolita SPC Joanikija, Vukšić tvrdi da je Agencija državnom rukovodstvu i Upravi policije i MUP-u dostavila kvalitetnu procjenu kojom je sve predviđeno. Istine radi, ta procjena je bila potpuno paušalna, bez ikakvih konkretnih podataka koji su ukazivali na probleme koji se mogu desiti, koje su operativci Agencije svakako bili prikupili, ali ih je Vukšić sakrio. Naime, Vukšić pomenutim organima nije dostavio informacije koje je posjedovao, a koje su se odnosile na prisustvo kriminalnih i paravojnih formacija u cetinjskom manastiru i drugim lokacijama, poput pripadnika nekadašnje dobrovoljačke garde Željka Ražnatovića Arkana, ili budvanske, zetske i drugih podgrupa škaljarskog klana. Nije dostavio ni informaciju o planovima da se kamenuju učesnici skupa koji su se protivili ustoličenju, niti onu o bagerima koje su pripadnici škaljarskog klana i budvanske kriminalne grupe obezbijedili da ih angažuju za probijanje blokada ukoliko bude potrebno.
Za sve navedeno postoje dokazi u vidu snimljenih telefonskih razgovora ili službenih dokumenata, za koje će Vukšić jednog dana morati da objasni zbog čega ih je prećutao i na taj način rizikovao da se tih dana na Cetinju dese događaji sa nesagledaivim posljedicama. Tada neće moći da se poziva na obavezu čuvanja tajnih podataka, niti na djelove Agencije koji javno iznose podatke da bi njemu naudili, već će morati da odgovara za svoje postupke.
