Moja jedina domovina navukla je crno ruho ,,srpske sparte“. Iako, istorijski gledano, baštinimo tradiciju multikonfesionalnog i multinacionalnog društva, pretvoreni smo u društvo u kojem se divinizuju elementi fašističke i četničke ideologije, a saradnici okupatora i ratni zločinci uznose do nivoa svetaca. Kroz pregnuće jedinstvene, jednorodne i jednokrvne Srpske pravoslavne crkve.
Ne znam po kojim crkvenim kanonima sveštena lica imaju dozvolu da se aktivno bave politikom, organizuju proteste i blokade, podstiču ekstremni nacionalizam, zastrašuju Bogom, vrijeđaju i proklinju neistomišljenike… Ne trebamo se vraćati u daleku prošlost da bismo se sjetili mnogih 'propovijedi' mitropolita Amfilohija, u kojima je vrijeđao Crnogorce, a volio je i da „baci“ po koju kletvu. Tvrdio je i da su Muslimani lažni ljudi... Njegovi vjernici su u njemu vidjeli Boga samog, idola svoga, a čeda nastavila gdje je on stao... Tako danas, godinu i nešto od „oslobođenja“ svjedočimo povampirenju ideologije koja je prije trideset godina plaćena desetinama hiljada mrtvih i stotinama hiljada raseljenih. Iste ideologije koja danas briše i blokira sve ono što ima bilo kakve veze sa crnogorskim kulturnim identitetom.
S druge strane, Srpskoj crkvi se mora priznati konzistentnost. Jednako kao što je proglasila koljača Milorada Vukojičića 2005. godine za sveca, tako čuva svaki pomen na Ratka Mladića i Radovana Karadžića. Istovremeno, Mladić i Karadžić za zvanični Beograd, kao ni za BanjaLuku, ni danas nijesu ratni zločinci, pravosnažno osuđeni za genocid, a odgovorni za više genocida na prostoru Bosne i Hercegovine. Oni su heroji.
Beogradu i Banjaluci, odmah po izboru, pridružila se i 42. crnogorska Vlada.
Ona, koju je formirao mitropolit Amfilohije pod Ostrogom.
Osim iznimnog zanimanja za državne poslove, Srpska crkva je svoju pažnju usmjerila i ka Univerzitetu Crne Gore. Kroz kontroverznu i vrlo transparentnu ministarku svega važnog u jednoj civilizovanoj zemlji, imenovan je paroh Nikola Marojević za novog člana Upravnog odbora UCG. Naša budućnost - studenti – ćute! Zar je moguće da strah od mantije iliti zemaljskih „bogova“ nadjačava!? Ako, pak, ne znaju crkvene dogme, onda zasigurno to znaju njihovi profesori. No i profesori ćute, te cijelom obrazovnom sistemu svjesno stavljaju lance mraka.
Po kanonu 7. iz IV Vaseljenskog sabora, paroh Nikola Marojević, a sa njim i značajan broj svetosavskih sveštenika, bi zasigurno bili anatemisani. Kanon glasi: „Koji su jednom stupili u klir ili monasi, odredismo da ne mogu stupiti ni u vojsku, ni u dostojanstvo svetovne službe. Koji se na ovo usude, i ne pokaju se, da se vrate na ono što su radi Boga ranije izabrali, neka budu anatemisani“.
No, ne treba se iznenađivati što organizacija čiji temelji počivaju na falsifikovanju istorijskih činjenica u cilju rehabilitacije ideologije krvi i tla, fabrikuje podatke o lokalnim episkopima kako bi snažili osjećaje lakovjernog i neukog naroda. Pa se tako često čuje glorifikacija na račun mitropolita Joanikija Lipovca koji je bio učesnik i počasni gost na Petrovdanskom saboru 1941. godine, o čemu vjerno svjedoče arhivski snimci italijanskih fotografa.
Cigla na ciglu laži i stiglo se i do tada najveće prevare. Litija. Izmanipulisani vjernici su „branili svetinje“, a zapravo su ušli u borbu za legalizaciju istorijske krađe crnogorskih manastira, crkvi i grobalja sa kostima naših predaka. Pomenuti crkveni objekti su bili u vlasništvu države, a državna vlast je tada autokefalnoj Crnogorskoj crkvi, koja je nelegalno i neligitimno ukinuta, ustupila pravo na korišćenje. Ovo dokazuje i Opšti imovinski zakonik Knjaževine Crne Gore iz 1888. godine. Međutim, to nije spriječilo Sinod Srpske pravoslavne crkve (netradicionalna crkva u Crnoj Gori formirana tek 1920. godine dekretom regenta Aleksandra Karađorđevića), na 51. vanrednoj sjednici u Beogradu, održanoj 21. i 22. maja 1996. godine da 'odluči' da je vlasništvo njihovo. Od tada, jedan neregistrovani pravni subjekt u Crnoj Gori, nelegalnim putem je prepisivao u katastar državnu imovinu Crne Gore. Sada slobodno prekrižimo i onu 8. Božiju zapovijest.
Kad mantija postane Bog, kojem se klanjaju, poslušnost ne izostaje. Činjenica je da je na popisu 1991. godine u Crnoj Gori bilo svega 9,34% Srba, a Crnogoraca 61,86%, a već 2003. godine 31,99% Srba a Crnogoraca 46,16%. Ovaj rast djelimično je povećan dolaskom izbjeglica usljed ratnog stanja, ali zapravo je zasluga ili bolje rečeno životno djelo mitropolita Amfilohija u stvaranju posrbljenih Crnogoraca.
Cinik bi rekao ni „c“ od crkve, niti tu ima poštovanja kanona i Božijih zapovijesti, već se sve okreće oko pragmatičnih utiliratnih radnji radi osvajanja ljudi, robe i kapitala. Što je sve sušta suprotnost od principa i učenja istočnog hrišćanstva. No, kao što je bilo više puta do sada, desiće se opet. Moral i razum moraju pobijediti, a oni nikada nijesu na istoj strani sa hegemonom.
