Saopštenje prenosimo u cjelosti.
“Svega par dana nakon ministra vanjskih poslova Ruske Federacije Sergeja Lavrova, on je na približno isti način grubo zamijenio teze i cinično komentarisao nedavne događaje nasilnog ustoličavanja mitropolita crnogorsko-primorskog SPC na Cetinju. Time je, između ostalog, dodatno potvrdio otvoreno priznanje ministra Lavrova da Ruska crkva služi državnim interesima Ruske Federacije u inostranstvu. Potvrđuje se da su oni u odnosu na našu zemlju i anticrnogorski i antipravoslavni.
Ilarion se napadno trudi da se prikaže kao zaštitnik interesa ogranka SPC u Crnoj Gori. Podsjećamo da je on u julu 2011. posjetio Podgoricu, kada je iza zatvorenih vrata imao susrete s najvišim zvaničnicima Crne Gori, na kojima je sasvim drugačije govorio o mogućem modelu ustrojstva SPC u našoj zemlji.
Tada je, iza leđa Patrijaršije u Beogradu, zagovarao autonomiju Mitropolije crnogorsko-primorske, koju je mitropolit Amfilohije Radović donekle ostvario, a Patrijaršija Srbije nakon njegove smrti proljetos bez imalo respekta za svoga arhijereja jednostavno ukinula.
Evidentna je i istovjetnost iskaza Alfejeva od 5. septembra prošle godine, takođe za TV „Rusija 24”, i ministra Lavrova od prije nekoliko dana. Alfejev je tada kazao: „…kanonska Crnogorska pravoslavna crkva je dio Srpske pravoslavne crkve”. A ministar Lavrov, 10. septembra u Sočiju, ponovio: „Crnogorska pravoslavna crkva je dio Srpske pravoslavne crkve”.
S tim u vezi, sa žaljenjem konstatujemo da vrh Ruske crkve, uprkos tolikim provjerljivim istorijskim faktima da je bila u prošlosti liturgijski i kanonski sestra-crkva autokefalnoj Mitropoliji crnogorskoj – Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, nasilno ukinutoj od strane Kraljevine Srbije 1918-1920. godine, poseže za revizionizmom – pokušavajući udovoljiti imperijalnim ambicijama aktuelne vlasti u svojoj zemlji, kao i velikosrpskim ambicijama Beograda. I da, uprkos blistavoj tradiciji prijateljskih odnosa, aktuelna ruska vlast i vrh Ruske crkve nastoje destabilizovati Crnu Goru i skrenuti je s puta evropskih integracija.
U odnosu na paralele koje Alfejev pravi između crkvenih pitanja u Crnoj Gori i Ukrajini, napominjemo da crkveno pitanje u Crnoj Gori nije nastalo sada, prije nekoliko godina, ili decenija, već da je prije jednog vijeka otvoreno upravo nekanonskim ukidanjem domicilne autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve, što se u Moskvi veoma dobro zna.
Ni nakon 100 godina od osnivanja SPC, te prisustva ogranka u Crnoj Gori, većina pravoslavaca u našoj zemlji, prema posljednjim istraživanjma 57 odsto, ne identifikuje se sa jurisdikcijom Patrijaršije iz Srbije. Ne iz dogmatskih razloga, kao što to nije bio slučaj ni u Ukrajini prema Moskovskoj patrijaršiji, nego zato što većina pravoslavaca Crne Gore ne želi da slijedi etnofiletističku jeres i imperijalne ciljeve Beograda ili Moskve, ciljeve protivne i jevanđeljskoj i soteriološkoj misiji Svete Pravoslavne Crkve.
Ove najnovije izjave mitropolita Ilariona, i ministra Lavrova samo potvrđuju otvoreno miješanje Rusije u unutrašnja pitanja Crne Gore. I to na vrlo grub i neprimjeren način od strane tako visokog crkvenog velikodostojnika u odnosu prema šefu države tradicionalno prijateljske prema Rusiji, kome je koliko prošle godine povodom vaskršnjih praznika poželio dobro zdravlje, pomoć od Gospoda i blagosiljao njegove uspjehe u misiji koju obavlja. Takođe i komentar ministra Lavrova o nedavnim događajima na Cetinju ispod je nivoa šefa diplomatije jedne Rusije i njegovog renomea lično.
Nastavak otvorene agresije Moskve prema Crnoj Gori ogleda se i kroz najdrskije plasiranje izmišljotina, čak na kanalu Odjeljenja za spoljne crkvene odnose Ruske pravoslavne crkve, kao što je prenošenje izjave nekog episkopa Crkve Srbije da na nedavnim događajima na Cetinju nije bilo ni 500 ljudi, da su oni loše govorili srpski i da su iz Albanije ili drugih zemalja, i da je loše to što je uz njih bio predsjednik Đukanović. Istina je, međutim, da je ovo najobičnija podvala, da je 4. i 5. septembra na protestima bilo više hiljada Cetinjana i drugih građana Crne Gore, i da su uglavnom govorili crnogorski, ali je bilo i onih koji govore srpski, i da su svi bili jedinstveni u odbrani dostojanstva prijestonice i svoje države Crne Gore”.
