Hram u Vrujcima, rodnom Dožićevom selu, replika je kapele koju je 1925. na Lovćenu podigao kralj Aleksandar Karađorđević.
Temelje je 28. avgusta prošle godine osveštao Amfilohije Radović, povodom 70. godišnjice Dožićeva upokojenja. Kazao je da će PREDLOŽITI Crkvi Srbije da se Dožić proslavlja kao „Sveti ispovjednik patrijarh srpski Gavrilo”.
Međutim, uvidom u zvanični crkveni kalendar Crkve Srbije može se provjeriti da Dožić NIJE SVETITELJ. Podizanje bogomolje u čast nepostojećega svetitelja je jeres. No, nije u ovome slučaju jedina.
Kako se iz priloženih fotografija vidi, u nedovršeni objekat u Vrujcima su unijete i uzidane „ikone” dva nepostojeća svetitelja: uz Dožićevu, tu je i ikona „Sv. Amfilohija, mitropolita cetinjskoga”!
Dožić je za života, tokom arhijerejske službe, promijenio tri autokefalne jurisdikcije. Uprkos žustrom protivljenju Kraljevine Srbije, hirotonisan je 1911. u Carigradu za episkopa prizrenskoga Vaseljenske patrijaršije. Kada su 1912. Srbi umarširali u Prizren, bilo mu je nemogućče tamo opstati, pa je pobjegao u domovinu – Kraljevinu Crnu Goru.
Od 1913. je Dožić mitropolit pećki Crnogorske pravoslavne crkve. Kralj Nikola ga je s Cetinja ispratio riječima:
„Može li biti ljepšega dana ZA NAŠU AUTOKEFALNU PRAVOSLAVNU CRKVU od ovoga, u koji sa našega Cetinja opremamo danas u Peć Visokopreosveštenog Gospodina Mitropolita dra Gavrila Dožića, vrijednoga sina ove zemlje, na njegovu službu Bogu i narodu?”
Pet godina docnije je Dožić učesnik kvislinške tzv. Podgoričke skupštine.
Na kraju karijere, izdao je Dožić i kralja Petra II Karađorđevića, kada se, za razliku od episkopa žičkoga Nikolaja Velimirovića, vratio krajem 1946. iz emigrcije na Titov poziv u Jugoslaviju, postavši prvi od „crvenih” patrijarha.
Svega oko godinu i po ranije, u proljeće 1945, na području Slovenije koju je još kontrolisao njemački Vermaht, blagosiljao je Dožić četnike, na prmjer vojvodu Momčila Đujića, te srpske nacističke formacije Dimitrija Ljotića.
Pogledajte fotografije…
