To je samo druga „nova“ forma organizovanog kriminala i mafijašenja pobjedničkog litijašenja, kao plagijat nacizamnog „blickriga“.
Litijaštvo je opštiji sinonim za nacifikaciju SPC u Srbiji i njeno nacizamno sijamstvo (spupčenost) crkveno-vjerskog i ukupnog svesrpskog političkog opozicionog i „većinskog“ bloka u nezavisnoj i sekulaarnoj Crnoj Gori. Zajedno čine jedinstveni (neodvojivi, nepodvojivi) stari(nski), još ranosrednjevjekovni, i to istočno-vizantijsko-azijatski (ob)lik, carsko-bogomoljski, imperijalni, kojim se već obogotvorava „sveto imperijalno pravo jačega i većega“.
Na osnovu toga, i po uzoru tzv. socijal-darvinizma, svi osvojeni narodi, nacije, države i bogomolje uobičajeno se smatralo da se svi imenuju prema pripadnosti osvajačkom narodu i potčinjenosti njegovoj imperiji čiji nezajažljivo proširivani ram u ujedinjenom svetosrpstvu i svetosrpskom sv(ij)etu, kao velikosrpstvu, postaje neizdržljivo ćeskobno, „zarobljeno u tuđina“ (Njegoš) i vapi za oslobađanje, nezavisnost, sekularnost i slobodu, kojih nema u društvu u kojem se veljači i prvači vladajuće litijaštvo.
Navedeno svetosrpsko litijašenje duboko je anticivilizacijsko, antisuverenističko, antidržavno i antiljudsko, antisekularno, antidemokratsko, „dvojne demokratije“, odnosno demonokratsko.
Sušto je antitetičko-agnostičko, neujednačeno, nesimeterično, „spiralno osmičenje“ sa neuhvatljivim i promjenljivim središtem.
To je poput trojstva dvojstva jednog (istog) ili dvojstva trojstva jednog sa stalnim „bitnim ostatkom“ koji se ujedno udvaja na svoj „bitni višak“, na jednoj, i „bitni manjak“, na drugoj strani, i obrnuto. A vazda odlagano u nedogled (apsolutna, metafizička relativizacija matematizirane „beskonačnosti konačnog“ (simbol ∞), bez njihovog namirenja i jednačenja. Narodski rečeno, hibridno spajanje „žaba i baba“ (bez đedova).
Istorijski je problem litijaškog sijamstva sakralnog i svjetovnog izoštravan još u procesu raskola i podjele vezantijskog i rimskog carstva (koje već samo po sebi potvrđuje rečeno sijamsto) još kod Tertulijanovih apologeta (agnostika) istočne crkveno-vjerske ortodoksije (anticivilizacijske sekularnosti) protiv gnostika, koji uvažavaju civilizacijsku tok posvjetovljavanja.
Ovo pitanje se dugo diferenciralo u sukobu odnosa primarne dominacije teologije nad filozofijom, religije nad znanjem i naukom, vjere nad razumom i uopšte nad mišljenjem. Istočni agnosti su zak(g)oreli u ishazam, a zapadni gnostici u teozofiju iz koje se razvila renesansa, humanizam evropska filozofija, saznanje, nauka sve do savremene.
Navedeno litijaško pitanje bivstveno je žestoki otpor, zapravo, srednjevjekona kontrareformacija novovjekoj reformaciji, sekularnoj tranziciji (moderni), post-moderni, nihilizmu metafizike subjektiviteta, savremenosti, ovdašnjosti, sadašnjosti, post-imperijalnoj (i/li post-kolo nijalnoj i neokolonijalnoj) istor(iolog)iju koju je reinkarnirano preśekao staljinistički putinizam sverustva.
Iščekivano ojunačeno su to javno potvrđivali vrhovi svetosrpstva: SPC i Srpske vlade, na čelu sa A. Vučićem i Ivicom Dačićem. To su učinili crkveno-vjerski mitropoliti i skoro cijeli litijaški politički blok i njihov predstavljani kandidat za treću vladu kao tobožnjeg njihovog centra M. Lekića, koji je na TV sučeljavanju o ruskoj agresiju na Ukrajinu doslovno plagirao Putina: „Ukrajina je komunistička tvorevina“.
Odmah su se pojavili hvalitelji Putina kao nada za novi treći svjetski poredak u kojem su viđeli spas za odlaganje priznanja nezavisne, evropske, sekularane i NATO-vske Crne Gore.
Toga radi litijaška kontrareformacija nije (samo) retrogradno vrtanje i natraški hod u rano srednjovjekovlje, nego (i) bitno i njegovo žilavo gospod(ar)sko nastavljanje, kao nuž(de)nog uslova svog samoopstanka.
Takođe, primarni univerzalni monolitni teološki kratizam subjektivistički se svodi samo na uski politički teokratizam, a on se izopačava u satanokratizam, koji litijaškom propagandom skriva sopstveni opšti tekraizam kao satanokratizam koja se od istorijskog počela do sada ispoljavala kao „ugroženo agresivna“ litijaška revolucija, zaprijećena i ratnička zavjera, pr(ij)evara i obmana.
Rečeno litijaštvo je puna, apsolutna, bezuslovna zloupotreba i manipulacija Srpske crkve i njene nacifikovane religije u političke osvajačke interese, svrhe i ciljeve protiv nezavisne, sekularne, građanske evropsko-zapadne demokratske Crne Gore. Ovo sijamsko litijaštvo ne može da opstoji, a da ne negira, poriče i ništi novu nezavisnu Crnu Goru majsku 2006. i da je nihilistički preśeče (blickrigom) i izbriše njenu istoriju.
Riječ je o najopasnijem „spoju nespojivog“ dvojnog totalitarizma: imperijalnog političko-državnog na jednom i svetosrpsko-svetosavskog, na drugom boku, koji se površinski i prividno zamjenjuju kao „dvojni nacionalizam“ antitetički srpski i crnogorski, i još više, antinomično nacionalizam i antinacionalizam, a ustvari je samo jedan isti, u dva sijamska hibridna lika.
Sijamski hibridni litijaški total(itar)izam je zaglibio: prvo, u biologizam i njegov organicizam, koji je sofistički preinačen u tzv. etnogenetiku, svojstvenu nacizmu i fašizmu, i drugo, dovršen u teoetnogetiku.
To asocira na kobne „identične sijamske blizance“ nerazdvojnost Crne Gore i Srbije (svesrpskog sveta), Crnogoraca i Srba u obruču svetosrpstva. Strastveno je to obrazlagao i dopunjavao „svesrpski svetac-nacista“ dr Nikolaj Velimirović, zasvećen u „AB-revoluciji“ i 90-ih ratn(ičk)ih godina“.
Ovi sveti nacista SPC to izlaže u njegovoj knjizi „Nacionalizam svetog Save i srpski narod kao teodul“ u kojoj izričito glorifikuje lično Adolfa Hitlera kao „sveca, genija i heroja“, ali mu je morao istaći da je rečeni „nacionalizam svetog Save prvi u Evropi, prije 700 godina“.
N. Velimirović je mnogo prije nego što je zasvećen i njegove mošti šetale po ratničkoj Srbiji bio glavni učitelj svijeh tvrdih svetosavaca, među kojima je najagresivniji i najvjerniji bio mitropolit Amfilohije Radović, udarni političko crkveno vjerski litijaš, ucjenjivač, platilac posla korumpiranom triumfiratu lidera DF-a Z, Krivokapiću, Ure D. Abazoviću i Demokrata A. Bečiću.
Ujedno je naručio Vladu ministarskih apostola, među kojima su Spajić i Milatović. Njihov naredbodavac mitropolit Amfilohije optuživan je za nezakoniti transfer novca, a njegovi izvršitelj za organizovano mafijašenje protv crnogorskih građana, nezakonito prisvajanje državnog novca za formiranje i širenje njihove partije, za podmićivanje građana za izbore podizanjem penzija i plata i izazivanje kobne inflacije izarobaljavanja nezavisne Crne Gore. Zajedno sa ukupnim litijaškim političkim blokom izvršili su krađu crnogorskih crkveno-vjerskih svetinja, promijenili Zakon o slobodi vjeroispovijesti, potpisali temeljni sporazum sa SPC, Time su udarili u temelj nezaisnojCG, jer su znali da tim činjenjem SPC u Srbiji Crna Gora je sijamski nerazdvojiva od Srbije.
Zato im je sada lako obmanjivat narod da su oni za suverenost CG, Evropu, NATO, pa čak i „Evropa sad“, naprečac, „blickrig“ to onemogućili već onim prvim litijaškim nasiljem. Ova hitra, „blickrig“ taktika litijaša je plagijat poslanika Branko Radulovića koji često ponavljao na Skupštinama Crne Gore.
Sve to litijaški blok pred izbore, zarobljeni NCG i globalnu situaciju omekšano i sa tobože svojim priznatim grješkama propagira u ime Amfilohijeve „bore protiv podjela“ „izmirenja“ „mira i sloge i jedinstva“, a dobro zna da je temeljna podjela obnova NCG 2006, a s njom ulazak u NATO i EU. To je njihova neizvidana dijagnoza, a u stvari litjaški blok stvara osnovne podjele i bori se za imperijalno jedinstvo, mir, slogu i zajedništvo, kao i u prvoj Jugoslaviji 1918. i proslavljanje praznika „1918 - 2018“.
Zato ste, kao u srednjem vijeku, satanisali, stigmali i uništavali lidera suverenizma i ostalog napretka Mila Đukanovića, a s njim i sve ostale, najmanje pola građana Crne Gore koji vama ne služe. Totalno ste satanisali kralja Nikolu, docnije i Josipa Breoza Tita, ali ih ne možete izbrisati iz istorije.
