Osim narodne volje Crnogoraca, nema većeg jemca nezavisnosti Crnoj Gori od tri savezničke sile iz Drugog svjetskog rata: SAD, Francuske i Ujedinjenog Kraljevstva. Posle njih ide savremena Nemačka, a potom i ceo NATO.
Nacionalistička Srbija i Rusija su joj glavni protivnici, možda i jedini u svetu. Razlog za to znamo – hoće na „svoje“ more.
Nezavisnost iscrpno ne čuva nijedna ideologija niti ijedna međunarodna deklaracija i ustanova. Mač ratnog pobednika je najbolje čuva. Nezavisnost malih država čuvaju velike sile, njihov raspored moći među narodima.
Deklaracije o jednakim pravima svih naroda i odgovarajuće ustanove su često samo dekor i odlično zvuče, počev od januarskog Vilsonovog prava na samoopredjeljenje iz 1918. godine, Lige naroda iz 1919. godine, OUN iz San Franciska i njene osnivačke povelje iz 1945. godine, pariske Opšte povelje o ljudskim pravima iz 1948. godine i Helsinške povelje iz 1975. godine.
Nepromenljive granice u svetu zagovara Povelja OUN iz 1945. godine, dok Helsinška povelja iz 1975. godine to zagovara za Evropu, a obema se suprotstavlja Povelja OUN iz 1948. godine koja zagovara pravo naroda na samoopredeljenje. Ko onda tumači potpisane reči i ko uistinu ima pravo na državu?
POBJEDNICI SU TUMAČI
U OUN su 193 države koje su raspodelile sve kontinente, mora i nebo sveta. U njima je najmanje pet hiljada naroda koji nemaju samostalnu državu.
U poslednjih 100 godina u Evropi su najveći uticaj na raspored teritorija imala dva svetska rata. Engleska i Francuska su 1918. godine rasparčale Austro-Ugarsku bez prava Austrijanaca, Nemaca i Mađara da se samoopredeljenjem izjasne sa kim žele da žive. Vilson se u to nije mešao i povukao se u komfor američkog izolacionizma iz koga će Ameriku da probudi Japan u Perl Harburu.
Kada je Karl Rener, vođa austrijske SDP i kancelar samoproglašene Demokratske Republike Austrija-Nemačka zatražio 1918. godine od saveznika da priznaju ujedinjenje Austrije i Nemačke na temelju „vilsonovskog“ referenduma u austrijskom nemačkom govornom području, bio je glatko odbijen i nije mu dozvoljeno ni da uđe u Versaj.
Da, pravo na samoopredeljenje se ne odnosi na poraženog i članom 89. Sen-Žermenskog mirovnog sporazuma iz 1919. godine Austriji (i Mađarskoj) su oduzete brojne teritorije a pravo određivanja granica je izričito dato samo velikim silama pobednicama i pridruženim saveznicima. Engleska i Francuska nisu htele veliku Germaniju, a htele su Jugoslaviju i istočno-evropske zemlje, dok će Francuska pustiti Srbijance da nasiljem i zločinima unište Kraljevinu Crnu Goru stvarajući veću državu od Austrije. Hm, danas se zbog toga Francuska kaje?
Rener je 1938. godine osvetnički pozdravio Anšlus i dolazak Hitlera u Austriju, ali je užasnut počinjenom greškom, ponovo u svojstvu austrijskog kancelara, zatražio 1945. godine od Saveznika da se razvrgne Anšlus i proglasi nezavisna Austrija kao neutralna država, što bi saveznici učinili i bez njega. Zanimljivo, protiv Anšlusa je u Austriji žestoko ustala partija hrišćanskih socijalista sledivši stav Vatikana da je Hitlerova politika protiv „Božijeg zakona“ iz enciklike Pija XI Mit brennender Sorge (Sa velikom zebnjom) iz 1937. godine, jedine napisane na nemačkom jeziku .
OSVETA VAŠINGTONA I LONDONA
A Nemcima su Saveznici zamislili groznu osvetu posle Drugog svetskog rata. Prvi njen deo je bio plan Ruzveltovog ministra finansija Henrija Morgentaua da se od Nemačke napravi agrarna zemlja, a drugi da se Nemci nasilnom deportacijom isteraju iz evropskih država na samo jednu nemačku teritoriju gde će biti pod kontrolom - pobednika.
Morgentau je bio američki Jevrejin, bio je glavni tvorac Huverovog i Ruzveltovog New Deala, a 1944. godine je ubedio Ruzvelta i Čerčila na sastanku u Kanadi da se u Nemačkoj zaliju rudnici, uništi teška industrija Rura i Sara a laka industrija svede na proizvodnju egzistencijalnog komfora iz 1932. godine i da se od Nemačke sačini agrarna i pastirska sirovinska država kako se Berlin više nikada ne bi podigao. Staljin se odmah sa tim složio.
Plan je procureo u javnost. Gebels ga je obnarodovao i kazao da „Nemačka neće biti njiva krompira“ i time podigao odbrambeni moral vojsci.
Ipak, plan je primenjen a u američkoj okupacionoj zoni ga je forsirao Dvajt Ajzenhauer.
Predviđeno je smanjivanje industrije čelika na 25 odsto od predratne, uništenje brodogradnje, avionske industrije, smanjivanje automobilske industrije na 10 odsto od predratne i drugo. Kada je Truman čuo 1947. godine da se u Nemačkoj diže avet nacizma, poslao je bivšeg predsednika Huvera u inspekciju. Ovaj se vratio i rekao da će u Nemačkoj umreti oko 25 miliona ljudi od gladi „ako ih mi ne ubijemo“ ili ne iselimo van Nemačke i da su mogući nacional-revanšistički ustanci...
Plan je opozvan, mada je u delovima opstajavao sve do 1950. godine. Potom je 1948. godine zamenjen Maršalovim planom sa ofanzivnom industrijalizacijom Nemačke. Saveznici su se složili - ako će Nemci živeti na 1500 kalorija dnevno, Moskva će im postati bliža nego Amerika.
IZGON NEMACA
Drugi deo plana pobednika, opet pod Morgentauovim uticajem na Trumana, bio je sporazum iz Potsdama jula 1945. godine da se iz Poljske i Čehoslovačke, uglavnom zbog korekcije granica ovih zemalja sa Nemačkom proteraju Nemci u zapadne okupacione zone, a deo i u sovjetsku zonu.
Izgon je poprimio varvarske oblike i proširio se uz ćutnju Saveznika i na Mađarsku, Rumuniju i Jugoslaviju, iako one nisu bile zahvaćene sporazumom iz Potsdama. Iz Jugoslavije, uglavnom iz Vojvodine i Slavonije je izgonjeno ili i satrveno u logorima oko 80 hiljada Nemaca, ali su stotine hiljada njih napustile našu bivšu zemlju još 1944. godine povlačeći se zajedno sa Vermahtom da ne bi sačekali Crvenu armiju i Titove partizane.
Govori se da je nasilna deportacija pogodila čak do 13 miliona Nemaca u Evropi. Ona je dodatno pogoršala ionako bedan život u savezničkim okupacionim zonama u Nemačkoj. Ali, paradoksalno, prisilila je Saveznike na Maršalov plan.
Saveznici nisu nikome sudili zbog zločina prisilne deportacije stanovništva koja se smatra zločinom protiv humanosti. Sami sebi pobednici neće da sude. A, ko će pobednicima da sudi? Pravno, niko. Ostaje samo etika budućih generacija. To se i dogodilo na Kosmetu.
CRNA GORA I NATO
Članstvo Crne Gore u NATO je jedini učinkovit internacionalni vojno-politički savez koji je može odbraniti od srbijanske iredente u brdima i na moru, njenog centra u beogradskom parlamentu i neprijateljskoj opoziciji, črnorizaca i jagnjadi u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, zabrinutih akademika u SANU, komercijalnih beogradskih pesnika smrti, bataljona novinarskih kurira Velike Srbije i trubačke raje sa šajkačom na glavi.
Nisu u Srbiji svi takvi, ali Crna Gora i nije u NATO zbog njih, već onih nabrojanih prethodno.
Srbija nije nikada shvatila jugoslovensku federaciju kao želju ujedinjenih naroda da imaju svoje poreze, svoj udeo u carinama, svoju civilnu odbranu i policiju, svoje robne rezerve, svoju prosvetnu politiku i interpretaciju istorije i vojni rok na svojoj teritoriji.
Uhvati li Beograd Crnu Goru, Podgorica će sve ovo izgubiti kao što su čak mnogo manje od toga izgubile Vojvodina i Kosmet 1989. godine pučem Terazija protiv interesa Novog Sada i Prištine, neustavnim amandmanima na Ustav SFRJ iz 1974. godine.
Smrt federalne Srbije pokazuje šta bi čekalo Crnu Goru. A sada je u Srbiji još gore nego u vreme započetog jugoslovenskog rata iz 1991. godine jer je iz nje otišlo mnoštvo proevropske inteligencije a prazan prostor je popunjen razočaranom i revanšističkom imigracijom iz Like, Banije, Korduna, Slavonije, Bosne i Kosmeta. Umesto da je Srbija otišla na još jaču federalnu strukturu i da njome odgovara na zahteve pokrajina, ona se odvažila na još jači centralizam i diktaturu.
Zato su Srbi izgubili ratove u Hrvatskoj jer nisu pristali na federalnu Hrvatsku sa dve autonomne srpske pokrajine planom Z4 – a imali su ih na tacni, i zato je Beograd izgubio Kosmet jer nije razumeo da će velike sile pre pristati na odvajanje Kosmeta od Srbije primenom Povelje OUN iz 1948. godine nego primenom Helsinške povelje o nepromenljivim granicama iz 1975. godine po ceni nove deportacije, deportacije celog albanskog naroda.
Amerika, Engleska, Francuska, Nemačka i čak Rusija nisu htele da sa Albancima ponove milionsku potsdamsku deportaciju Nemaca posle 1945. godine. I, često se prebacuje velikim silama da se rukovode dvostrukim standardima. Varamo se, rukovode se stostrukim standardima, njihova volja je standard.
FEDERALIZAM U CRNOJ GORI
Ako se nastavi sukob srbijanske iredente u Crnoj Gori sa etničkom crnogorskom odbranom nezavisne Crne Gore, on može lako da sklizne u nasilje. On je sada manje izgledan nego što se to činilo pre godinu dana, ne samo zbog pada ruskog i beogradskog uticaja zbog katastrofe Moskve u Ukrajini, već i zbog sloma iredentističke vlade Zdravka Krivokapića. Čak i ako je sadašnji trenutak samo zatišje, možda nije nemoguće da se razmišlja o federalizaciji Crne Gore. Jer, sve uspešne države u Evropi i sve velike sile su federalne.
Neočekivan doprinos tome je ovih dana dala Srpska pravoslavna crkva.
O, RADUJMO SE CRNOGORCI I SRBI!
Mi želimo da čestitamo što su patrijarh Porfirije i Sabor SPC 15. maja 2022. godine priznali poraz na bar dva polja: prvi - prihvatili su da postoji nezavisna, kažu autonomna makedonska pravoslavna crkva pod nazivom „Ohridska arhiepiskopija“ u okviru SPC; i drugi - da je Sremsko-karlovačka mitropolija bila sedište jednog od tri „srpska“ patrijarhata.
Sremska i jeste to bila, ali su druge dve, Žička i Pećka, više-manje sporne, uz brojna lažuckanja. Jer, između ostalog, njihovi osnivači nisu bili etnički Srbi u smislu XIX veka, a sremske jesu. Osim toga, Žička arhiepiskopija Sv. Save 1219. godine nije imala titulu patrijarhata, dok je Pećka patrijaršija od 1346. bila nekoliko decenija vaseljenski nepriznata zbog Dušanove samovolje, jer se proglasio i za grčkog cara.
Sremsko-karlovačka mitropolija je priznata za autokefalni srpski patrijarhat od vaseljenskog patrijarha na osnovu „Knjige katedri“ iz 1855. godine ( ali pre ove godine) i decembarskim Patentom cara Franca Jozefa II iz 1848. godine kojim je Ličanin Josif Ilija Rajačić potvrđen za patrijarha, dok je vaseljenski patrijarh Dionizije V godine 1887. u svojoj epistoli pozdravio Sremsko-karlovačku mitropoliju kao autokefalnu crkvu.
I dalje, Habzburzi su preuzeli (i odustajali) titulu „srpski vojvoda“ kojom je 1848. godine odlukom crkveno-narodnog sabora u Karlovcima bio obdaren carski general-major, i drugi Ličanin, Stevan Šupljikac, komandant armije Srpskog Vojvodstva. Spomenik mu je u Pančevu i slava mu!
Svejedno, dobro je što je patrijarh Porfirije dao novi zamah politici Beogradske patrijaršije. I mlađi je - hm, što možda obećava drugačiju melodiju crkvenih zvona od dosadašnje. Patrijarh koji je rok-ljubitelj je u SPC svakako čudo, pogotovo kada od Konstrakte primi lavor na poklon, da ne pere samo ruke? Zato nećemo više o majskom proglasu 2022. godine Porfirija iz Sremskih Karlovaca iako su kaluđeri u njemu izneli dovoljno zanimljivih neistina da se o njihovom falsifikovanju istorije može napisati još mnoštvo stranica. Drugi put o tome.
