Jer, u ljeto 1990. dogodiće se prve jasne najave raspada Jugoslavije, a nepunu godinu kasnije uslijediće i krvavi rat u nekadašnjoj zajedničkoj državi.
Upravo ovih dana 1990. propaganda je na svim stranama bila na vrhuncu, a to se moglo reći i za Crnu Goru.
Jer, u uvodnim danima oktobra te godine, u ondašnjem Titogradu održan je masovan skup sa kojeg su se mogle čuti brojne ratne i nacionalističke parole, pri čemu je bilo šenlučenja iz oružja.
Kako se to može naći u arhivi nekadašnje beogradske „Borbe“, skup u Titogradu oganizovan je u znak podrške Srbima u Krajini. Tada je u tom dijelu Hrvatske već dolazilo do pobuna, a dok su pojedini beogradski mediji saopštavali kako je uhapšeno oko 360 Srba u sisačkoj oblasti, iz hrvatskog MUP-a su davali sasvim drugačije informacije. Govorili su kako su slobode lišena 22 lica pod sumnjom da su izvršili krivična djela, te da će im, po okončanim procedurama, biti omogućeno da se brane sa slobode.
Tog drugog oktobra, ispred zgrade Skupštine ondašnje SRCG okupilo se, prema procjenama tadašnjih izvještača, više desetina hiljada građana koji su stigli iz svih krajeva Crne Gore.
Pred njima je, između ostalih, govorio tadašnji predsjednik Predsjedništva SRCG Branko Kostić, koji je isticao da će „izostane li reakcija nadležnih, i sam stati u odbranu ugrožene braće Srba u Hrvatskoj“.
Ipak, mnogo su zanimljivije parole i pjesme koje su obilježile miting, a o kojima je izvještavala beogradska štampa.
Uz fotografije Slobodana Miloševića, Vuka Draškovića, Njegoša i kralja Nikole, okupljeni su skandirali „Ubićemo (Franjo) Tuđmana“, „Ubićemo ustaše“, „Mi smo dobrovoljci“, ali i „Od Topole pa do Ravne gore“.
Uzvikivano je i „Slobodane pruži ruku bratu Draškoviću Vuku“, „Dajte nam puške“ i „Branko Srbine“, na šta im je Kostić odgovorio – „ja sam ipak veliki Crnogorac i vjerujem da vam to ne smeta“.
Interesantno je i to da je u to doba već bilo aktuelno skandiranje koje se odnosilo na promjenu imena glavnog grada Crne Gore, koja će uslijediti dvije godine kasnije.
„Podgoricu hoćemo“ i „Prelijepa Podgorice nosiš ime izdajice“ – tako je glasio dio repertoara koji se ticao Titograda.
