-“Ovaj vjerski “čistunac”uporno podstrekava lažnu dilemu koja vodi u antinomično “vrćenje u krugu”: je li to crnogorska mitropolija stvorila državu ili država mitropoliju”, s ciljem da joj se da prioritet u društvu i državi, a da građani budu njeni kmetovi. Međutim, i novovjekovnu crnogorsku državnost i autokefalnu crkvu, vjeru i naciju uobličila je neprekidna borba za slobodu crnogorskoga naroda, koja je bila tranzicioni “zbjeg slobode” države Crnojevića. U čitavom tom razdoblju do 1918. godine narodna i ponarođena Crnogorska crkva bila je u službi borbe za slobodu crnogorskoga naroda-nacije, koja je napokon nastavljena u istorijsko epohalnoj demokratsko referendumskoj obnovi nezavisnosti Crne Gore čija je personifikacija Milo Đukanović. Zato i nije čud(n)o što je on glavna meta zvaničnika imperijalne SPC, koji cvile i kada spomenu istorijsku činjenicu da u Ustavu Knjaževine CG i u Ustavu Svetog Sinoda CPC stoji da je Crnogorska crkva autokefalna. No, nije to samo napad na Mila Đukanovića, nego je to i zvanično institucionalno prokletstvo SPC, koja drži samobitne i autokefalne Crnogorce u bogohulnom raspeću: „srpska vera” ili anatema tj. Ili Srbin-vjernik (u CPC) ili Crnogorac nevjernik (bez svoje crkve), “ateista”, “komunista”, “bez nacije”?!”-navodi se u saopštenju CPC.
Crnogorska tradicionalna životna i politička oslobodilačka filozofija i bogoslovija bile su u oštrom sukobu sa (pro)turskom Pećkom patrijaršijom i hatišeritsko-autonomaškom politikom Srbije. Amfilohijevi napadi na Mila Đukanovića, zbog njegovog samostalnog političkog kursa spram Srbije, asociraju na anatemu pećkog patrijarha Mojsija Rajovića Čurle, bačenu na vladiku-gospodara Danila Petrovića, zato što se ne pokorava „svemoćnoj porti i dobrom sultanu” i što im ne daje harač. Glavne posebnosti tradicionalne Crnogorske crkve su nasljedna ustanova vladika –gospodara koje je birao i potvrđivao opštecrnogorski zbor i Glavarski zbor, što je izuzetak u pravoslavlju uopšte, posebno u odnosu na Srpsku crkvu, pa je već i time bila sasvim autokefalna, nezavisna od bilo koje crkvene i(li) državne vlasti. Autokefalija Crnogorske crkve konstatovana je i u zvaničnim katalozima Carigradske patrijaršije 1797. godine i 1855. zvanim „Sintagma svetih kanona” i Ruske crkve 1852. koju je nedavno pokušao da falsifikuje mitropolit Amfilohije. Opštepoznata je „istočno-pravoslavna pravda samostalna država – slobodan narod – autokefalna crkva”. Zbog toga su više naivne no posprdne zloumne i bezumne Amfilohijeve izjave da autokefalija crkve u CG podrazumijeva vraćanje Kraljevine Crne Gore, jer je ona bila autokefalna prije toga više vjekova. Amfilohije lamentira nad Svetim Petrom Cetinjskim, Vasilijem Ostroškim, Crnogorcima i državom, a kao „zaboravio” je da ih je crnorukački „krvavi bijeli teror„ 1918. godine u istoriji registrovao ne samo njihovim uništenjem nego i nezapamćenom skarednom simboličnom sahranom i prekađenom mokraćom (nad kovčegom Svetog Petra, Svetog Vasilija i krune crnogorske. )kaže se u saopštenju CPC dostavljenom Portalu Analitika.
