U Valjevu je nedavno, mogli ste to pročitati, formiran skupštinski Anketni odbor za otkrivanje tajnih grobnica u kojima su žrtve kako se navodi “zločina komunista“ nakon Drugog svetskog rata.
Samo istorijski mrtav partizan je dovoljno mrtav partizan
Dakle, u narečenom Valjevu ili bilo gdje u Srbiji nije formiran anketni odbor, šta znam, za ispitivanje četničkih zločina, eto na primjer u susjednom Vraniću. Jer, četnički zločini u ultranacionalističkoj Srbiji današnjice su ili passe ili su pak predstavljeni kao ultimativna herojstva.
Znači, klanje djece u kolijevci, klanje žena, muškaraca, nije neki pretjerani problem, niti je zločin, ako nosite četničku kokardu na glavi ili ste jurišnik Nedićev ili Ljotićev. Četnici su, konačno, u toj pervertiranoj državnoj igri rehabilitovani i kao pokret ali i kao pojedinci, od Kalabića do Mihailovića, pa se pristupilo fazi dva – potpunom istorijskom istrebljenju partizana i antifašista sa pozitivne strane povijesti i njihovom uzglobljavanju u krvnike, ratne zločince, strvinare i ološ ljudski, koji ni za života nije vrijedio života, a smrt je pravedna i kompletna jedino ako bude i istorijska.
Naslijeđe Judenfrei zemlje
Jedan takav postupak, baš u Srbiji i to na početku Drugog svjetskog rata zajedno sa okupacionim njemačkim trupama sproveli su i lokalni kolaboracionisti, kada su narečenu Srbiju “oslobodili“ od Jevreja. “Oslobođenje” znači – jasno vam je – smrt.
Tako je Emanuel Šefer, šef njemačke Policije bezbijednosti u Srbiji još u junu 1942. obavijestio svoje nadređene da „Serbia ist Judenfrei“ („Srbija je očišćena od Jevreja“). Beograd je tako bio prvi evropski grad, a Srbija druga država pod okupacijom nacista (poslije Estonije), koja je nosila ovu jezivu oznaku. Jedini Jevreji koji su preživjeli bili su oni koji su se skrivali (uglavnom po selima) ili oni koji su se pridružili partizanskom pokretu otpora. Istom onom pokretu koji se danas u ovakvoj Srbiji satanizuje.
I tu pod nosom Beograda stoji sa one strane Save hrpa gvožđa, naseobina kukaca, smeća i novokičerajskih prenamijenjenih hala, a sve pod imenom koje se prešućuje-Staro sajmište. Eto, Staro sajmište je bilo motorna snaga u kojoj je Beograd i Srbija “oslobođenja“ od Jevreja.
Gasni kamion marke Sauer, specijalno pripremljen za ovu vrstu “djelatnosti“ došao je iz Berlina u Beograd. Palio se u Starom sajmištu, svaki dan – jer svaki dan je radni dan za ubijanje. Tako su između marta i maja 1942, svi jevrejski zatvorenici na Sajmistu – oko 6280 žena i djece – ubijeni trovanjem ugljen-monoksidom, a potom sahranjeni u masovnoj grobnici u Jajincima.
Dušegupka, tako se kolokvijalno i strašno zvao kamion koji je uz znanje Beograđana kružio ulicama glavnog grada, jer da bi ubijao ugljen-monokisdom, on mora da radi, dušegupka je 90 dana bola oči Beograđanima. Dovoljno mu je 15 minuta da ubije sve one koji su u hermetički zatovrenoj prikolici. Dakle, vožnjama po Beogradu, ubijeno je 6280 žena i djece. Ponavljam, pred očima, cipelama i kaputima Beograđana.
Zašto sve ovo pišem?
Pa zato što Beograd nije od Starog sajmišta napravio dostojan komemorativni centar, varam se, nije napravio nikakav komemorativni centar, a dušegupka bi trebala biti krucijalan artefakt kojim se budućim generacijama dodirno prikazuje mašina smrti koja vrlo dobro obavlja svoj posao kad je antifašizam ubijen.
Namjesto toga?
Namjesto toga imamo sramni valjevski Anketni odbor, koji će uz kosti, istina i ponekog nevinog civila, tražiti ostatke fašističkih kolaboracionista četnika, ali još više, zadatak ovog Odbora nije nikakva istina, niti pomirenje, niti sagledavanje povijesti.
Jer da jeste, njega bi sačinjavali najugledniji povjesničari iz zemlje i regiona, a ne šarlatani, koji kažu:
“Mi nismo nikakva kaznena ekspedicija koja bi zloupotrebila pozicije vlasti uzimajući pravdu u svoje ruke, kao što su to radili oni koji su u crno zavili skoro svaku porodicu u Valjevu u vreme mira i slobode, neposredno po formiranju nove komunističke vlasti posle rata...“
Oni upravo JESU ideološka kaznena inkvizicija, koja u svom prijekom pohodu ima samo jedan cilj: satanizovati partizane, satanizovati antifašiste i borce protiv tiranije okupatorske. Zaboli njih donji dio leđa za nastradalim nevinim ljudima, kojih je, ponavljam, sigurno bilo.
Sve zasluge Ljubinka četnika
A da je to tako, da se vrši propedeutika “konačnog rješenja“ za partizane i antifašiste u Srbiji, svjedoči i Ljubinko Andrić, jedan od sedam članova Anketnog odbora.
Ne znate ko je Ljubinko Andrić, poznatiji kao Ljubinko četnik? Ljubinko je nekadašnji direktor JP „Poleta“ iz Valjeva, a sada zaposlen u tržišnoj inspekciji. Ljubinko je član Vučićevog SNS-a. Ljubinko obožava da paradira u četničkoj uniformi…
No dobro, to su sulude performerske finese. Ljubinko je svoju karijeru i članstvo u tom Anketon odboru za satanizaciju partizana i antifašista zaradio ipak na jedan drugi način.
Poznato vam je? Ne baš.
Pa dobro:
Sjećate li se mirnog skupa “Žena u crnom“, koje su 2014. u Valjevu obilježile godišnjicu srebereničkog genocida?
Ljubinko Andrić je na čelu organizacije „Četnici Valjevo“, čiji su pripadnici mučki napali „Žene u crnom“, tokom navedenog skupa.
Sjećate li se skupa podrške za zviždača Aleksandra Obradovića, uposlenika valjevskog “Krušika“, koji je bio u kućnom pritvoru? Skup je održan 2019.
E pa narečeni četnik Ljubinko Andrić fizički je napao jednog od oragnizatora skupa podrške Srđana Milivojevića, uz povike „izdajnici“, „rasturiću vam skup, kao što sam rasturio Žene u crnom“, „ponižavate vojvodu Mišića“ i „Aleksandar Obradović je izdajnik koji je prodao državne tajne“.
Vidite, nije lako doći u inkvizicijski Odbor kojim se konačno brišu partizani i antifašisti sa prave strane povijesti. Prvo treba biti ulični klovn četnik, ali dobro – to može svako u Srbiji. Zatim je neophodna članska karta SNS-a, što je opet više pravilo nego izuzetak u Srbiji, i to može svako. Naravski, dobar je i položaj, recimo mjesto tržišnog inspektora. Onda, treba iskoristiti svoje četništvo da se unize i fizički osujete svi oni koji imaju prvo ljudske, pa zdravorazumske, pa antifašističke kvalitete. Da li je meta napada Aleksandar Obradović ili su to “Žene u crnom“, nevažno je sve dok vam država prašta, da ne kažem da vas bodri.
E, tako se dolazi u tim Anketnog odbora, koji će biti zadužen za “konačno rješenje“ za partizane i antifašiste u Srbiji.
Realno govoreći, Srbija je odavno partizanfrei zemlja, samo se čeka par zadnjih eksera na kovčeg sramote. Ništa više…
