Piše: Ahmed Avlijani
Bio bih nevjerovatno srećan kao čovjek i građanin Crne Gore i isto tako optimističan u pogledu njene evropske perspektive kada bi Vladimir Leposavić, aktuelni ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava u Vladi Crne Gore, nezavisne države, članice UN i kadnidata za EU koja je u procesu pregovaranja najviše odmakla od svih zemalja kandidata što bi trebalo da podrzumijeva i najveći stepen prihvatanja evropskih vrijednosti, u svojoj najdubljoj intimi, potaknut najiskonskijim ljudskim porivima i onime što se smatra evropskim vrijednostima, bio načisto oko činjenice da se u Srebrenici desio GENOCID, zločin nad zločinima, monstruoznost nad monstruoznostima i nedjelo nad nedjelima.
Zvučalo bi to okrepljujuće za cijeli Balkan i sva njegova društva prilično zaglavljena u onome bez čega nam nema zajedničke, a perspektivne budućnosti - suočavanju sa prošlošću.
A ima se Balkan sa čime suočiti.
Bio bi to pokazatelj da je društvena svijest u Crnoj Gori spremna za ključni korak u evropskim integracijama - prihvatanje evropskih vrijednosti i shvatanje neophodnosti suživota na temeljima solidarnosti, poštovanja, razumijevanja i istine o našoj zajedničkoj i turbulentnoj prošlosti.
Činjenice o GENOCIDU - Crno na bijelo
No, kako to očigledno nije slučaj i kako se ni od koga ne može tražiti da bude čovjek u suštinskom smislu ove riječi ako on to nije, imamo puno pravo da od nekoga ko je ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava naše države, države kojoj plaćamo porez od kojeg se plaća sva javna potrošnja u njoj pa i ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava - tražimo da bude, makar, legalista i da poštuje pravni sistem države u kojoj je ministar.
Nije mnogo, posebno ako imamo u vidu da se radi o resoru pravde, ljudskih i manjinskih prava.
A biti legalista glede situacije sa priznavanjem GENOCIDA u Srebrenici, znači znati i poštovati sledeće činjenice koje su konkretne, provjerljive i jasne, a koje ću ovdje, Crno na bijelo što bi rekli iz jedne političke grupacije u kojoj ima i Bošnjaka, a koja na poziciji ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava drži negatora GENOCIDA nad Bošnjacima u Srebrenici, izložiti.
1. 11. jula 1995. g. u Srebrenici, tada enklavi pod zaštitom UN, započeo je jedan od najvećih zločina novije svjetske istorije. Srpske snage pod direktnom komandom Ratka Mladića, prisilno su razdvojile bošnjačke muškarce od žena i djece, a zatim su, tog 11. jula i u nekoliko dana iza njega, zvjerski ubile najmanje 8372 osobe od kojih je najmlađa žrtva, Fatima Muhić, rodjena 13. jula i ubijena 13. jula, odmah nakon što ju je majka rodila, dok je Šaha Izmirlić, rođena 1901, najstarija žrtva ubijena u 94. godini života.
2. Medjunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju, presudom generalu srpske vojske u BiH Radislavu Krstiću, 2001. g. prvi put a 2004. g. drugostepeno, je utvrdio da ratni zločin koji se tada dogodio u Srebrenici predstavlja djelo GENOCIDA, a da je Radislav Krstić pomagao i podržavao taj genocid.
Nakon ove presude za djelo GENOCIDA u Srebrenici osuđeni su na doživotne kazne zatvora Radovan Karadžić, bivši predsjednik tada samoproglašene Republike Srpske; Ratko Mladić, komandant vojske samoproglašene Republike Srpske (prvostepeno); bivši načelnik za bezbjednost glavnog štaba vojske samoproglašene Republike Srpske Ljubiša Beara; bivši pomoćnik komandanta za obavještajno-bezbjednosne poslove vojske samoproglašene Republike Srpske Zdravko Tolimir i potpukovnik Drinskog korpusa vojske samoproglašene Republike Srpske Vujadin Popović.
Osim njih na dugogodišnje kazne zatvora u vezi sa GENOCIDOM u Srebrenici osuđeno je preko 45 ljudi na preko 700 godina zatvora.
3. Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju ustanovile su Ujedinjene nacije u maju 1993. g., kao odgovor na masovne zločine na teritoriji bivše Jugoslavije, Rezolucijom Ujedinjenih nacija br. 827 od 25. maja 1993. g., koja je obavezujuća za sve članice UN, a koja podrazumijeva obavezu saradnje sa sudom, davanja podrške sudu, prihvatanje i poštovanje njegovih odluka i njihovo sprovođenje.
4. Kao članica UN državna zajednica Srbija i Crna Gora je 2002. g. usvojila Zakon o saradnji Srbije i Crne Gore sa ovim sudom kojim su se u čl. 1 st. 2 obavezale na poštovanje o sprovođenje odluka ovog suda i punu saradnju sa sudom.
5. Crna Gora je Odlukom o proglašenju nezavisnosti iz juna 2006. g., donešenom u Skupštini Crne Gore, preuzela sve međunarodne ugovore i sporazume koje je zaključila državna zajednica Srbija i Crna Gora, a tiču se Crne Gore, pa time i obavezu saradnje sa sudom u Hagu, poštovanja i sprovođenja njegovih odluka.
6. Čl. 9 Ustava Crne Gore kaže:
Potvrđeni i objavljeni međunarodni ugovori i opšteprihvaćena pravila međunarodnog prava sastavni su dio unutrašnjeg pravnog poretka, imaju primat nad domaćim zakonodavstvom i neposredno se primjenjuju kada odnose uređuju drukčije od unutrašnjeg zakonodavstva.
7. Svako je u Crnoj Gori dužan da se ponaša u skladu sa zakonom, a obaveza nosilaca javnih funkcija je još i veća.
Ovo su Crno na bijelo izložene činjenice iz kojih se lako može zaključiti da, sa pravnog aspekta, a jedino bi taj aspekt morao biti relevantan za ministra pravde u pravnoj državi dok u njenoj Skupštini, u svojstvu ministra odgovara na pitanja poslanika, zločin u Srebrenici predstavlja djelo GENOCIDA dokazano pred međunarodnim sudom kojeg su osnovale Ujedinjene nacije, a koji priznaje država Crna Gora koja se obavezala na poštovanje njegovih odluka.
On je to, naravno, i po svojoj suštini koja se ogleda i genocidnoj namjeri i punom razumijevanju aktera ovog GENOCIDA da je njihovo djelovanje, zapravo, predstavlja GENOCID ali to, u krajnjem, može biti stvar ličnog doživljaja bilo koga pa i ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava, premda nam ukazuje da smo debelo zaglibili u blato devedesetih iz kojeg ćemo se teško iščupati.
Ono što je sporno sa aspekta prava, pravde, društvene i političke etike i odgovornosti je da on to, kako neko reče, može iznijeti na "posetku" ili privatnom druženju sa svojim istomišljenicima ali ne i javno, sa funkcije ministra pravde međunarodno priznate države, članice Ujedinjenih nacija.
Sve ovo trebalo bi da zabrine svakog dobronamjernog građanina Crne Gore i da ga natjera da se zamisli u kakvoj on to državi živi ako ministar pravde hoće da vaninsitucionalno i van međunarodnog pravnog poretka provjerava činjenice utvrđene presudom međunarodnog suda.
Ne morate, naravno, biti ni previše mudri ni previše upućeni u dešavanja u Crnoj Gori pa da vas negiranje GENOCIDA u Srebrenici od strane ministra Leposavića uopšte ne iznenadi. Dovoljno je da grubo poznajete političku i ideološku fizionomiju aktuelne Vlade i ideološki milje iz kojeg je Leposavić apostolisan za apostola pravde.
Ono što me uvijek iznenadi i što mi, priznajem, vrijeđa inteligenciju i zdrav razum je količina bezobrazluka koji pokazuju iz GP URA a posebno predsjednik tog kvazigrađanskog pokreta dok nas, smatrajući nas valjda glupim, ludim i ćoravim, ubjeđuju da su oni prva demokratska Vlada, građanska, proevropska i poštena koja će Crnu Goru uvesti u Evropsku uniju.
Ma nemojte!
Ili, more, ..., da ne kažem šta.
