Arhitekta Milan Popović (1934-1985) je posjedovao “apsolutni instinkt arhitekte”. Urođeni talenat koji imaju rijetki slikari, vajari, muzičari se srijeće, ali arhitekta koji prije nego sjedne za crtaći sto, da ima stvaralačku viziju projekta je Božji dar, u ovoj profesiji izuzetno rijedak.
Tako je ostala priča da je jedne večeri sio za crtaći sto, bez trenutka spavanja, i za samo jednu noć - do jutra, završio idejni projekat hotela u Bečićima.
Diplomirao je na arhitektonskom fakultetu u Beogradu (1958.)
Zaposlio se u Beogradu i kao prvi posao dobio da projektuje Ekspres restoran Zagreb (raniji naziv Ruski car). Arhitekta koji tek počinje svoju karijeru u glavnom gradu Jugoslavije i u strogom centru projektuje enterijer nove estetike i dizajna u stilu Moderne najaviće već tada svoju kreativnost i visoko profesionalno umijeće.
Vrativši se u Titograd 1961. godine spontano izrasta u vodećeg inžinjera u RZUP-u. Nenametljivo, vrijedno i predano projektuje hiljade i hiljade kvadratnih metara objekata, koje je i danas nemoguće prebrojati.
Za samo četiri godine (1962–1966) Popović je projektovao Pravni i Ekonomski fakultet u Podgorici; osnovnu školu Maksim Gorki, hotel Oliva u Petrovcu i Zeta film u Budvi. Posljednja dva u koautorstvu sa arh. V. Plamencem.
Hotel Oliva im je donio republičku Borbinu nagradu za arhitekturu.
Takođe značajne objekte nastavlja da radi 1968: tri hotela Korali u Sutomoru, (republička Borbina nagrada) čija čistota arhitekture sa skulptoralnim spoljnim stepenicama, tradicionalna u primorskoj arhitekturi postaju turistička memorija Sutomora; Garni hotel Montenegro u Bečićima; Dom pomoraca u Kotoru; Plavi Horizonti u Tivtu (1972). Hotel “Kastel Lastva” (1973) u Petrovcu; Kliničko-bolnički centar (KBC), sa arh. B. Milićem (1974) u Podgorici; Zgradu Tehničkog fakulteta UCG, sa arh. P. Popovićem (1977) (Sva tri objekta sa tri Borbine nagrade) i desetine drugih stambenih, turističkih i javnih objekata po Crnoj Gori i tri velika hotela u Iraku i Rusiji.
Bile su to najplodnije godine RZUP-a koji je sa 150 inžinjera vodio urbanu izgradnju Crne Gore, a Milan Popović svojom projektnom produktivnošću otvarao poslove za desetine inžinjera i veliku građevinsku operativu. Vrijedno, predano, savjesno, sa preciznim rješenjima, uvijek dobre volje, nesebično je učestvovao u ključnim zbivanjima stvaranja crnogorskog graditeljstva.
Odlika njegove arhitekture je plemenita jednostavnost, jezgrovitost, stroga funkcionalnost. Konstruktivna arhitektonska struktura objekata dominira na inače šematskoj funkciji hotela kakvi su zahtijevani, tih sedamdesetih godina prošlog vijeka. Izražajni likovni kvaliteti Milanove arhitekture su čisti grafizam. Njegovi objekti sa jakim, dugim horizontalama plove u netaknutom prostoru, a izduženost objekta pojačava perspektivu čime urbani sklopovi dobijaju klasične prostorne postulate u modernom rukopisu.
Idealan primjer Castel Lastve u Petrovcu je uspješna sinteza urbano arhitektonskog postupka, može se reći model gradnje turističkih objekata na morfološki razuđenom reljefu crnogorskog primorja. Kapacitet hotela je 300 kreveta, ne primjećuje se u prostoru. Prvi je objekat u Crnoj Gori sa prepoznatljivim uvažavanjem i koegzistencijom pejzaža. Arhitektura se kreće u protoku kroz prirodu.
Klinički centar u Podgorici je moćna monumentalna složena struktura koja suvereno već 45 godina tehnološki zadovoljava sve zahtjeve savremene medicine i arhitektonski, ne samo funkcionalno je poseban reper Podgorice do danas.
KC Crne Gore, autori projekta Milan Popović i B. Milić
Popović je dosta objekata radio u koautorstvu. Ako znamo da i arhitekti imaju svoju reklamnu poziciju na tržištu, nameće se pitanje zašto mu je trebala koautorska saradnja, jer je koautorstvo delikatan, često konfliktan odnos. Kolega i saradnik S. Slovinić kaže: “On je bio irazito tolerantan, svakoga je razumio i prihvatao dobronamjerno. Znao je da bude čvrst u odbrani svojih projektantskih zamisli, ali je sve u životu sagledavao iz nekog širokog ugla, nije bio isključiv. Nije se nikada prsio nekim autorstvom, mogao je sa svima da radi, nije ga zanimalo autorstvo, već da se posao završi na vrijeme i da projekat bude profesionalan, a to je veliki kvalitet. Timski rad uz njegovanje tolerancije je bila njegova formula uspjeha.”
Ovaj citat Slovinića me podsjetio na davne profesore koji su govorili: “Timski rad u dvoje, koji se razumiju, vrijedi koliko pet drugih koji sami rade.”
Arhitektura Popovića mijenja sliku jednog vremena ne samo u Titogradu. Njegova kreativna ruka je uvela konstruktivni funkcionalizam, pročišćene strukturalne arhitekture u Crnoj Gori.
Jedini je arhitekta u Jugoslaviji dobitnik pet republičkih “Borbinih” nagrada za arhitekturu. O njegovom kreativnom duhu se priča među kolegama i danas. Napustio je ovaj svijet u 51-oj godini. Iza sebe je ostavio ogroman graditeljski opus.
Porodica je ustanovila Legat arh. Milana Popovića na arhitektonskom fakultetu u Podgorici.
