Pored autora o knjizi će govoriti i profesori Univerziteta Crne Gore dr Slavica Stamatović Vučković sa Arhitektonskog fakulteta i mr Janko Ljumović sa Fakulteta dramskih umjetnosti.
Narednog dana, u srijedu 13. decembra sa početkom u 10 sati, u istoj suorganizaciji, ali u Sportsko-kulturnom centru Univerziteta Crne Gore, profesor Selinkić će održati i predavanje pod nazivom "Arhitekt između Mediterana i Srednje Evrope - iskustva i prakse".
Oba programa dio su manifestacije DEUS.
Monografija „Paviljon Serbia u Rimu 1911 - Modernizam, arhitektura i rana ideja jugoslovenstva" autora Slobodana Danka Selinkića osvjetljava i značaj i značenje ove u javnosti skoro nepoznate građevine autorskog tima arhitekte Petra Bajalovića i vajara Ivana Meštrovića Paviljon Serbia na Međunarodnoj izložbi lijepih umjetnosti 1911. godine u Rimu.
Monografiju je objavio Departman za arhitekturu i urbanizam Fakulteta tehničkih nauka u Novom Sadu 2021. i dobila je nagradu 44. Salona arhitekture u Beogradu 2022. u kategoriji Publikacije.
Kako je naznačeno u najavi događaja, monografija osvjetljava autorski projekat beogradskog arhitekte i profesora Petra Bajalovića i hrvatskog i jugoslovenskog vajara Ivana Meštrovića koji je postao paradigmatsko djelo u arhitekturi, umjetnosti i politici sa jedinstvenim medijskim efektom koji traje do danas.
"Ovim djelom autorski dvojac, vođen moćnim idealom jugoslovenstva, istovremeno postavlja temelje modernizma i jedinstvenog jugoslovenskog kulturnog prostora. U monografiji se opisuje proces rekonstrukcije danas nepostojećegrađevine Paviljona, kao dugo istrazivačko putovanje u prošlost u kojoj nalazimo mnoge odgovore o sadašnjosti. Od poglavlja o Meštrovićevoj maketi Kosovskog hrama, preko teme dualizma u srpskoj arhitekturi i njegovom porjeklu do otkrivanja nepoznatih dokumenata, crteža i skulptura Paviljona, knjiga sadrži i izvode iz prepiske Meštrovića i Bajalovića", stoji u najavi.
Paviljon Serbia u Rimu (1911) je, kako je navedeno, prva građevina koja materijalizuje ideju jugoslovenstva i svojevrsna je paradigma jugoslovenskog kulturnog prostora u umjetnosti i arhitekturi još mnogo prije nastanka prve Jugoslavije (1918). Autor formuliše novi pojam - arhitektura sjećanja, koji podrazumijeva praksu rekonstrukcije građevine koja je materijalno odsutna ali je dio istorije arhitekture, uvodeći je tako u sadašnjost kao svojevrsnu memoriju odsustva.
