On u saopštenju dostavljenom Portalu Analitika piše da je Milutinović uništio testament upravo zato da bi ga mogao krivotvoriti, i napraviti njegove preinačene prepise – drugačice (cetinjsku, beogradsku i ruskom konzulu Jeremiji Gagiću).
Na svakom od tih krivotvorenih testamenata se navodi da ga je ”svojeručno potpisao vladika Petar”, što bi, kako primjećuje Zeković, bilo ne samo suvišno, no i besmisleno, da je u pitanju original.
„Umjesto Vladičinog potpisa na njima je potpis ’Sekretar Naroda Cernogorskog Simeon Milutinović’. Tvrdnja da je taj i takav testament na Cetinju i u Beogradu – original, nema nikakvu istoriografsku i arhivsku osnovu, niti se ona može utvrditi osnovnim savremenim istoriološkim principima autentičnosti, originalnosti i provjerljivosti. Da je bio prisutan izvornik ovog testamenta, ne bi ni postojao problem njegove autentičnosti ni u Njegoševom dobu, niti bi opozicija postavljala Njegošu pitanje nasljeđivanja Petra I Svetog, niti bi se u nauci toliko o tome raspravljalo sve do danas“, tvrdi Zeković.
On smatra da nas informacija Narodne biblioteke Srbije da je na njezinoj izložbi dokumenata izložen i originalni testament Petra I Petrovića, ali i demanti Ministarstva kulture Crne Gore uz tvrdnju da je izvornik izložen od 1951. u Njegoševoj ”Državnoj kući” na Cetinju (Biljardi), opet vrće na početak priče o autentičnosti ovog testamenta, u kojem se stvarni i otvoreni naučni problem originalnosti testamenta zatura.
„Stvarni i otvoreni naučni problem originalnosti testamenta zatura i preusmjereno zatvara u novinarskoj agonalnoj prepirci institucija o prvijenstvu beogradskog ili cetinjskkog originala ili pak sva tri njegova primjerka, što unaprijed, apriori podrazumijeva da stvarno postoji njegov izvornik“, piše Zeković.
On dodaje da je još problematičnija informacija koju je objavio podgorički ”Dan” (M. Nj, Originalni pečat i potpis gospodara CG, 5.03.2013) da su ”rukovodioci Narodne biblioteke Srbije i njen tim istoričara odlučili da ni riječ komentara ne izađe u javnost nakon što se oglasilo Ministarstvo kulture CG”.
„Umjesto primjerenih naučnih dokaza i argumenata, beogradski istoričari preko novinara nude smijeh (’Kako saznajemo istoričari su u Beogradu sa smijehom dočekali dovođenje u pitanje njegove autentičnosti’). Ujedno se skrivaju iza prepuštenog ”Danovog” komentara koji je posve suprot(iv)an dosadašnjoj nauci, posebno izričitoj tvrdnji akademika i revnosnog arhivara Jevta Milovića da štivo testamenta Vladike Svetoga u Narodnoj biblioteci Srbije nije original (jer nema potpisa Petra I), nego samo jedan od Simovih preinačenih ’prepisa prepisa’ sa navedenim njegovim potpisom, koji je Simo objavio u ’Podunavci’ kao original, ali ipak različit od one drugačice u Narodnoj biblioteci Srbije (Jevto Milović, Petara II Petrović Njegoš u svom vremenu, NIO Univerzitetska riječ, Titograd, 1984, str. 29).
