Ta arogantna histerija izopačenog plana o ujedinjenju svih Srba protih svih, postala je osmišljeni plan većeg dijela društvenih elita jednog naroda, bilo da se radi o intelektualcima, akademicima, Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, medijima ili kulturnim poslanicima.
HEGEMONIZAM
Nesvjesno, srpski narod je inficiran tim hegemonističkim planom, da je postalo uvrjedljivo postovijetiti ga sa sopstvenom državom ili geografskim prostorom, tako da imenica Srbijanci ili odrednica srbijanski državljanin, za srpski narod je uvreda, a pritom se ne obaziru na to da više od trećine stanovništva Srbije nije srpske nacionalnosti, pa je stvorena konstantna nesigurnost i vladavina straha na samoj teritoriji Srbije.
ALERGIJA PREMA DRŽAVI U KOJOJ ŽIVE
Princip inficiranja srpskih manjina „alergijom prema državama u kojim žive“ posljedično je izazvalo da su srpske manjine u regionu, saučesnici u sopstvenom uništenju, izopšteni iz društva u državama u kojim žive.
Što se ukupan sistem srpskih institucija više koncentrisao na destabilizovanje okruženja, računajući na izazivanje globalnog konflikta, što im je uspjelo u Prvom svjetskom ratu, postao je zaboravan i ranjiv u jednoj tački, a ona je iz evropskih okvira posle Prvog svjetskog rata, proširena na krug veličine planete, oličen u UN, koje prirodu agresije ili prirodu mira, tretiraju ne po geopolitičkim interesima podjele teritorija, već po principu prava nepovredivosti teritorija zemalja članica UN.
Sve tri dominantne vojne sile NATO, Rusija i Kina, ni u kom slučaju zbog bilo koje male zemlje ili regiona, neće rizikovati apokaliptični rat na svojim teritorijama, čak ni za države sa 10 puta više stanovnika, a ne zbog države koja je 30 godina regionalni i evropski problem broj 1.
Poslednja greška u hegemonističkom planu srpskih nacionalista je direktno miješanje u unutrašnju i spoljnu politiku Crne Gore, u kojoj su destruktivnu ideologiju i politiku, pomjerili u drugi plan, jer su se pokazale kao potpuni fijasko u regionalnim sukobima koje su izazvali, međutim u konstrukciji terora i izazivanja sukoba primijenili su model izazivanja „vjerskog i nacionalističkog fanatizma“ kako u Crnoj Gori, tako i prema građanima crnogorske nacionalnosti u Srbiji, što je izazvalo opštu nesigurnost i Crnogoraca i građana svih nacionalnosti i u Crnoj Gori i u Srbiji, koji još ne reaguju, očekujući epilog konflikta između „nacionalista i klerofašista“ na jednoj strani i Države Crne Gore na drugoj strani.
NEMILITARIZOVANI PRISTISAK
Država CG suočena sa demonstracijom, za sada nemiltarizovanog pritiska „nacionalističkog i vjerskog monopola“, transferom problema u institucije kako sopstvene, tako i međunarodne, prividno toleriše neprijavljena okupljanja, tj.zakonom nedozvoljena, govore mržnje, medijsku eskalaciju lažnih vijesti, paljenje državnih crnogorskih simbola u Srbiji, parlamentarnu torturu nacionalističkih poslanika i njihove otvorene neprijateljske istupe i protivustavna djelovanja u cilju destabilizacije Države i izazivanje građanskog konflikta.
Država Srbija, njeni srpski eksponenti u Vlasti, uz sva miješanja u CG, dodaje infuziju nacionalističkom korpusu u Srbiji, otvorenim i zvaničnim prijetnjama državljanima Srbije crnogorske nacionalnosti, indirektno i svim drugim manjinama.
Javne prijetnje zvaničnika Srbije prevazilaze sve granice tolerantnosti i i međunarodnih zakona o ljudskim pravima i slobodama. Atmosfera straha se širi Srbijom, a da su prijetnje utemeljene, potvrda je poslednjih dana visoko interesovanje građana crnogorske nacionalnosti koji žive u Srbiji za kupovinom stanova u Podgorici i na crnogorskom primorju.
SAVJEST
Savjest pojedinih članica EU, koje su 1918. godine izbrisale Crnu Goru sa karte Evrope, ali odgovornost za zločine nad crnogorskim građanima protivnicima prisajedinjenja Crne Gore državi Srbiji, kao i imovinsko pravna i kulturno-istorijska nasilja nad vjerskim i drugim institucijama Crne Gore, nikada ne zastarijevaju i direktna su odgovornost Države Srbije, kao pravne nasljednice i Republike Srbije i Kraljevine Srbije koja je nasilnim činom prisajedinila Crnu Goru,prije stupanja u Kraljevinu SHS.
Do tada samostalnu Mitropoliju crnogorsko primorsku prisjedinila je Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, uprkos tada važećim kanonima nadležne MPC.
Ravnoteža i stabilnost Crne Gore održavana je diplomatičnošću vlasti i procrnogorske opozicije, ne ističići premoć nijedne nacije ili religije u državi,već stvaranjem harmoničnog evropskog građanskog društva.
Upravo u tu zamku je ušao srpski nacionalizam i posledično izazvao krizu „srbijanskog društva“ jer dominacijom jednog naroda, jedne vjere neizbježno se podižu tenzije i stvara atmosfera straha,koji će rezultirati SAMOUBISTVOM SNA O UJEDINJENJU SVIH SRBA U JEDNU DRŽAVU.
I sa tim i društvenom krizom u Srbiji čiji epilog će neizbježno biti, pomjeranje Srbije na margine bitnosti, kako za region, tako i za Evropu u bilo kojem sastavu, jer granice su u državama članicama EU jasne i definisane, a teško da tamo gdje nijesu, više mogu biti globalni problem. (Autor je književnik i publicista)
