Nećemo okolišati: nekada davno Oliver Stoun znao je da napravi maestralan film. Nažalost, njegovo zlatno doba ostalo je zarobljeno na kraju prošlog vijeka. Sve filmove koje je stvarao kasnije mogli bismo da zaboravimo – i on i mi. Baš u tom periodu, sredinom devedesetih, kontroverzni Stoun režirao je izuzetno bitan naslov, što za filmsku produkciju, što za američko društvo u cjelini. Kriminalna putujuća satira „Natural Born Killers“ zavrtjela se u američkim bioskopima 26. avgusta prije 25 godina.
Simbol kontroverzi
Priča fenomenalnih ljubavnika Mikija i Malori (perfektni Vudi Harelson i Džulijet Luis), koji se vozikaju po Americi i „uklanjaju“ nepoželjne na putu, i dan-danas ostaje simbol kontroverzi - ali i kvaliteta. Kontroverzu je lakše objasniti. Stoun je zasut negativnim komentarima zbog „glorifikovanje nasilja i destrukcije“ u vrlo osjetljivom periodu i za SAD i za filmsku industriju. Posebno je zanimljiv segment posvećen medijskim efektima u filmu, koji se i sada često provlači kroz popularnu kulturu. S druge strane, vizuelni i scenaristički kvaliteti ovog filma uočljivi su već u prvim kadrovima. Priču na kojoj je zasnovan napisao je Kventin Tarantino u želji i da ga režira. No, kako je ispao iz kombinacije, kormilo je preuzeo Stoun. U saradnji sa Ričardom Rutovskim i Dejvidom Velozom, napisao je scenario koji je dobio epitet „realnosti“.
Pogubni efekat
Jedan od rijetkih tadašnjih pozitivnih komentara odnosio se na muziku Brenta Luisa i fenomenalni soundtrack - od nezaobilaznog Lenarda Koena, Boba Dilana, Pati Smit i Nine Inch Nails, do legendarne Petsi Klajn i sjajne numere „Sweet Jane“ Velvet Undergrounda u izvedbi benda The Cowboy Junkies, koji je dao simboličnu boju Stounovom ostvarenju.
S obzirom na to koliko je lako kupiti oružje u SAD-u i sve prisutnije priče o Drugom amandmanu, Stouna su godinama napadali da je pretjerao i da je čak inspirisao mnoge zločine. No, to ni po koju cijenu ne umanjuje značaj njegovog filma, posebno ako ga posmatrate kao klasično upozorenje na pogubne efekte koje korišćenje oružja i dan-danas ima na američko društvo.
Godine 1994. na Venecijanskom filmskom festivalu „Natural Born Killers“ dočekan je mnogo bolje nego što su Amerikanci mislili. Jeste izgubio Zlatnog lava od fenomenalnih „Prije kiše“ Milča Mančevskog i „Vive L'Amour“ u režiji Cai Ming-lienga, ali mu nije umakla specijalna nagrada žirija. Pritom, i Džulijet Luis dobila je priznanje za jednu od najboljih rola nakon nezaboravne uloge u filmu „Cape Fear“ (Martin Skorseze, 1991).
