Možda i srpska policija zaista ,,nije u saznanju“ koja je to kompanija donator rashodovanog i konzerviranog tenka Crvenoj zvezdi i njenim najvjernijim navijačima ,,delijama“. Moguće je povjerovati i da to nesrećno sivomaslinasto oklopno vozilo nekadašnje JNA nikada nije vidjelo Vukovara...
Jedno je, ipak, neporecivo: srpski tenk se našao na pravom mjestu - kao simbol da zlo ne prolazi. Tamo, među najvatrenijim ,,delija- ma“ na sjeveru mu je mjesto. U srcima onih koji i dalje - kao i mnogi u srpskom društvu - ne priznaju istorijsku realnost: da je surovo razaran Vukovar, da je podlački ubijano Sarajevo, da je u Srebrenici bio genocid; da je Slovenija odavno otišla, da je Hrvatska godinama u EU, da se, eto, čak i Crna Gora ,,otcepila“... Tenk na ,,Marakani“. Pravi simbol na pravom mjestu. Kao i ona zakačena srpska zastava sa natpisom ,,Severna armija“.
Armija velikog vođe navijača - Željka Ražnatovića Arkana, heroja ,,delija“, ali i heroja srpske političke elite devedesetih, onih sijedih glava iz SANU. Oni koji imaju godina sjećaju se onog cvijeća zla koje su 1991. godine mnogi Beograđani razdragano bacali po tenkovima kada su išli na Vukovar.
Oni koji hoće da pamte sjećaju se i vođe ,,delija“ Arkana i njegove paravojne formacije ,,tigrovi“, kao i one fotografije kada se ,,El komandante“ slikao ispred tenka, možda je baš bio T-55, držeći u naručju mladunče tigra koje mu je dobrovoljnu ustupio Vuk Bojović, takođe veliki Srbin, direktor Zoološkog vrta u Beogradu.
Iza Arkana, maskirani pripadnici Srpske dobrovoljačke garde, spremni za akciju. Delije oslobađanja srpstva. I sve to pod mentorstvom Miloševićevog režima, ali i uz punu podršku srpske intelektualne elite - akademika, popova, političara...
Mala je, šćućurena i odbačena od većine, bila ona časna Druga Srbija; niko se nije osvrtao na upozorenja Ivana Stambolića, Dragiše Pavlovića, Latinke Perović, Borke Pavićević, Sonje Biserko; glasniji su tada bili Matija i Nogo, Dobrica i Đogo; blagosiljao je čika Amfilohije tada heroja Arkana posred Cetinjskog manastira, i njegovu gardu naoružanu do zuba... Poslije su se - kad je ,,veliki san o Velikoj Srbiji“ postao ,,ružna java o Srbiji pod jednom šljivom“, svi ćutke odrekli i mrtvog Arkana i sahranili živog Miloševića. I primirili. Ali nijesu umrli snovi.
Zato je onaj tenk ispred ,,Marakane“ pravi simbol na pravom mjestu. Kao neka perverzna inverzija one Ćosićeve da ,,Srbi dobijaju u ratu, a gube u miru“. Sad se neki mudroser dosjetio da bi možda Ćosića trebalo preformulisati, pa da bude ,,Srbi su izgubili u ratu, ali srpska Crvena zvezda će dobiti u fudbalu“?! Sprdanje sa sopstvenom istorijom. Ali i sa imenom srpskog velikog kluba. U toj Crvenoj zvezdi su trag ostavili mnogi koji se nijesu krstili zdesna ulijevo.
Sjećate li se onog ledenog trka Bore Cvetkovića protiv Reala i gola za 3:0 protiv velikog Reala? Ili ona dva gola Rajka Janjanina Maradoninoj Barseloni; odbrane Tomislava Ivkovića; pa onog gola Žutog Prosinečkog iz slobodnjaka; ili onog veličanstvenog trka i gola genija Deja protiv Bajerna...
Svi su oni igrali za veliki srpski klub koji se zvao Crvena zvezda iako nijesu bili baš svi Srbi... Sve dok srpski tenkovi nijesu preorali Jugoslaviju. Zato bi onaj nesrećnik, delija Konjević, potpredsjednik Skupštine Herceg Novog, morao da zna - čak i kada je na odmoru - da su iz njegovog Novog kretali ratnici na Dubrovnik.
Pa kad se ova novska cvećka onako razdragano penje na srpski tenk u Beogradu, predstavlja, u simboličkoj ravni, ono isto cvijeće iz devedesetih koje su bacali na tenkove. Samo što Konjevića niko nije bacio, sam se popeo. Možda i nije tako opasno kao nekad, ali jeste zastiđe.
I beskrajno glupo: Uostalom, Zvezda je sinoć, bez tenka, prošla u Ligu šampiona, a Konjević je ostao, kao navijač najgore prošlosti, nižerazredni igrač.
